γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου
Δεν υπάρχει κομματικός οργανισμός που να μην είναι δέσμιος τριών τουλάχιστον παραμετροποιημένων συστημάτων.
* Των εσωκομματικών δεσμεύσεων,
* Των επικοινωνιακών αναγκών και
* Των εξυπηρετουμένων –από την ύπαρξή του- συμφερόντων.
Ειδικότερα στην Ελλάδα, και λόγω του καθεστώτος περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας που μας έχουν επιβάλλει τα συστημικά κόμματα, υπάρχει και μια τέταρτη πολυπαραμετρική δέσμευση, αυτή του λεγόμενου «κουαρτέτου».
Αν προσπαθήσουμε να απεικονίσουμε την κατάσταση (με προβολή στον χώρο), δημιουργείται μια τετράπλευρη πυραμίδα όπου, την βάση αποτελεί η κοινωνική αναφορά του κάθε κόμματος και την κορυφή το εξεταζόμενο κόμμα. Οι ακμές, όπου συνενώνονται οι πλευρές της πυραμίδας, δεν είναι παρά τα ανύσματα απεικόνισης των παραμετροποιημένων δεσμεύσεων.
Όσο πιο μικρό είναι το κόμμα, τόσο το ύψος της πυραμίδας είναι μικρότερο και άρα η κορυφή της (που απεικονίζει το κόμμα) είναι πλησιέστερα προς την βάση, δηλαδή την κοινωνία που θέλει να εκπροσωπεί. Βεβαίως και το μήκος των ακμών, δηλαδή των ανυσμάτων απεικόνισης των παραμετροποιημένων δεσμεύσεων είναι αναλογικά μικρότερο.
Όσο το κόμμα μεγαλώνει, το ύψος της πυραμίδας αυξάνει άρα και η κορυφή της (το κόμμα) απομακρύνεται από την βάση του (την κοινωνία). Συγχρόνως οι ακμές, διαφοροποιούνται και άρα οι δεσμεύσεις μεταβάλλονται. Δεν είναι υποχρεωτικό οι ακμές να μεταβάλλονται κατά τα ίδια ποσοστά. Ενδέχεται π.χ. η δουλεία προς τα συμφέροντα ή το κουαρτέτο να μεγαλώνουν περισσότερο από ότι οι δουλείες προς τις εσωκομματικές δεσμεύσεις ή τις ανάγκες της επικοινωνίας. Σε μια τέτοια περίπτωση, η κορυφή της πυραμίδας (δηλαδή το κόμμα) μετατοπίζεται και πολλές φορές η προβολή της μπορεί να φτάσει να βρίσκεται έξω από την βάση (δηλαδή την κοινωνική του αναφορά).
Η ισόρροπη ανάπτυξη των δεσμεύσεων, δηλαδή η επιμήκυνση των ακμών της πυραμίδας, είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη προκειμένου η πορεία του κόμματος (δηλαδή της κορυφής) να γίνεται προς τα επάνω. Όμως, όσο η κορυφή (δηλαδή το κόμμα) θα ανεβαίνει, τόσο θα μεγαλώνει η απομάκρυνση από την κοινωνία (δηλαδή την βάση).
Προκύπτουν λοιπόν τα ερωτήματα.
Υπάρχει τρόπος, μεγαλώνοντας, ένα κόμμα να μην αποξενωθεί από την κοινωνική του βάση;
Υπάρχει τρόπος, ένα κόμμα, να μην φτάσει στο σημείο να λειτουργεί με το κέντρο βάρος του έξω από την κοινωνική του βάση;
Δηλαδή, στην πρώτη περίπτωση, να μη γίνει κτήμα και εργαλείο μια κομματικής Elite και στην δεύτερη περίπτωση να μην εκφύγει των διακηρυγμένων ιδρυτικών του διακηρύξεων;
Ναι υπάρχει. Και είναι η διαδραστική λειτουργία της οργάνωσης σε συνδυασμό με την αντικατάσταση του κριτηρίου της αριθμητικής δύναμης με το κριτήριο της αενάως αξιολογούμενης πολιτικής μοριακής δύναμης.
Και τα δύο αυτά εφαρμόσθηκαν ολοκληρωμένα στον τρόπο οργάνωσης, διοίκησης, εκπροσώπησης και λειτουργίας του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος.
(Το άρθρο αυτό στηρίζεται σε ένα αδημοσίευτο θεωρητικό δοκίμιο που είχα γράψει πριν από 40 χρόνια, -εν όψει της λειτουργίας της Σχολής Ηγητόρων του Κινήματος-, με τίτλο «Διαδραστικότητα και Πολιτική Μοριακή Δύναμη».
Είναι μια πρωτότυπη θεωρία που στηρίζεται στην σύζευξη Μαθηματικών και Μεθόδων Πολιτικής Οργάνωσης, στην θεωρία της πάλης των ηγουμένων μειοψηφιών και στην κατανόηση του τρόπου δημιουργίας και λειτουργίας των κοινωνικών ρευμάτων που επιδρούν στην συμπεριφορά των πολιτών, όπως ακριβώς τα ρεύματα των Ωκεανών -π.χ. Gulf Stream- επιδρούν στο κλίμα και, δευτερογενώς στην συμπεριφορά των ανθρώπων).
