γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου
Η συγνώμη προϋποθέτει μεγαλοκαρδία και από το θύμα και από τον ένοχο. Έχει ως προϋπόθεση την αναγνώριση του λάθους από τον ένοχο και αποδοχή της ειλικρινούς μεταμέλειάς του από το θύμα. Μερικές φορές προϋποθέτει και ένα κάποιο είδος τιμωρίας του ενόχου και μια κάποια διασφάλιση για το θύμα, πως δεν θα επαναληφθεί η άδικη πράξη.
Η αυτοκριτική που καθιέρωσαν οι κομμουνιστές της αλήστου μνήμης Σοβιετικής Ένωσης, η εξομολόγηση που απαιτεί εκκλησία, η συγνώμη και η αποδοχή της ενώπιον δικαστηρίου, η αναγνώριση του λάθους μεταξύ ερωτευμένων ή ζευγαριών, οι πολεμικές επανορθώσεις, η αναδρομική διόρθωση νόμων, … όλα είναι μια μορφή συγνώμης . Και όλα έχουν την ίδια δομή. Ο ένοχος την ζητά και το θύμα, που κατά τεκμήριο έχει δικαιωθεί, του την δίνει. Κραυγαλέες εξαιρέσεις της διαδικασίας αυτής είναι το ΚΚΕ και τα πολιτικά κόμματα της Ελλάδος.
Εις ότι αφορά το ΚΚΕ, υπαίτιος γι’ αυτό είναι, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και οι πολιτικοί του διάδοχοι. Η συγνώμη προς τους πρωταγωνιστές των εγκληματικών και αντεθνικών δράσεων του ΚΚΕ (και τους διαδόχους τους) παραχωρήθηκε από τον πολιτικό που ήρθε από το εξωτερικό, με αεροσκάφος πληρωμένο από ηγέτη ξένης χώρας, για να μας κυβερνήσει. Μια συγνώμη η οποία παραχωρήθηκε χωρίς να ζητηθεί! Χωρίς να υπάρξει, έστω, μια αναγνώριση του λάθους ή μια κάποια αυτοκριτική. Αντιθέτως, μέχρι -και σήμερα- το κόμμα «του εγκλήματος και της προδοσίας» (όπως το αποκαλούσε ο Γεώργιος Παπανδρέου) αρνείται να καταθέσει στον Άρειο Πάγο την προβλεπόμενη δήλωση υπακοής εις το Σύνταγμα. Αρνείται να αποκηρύξει πρόσωπα και γεγονότα που δίχασαν και μάτωσαν τον Λαό. Που εμπόδισαν την ανάπτυξη και την επέκταση της Ελλάδος. Ένα αμετανόητο κόμμα που προχωρά ένα βήμα, ακόμη πιο πέρα. Κατηγορεί τα θύματά του και προβάλλει ως παράδειγμα προς μίμηση τους θύτες, υποσχόμενο πως «εν καιρώ θα το επαναλάβει».
Η συγνώμη της Πολιτείας προς το ΚΚΕ εξαγοράσθηκε με άγραφη συμφωνία και ρήτρα σεβασμού της μνήμης και της φήμης του προστάτη τους, Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ρήτρα που τηρείται ευλαβικά από τρεις γενιές Γραμματέων (Φλωράκης, Παπαρήγα, Κουτσούμπας).
Ο Λαός μας, στο πέρασμα του χρόνου σιώπησε για την παρωδία συγνώμης που του επέβαλλαν. Δεν αποδέχθηκε όμως την επιβολή της λήθης. Η προσπάθεια των πολιτικών κομμάτων και της συστημικής ιντελιγκέντσιας να ξεχαστεί και να διαστρεβλωθεί η ιστορική αλήθεια δεν έφερε (ακόμα) το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα… Την διαγραφή της μνήμης! Το αίμα, τα θύματα, ο πόνος, είναι ακόμη νωπά και διάσπαρτα σε όλη την Ελλάδα. Η Λήθη για τα εγκλήματα και τα κίνητρά τους δεν γίνεται δεκτή από ένα μεγάλο μέρος του Λαού μας.
Και αν κάποιοι εμφανίζονται πρόθυμοι να συγχωρήσουν, εμείς θα πρέπει να τους λέμε. Συγνώμη ΝΑΙ (αν μετανοήσουν ειλικρινά και έμπρακτα! Λήθη ΟΧΙ.
Η Συγνώμη είναι αναγκαία για να προχωρήσουμε. Η Λήθη είναι προϋπόθεση για να χαθούμε.
(Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο akromolio.gr στις 30 Νοεμβρίου 2020. Το αναδημοσιεύω γιατί πολλά «συγνώμη» ακούμε τελευταία).
