Γράφει η Elena Namini
Από την CORRIERE DELLA SERA
«Ο Μωχάμετ είναι Μαροκινός. Από την ηλικία των 4 ετών ζει στην Μπολόνια. Εκεί έλαβε μόρφωση και εκεί επιχειρεί ως ενήλικας. Έφτασε με τους γονείς του στην Ιταλία το 1967. Είναι μουσουλμάνος, ψηφοφόρος, εργαζόμενος και φορολογούμενος πολίτης της Ιταλίας.
Ώριμος οικογενειάρχης σήμερα, θέλησε να εγγράψει το μικρότερο παιδί του στο σχολείο, όπερ και έγινε. Με έκπληξή του διαπίστωσε πως στην τάξη του γιού του υπήρχε μόνο ένας Ιταλός μαθητής και όλοι οι υπόλοιποι ήταν παιδιά νεοαφιχθέντων μεταναστών. Στην καθιερωμένη ημέρα “ανοικτής επίσκεψης γονέων” παρατήρησε τις ζωγραφιές των παιδιών. Όσα τα παιδιά τόσες και οι διαφορετικές σημαίες που είχαν ζωγραφίσει! Το απέδωσε σε πολιτιστική προσέγγιση και δεν αντέδρασε μη θέλοντας να τον χαρακτηρίσουν ρατσιστή. Και ο ίδιος άλλωστε ήταν παιδί μεταναστών. Οι δάσκαλοι με δυσκολία πρόφεραν σωστά τα ονόματα των μαθητών. Τα περισσότερα παιδιά δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν στα Ιταλικά, πόσο μάλλον να δεχθούν εκπαίδευση. Διαμαρτυρήθηκε. Η απάντηση που έλαβε ήταν πως δεν είναι ένα αλλά οκτώ τα παιδιά που είναι Ιταλοί. Χαμογέλασε πικρά. Ήταν τόσο Ιταλοί όσο και το δικό του! Παιδιά μεταναστών, που είχαν λάβει εν τω μεταξύ την Ιταλική ιθαγένεια. Κάλεσε τον σχολικό σύμβολο της περιοχής που διαμένει. Εξέφρασε τα επιχειρήματά του σχετικά με το γεγονός ότι σε μία τάξη βρίσκονται 20 διαφορετικές εθνικότητες μαθητών. Ότι αυτή η τακτική δεν οδηγεί στην ενσωμάτωση αλλά στην απομάκρυνση και τον αποκλεισμό. Ότι δημιουργεί αναλφάβητους πολίτες. “Έτσι έχουν τα πράγματα. Αν δεν είστε ικανοποιημένος μπορείτε να απομακρύνετε το παιδί σας και να αναζητήσετε άλλο σχολείο.” ήταν η τελική θέση. Πλέον, ο Μωχάμετ και η σύζυγός του, αναζητούν ιδιωτικό σχολείο για να φοιτήσει ο μικρός τους γιος. Θέλουν να μεγαλώσει με την δυτική κουλτούρα και να λάβει μία ουσιαστική μόρφωση και εφόδια για την εξέλιξή του ως Ιταλός πολίτης».
Αναρωτιόμουν, αν ένας Μαροκινός που επί μισό αιώνα ζει σε μια Ευρωπαϊκή χώρα αμφισβητεί την ενσωμάτωση και την θεωρεί αδύνατη, τι σκέψεις θα πρέπει να κάνει ένας γηγενής Ευρωπαίος, χωρίς να κινδυνεύει να χαρακτηρισθεί ρατσιστής βεβαίως; Τελικά μήπως τρέφουμε χίμαιρες και οράματα για την ανοικτή, ιδανική πολιτεία; Μπορούμε να προβλέψουμε και να προλάβουμε τα γεγονότα που θα το διαψεύδουν;
