του Πολύδωρου Ιππ. Δάκογλου
Όλοι μιλούν και γράφουν για δικαίωση (των 300.000 νεκρών)…
Λίγοι τολμούν να μιλούν για τιμωρία των ενόχων, (δηλαδή του Τουρκικού κράτους)…
Κανένας δεν διεκδικεί την επιστροφή των προγονικών εστιών (στους απογόνους των ξεριζωμένων)…
Ακόμη χειρότερα, ούτε καν σκέφτονται την διεκδίκηση των κατακτημένων τόπων (όπου ήκμαζε ο Ελληνισμός)…
Και αν τολμήσεις να μιλήσεις για επανάκτηση, τότε όλοι αυτοί οι πολιτισμένοι… οι εξευγενισμένοι… οι βολεμένοι… θα πέσουν να σε φάνε.
Ας αρχίσουμε λοιπόν από την αυτοκάθαρση, ….ας φτιάξουμε ένα κατάλογο διεκδικήσεων, ….ας προχωρήσουμε στο αίτημα της απόδοσης των εστιών, ….ας ζητήσουμε την τιμωρία των ενόχων και τότε ίσως υπάρξει η δικαίωση…
Η ιστορία τιμωρεί όσους ξεχνούν και παύουν να αγωνίζονται. Οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης, σήμερα, μας οδηγούν στο να ξεχάσουμε την ουσία και να περιοριζόμαστε στο θρήνο. Ένα θρήνο που, όμως, συγκρούεται ευθέως με την εντολή του Πυρρίχιου, του πολεμικού χορού των Ποντίων.
