γράφει ο Ε.Π.ΜΟΝΟΣ
Όσο εύκολο είναι για ένα πολιτικό πρόσωπο να υποπέσει σε λάθη κατηγορώντας πρόσωπα ή διαδικασίες, λόγω έλλειψης γνώσεων ή μη διασταύρωσης πληροφοριών (ή ακόμα και εν τη ρύμη του λόγου), άλλο τόσο δύσκολο είναι να ζητήσει συγνώμη από τους θιγόμενους και την κοινωνία, αναγνωρίζοντας το λάθος του.
Η δημόσια συγνώμη που ζήτησε ο Κωνσταντίνος Μάκαρης από επιστήμονα –υπάλληλο της ΔΕΥΑΝ, για εσφαλμένη χρήση του ονόματός του και δυσφήμισή του με υποτιθέμενη ανάμειξή του σε πιθανό οικονομικό σκάνδαλο 3.000.000 ευρώ για προμήθεια σωλήνων που αναζητούνται αν και βεβαιώθηκε η παραλαβή τους, ήταν επιβεβλημένη.
Βεβαίως, η ζημιά έγινε αλλά, έστω και με τον τρόπο αυτό επιχειρείται η επανόρθωση.
Η δημόσια συγνώμη του Κωνσταντίνου Μάκαρη, αποτελεί παράδειγμα πολιτικού ήθους.
Αποδεικνύει όμως και την ανάγκη καλύτερης οργάνωσης των πολιτικών παρατάξεων, την ανάγκη μαχητικής διεκδίκησης των θιγομένων για το δίκιο τους και την ανάγκη, οι ασκούντες διοίκηση να μην κρύβονται πίσω από μισόλογα αποφεύγοντας την αλήθεια και την αναγνώριση των λαθών τους.
