γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου
Ήταν μια εύκολη εκλογική μάχη για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Τα μόνα που είχε να κάνει ήταν να σφραγίσει τις διαρροές προς το δεξί πλευρό του, να προωθήσει τους δικούς του υποψήφιους στην εκλογική διαδικασία και να επιβάλλει τα διλήμματα των εκλογών. Είχε την αναγκαία ισχύ και τα επέβαλε.
Με κατάλληλα νομοθετήματα και πρόθυμους ή αδαείς πολιτικούς απέκλεισε Πατριωτικά κόμματα που θα του κόστιζαν εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους και θα δημιουργούσαν προβλήματα στον αέρα της νίκης που έχτιζε επί τέσσερα χρόνια.
Είχε προηγηθεί η ολοκληρωτική κατάληψη του κομματικού μηχανισμού την οποία πέτυχε στο τελευταίο συνέδριο. Στην τελευταία φάση, εξασφάλισε την απομάκρυνση ενοχλητικών βουλευτών και την προώθηση υποψηφίων για τη δημιουργία μιας πιο πρόθυμης κοινοβουλευτικής ομάδας.
Μετά από αυτές τις προεργασίες, τα διλήμματα που θα καθόριζαν το εμφανιζόμενο ως διακύβευμα των εκλογών ήταν θέμα του επικοινωνιακού του επιτελείου. Και πρέπει να αναγνωρίσουμε πως έχει το καλύτερο.
Τα διλλήματα που έθεσε ο Κυρ. Μητσοτάκης ήταν απλά:
«Μητσοτάκης ή Τσίπρας»
«Αυτοδυναμία ή κυβέρνηση τσίρκο»
«Πάμε με τα λίγα και σίγουρα ή με τα παραμύθια»
Ο Μητσοτάκης, ζήτησε την βοήθεια του Λαού για να νικήσει τον Τσίπρα. Ο Λαός του την έδωσε γιατί… είχε χρεωστούμενα που έπρεπε να πληρώσει στον πρωθυπουργό και το κόμμα της εκχώρησης του ονόματος της Μακεδονίας, τον εφαρμοστή των Capital controls, τον φτωχοποιό της Μεσαίας Τάξης και ψαλιδοκόφτη των συντάξεων. Ανταποκρίθηκε στο πρώτο δίλημμα «Μητσοτάκης ή Τσίπρας» και επέλεξε Μητσοτάκη. Για την ακρίβεια «γκρέμισε στα τάρταρα τον εμφανώς και ανενδοίαστα ψεύτη, Πρόεδρο του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ». Τον Λαό όμως δεν τον κέρδισε (έλαβε μόνον 150.000 ψήφους επιπλέον, με την αποχή να μειώνεται).
Στο δεύτερο δίλημμα με το οποίο ζητούσε «Αυτοδυναμία», οι ψηφοφόροι δεν του έδωσαν την εμπιστοσύνη τους. Ούτε και στο τρίτο που τους είπε «Πάμε με τα λίγα και σίγουρα».
Αν και οι εκλογές της 25ης Ιουνίου είναι διαφορετικές εκλογές και όχι δεύτερος γύρος αυτών της 21ης Μαΐου, ο Κυρ. Μητσοτάκης επιμένει στο δεύτερο δίλημμα για το οποίο δεν βρήκε ανταπόκριση και το επαναφέρει ελαφρώς τροποποιημένο. Τώρα ζητά «Αυτοδυναμία με κυβέρνηση μονοκομματική». Το τρίτο δίλημμα «Πάμε με τα λίγα και σίγουρα ή με τα παραμύθια» κάνει πως δεν το θυμάται. Βλέπετε, η μεγάλη του αγάπη (η Ευρωπαϊκή Ένωση) απέκλεισε ακόμη και τα λίγα, με τις πρόσφατες αποφάσεις της.
Ζητά όμως να ψηφιστεί υποσχόμενος ένα “Συμβόλαιο με τον Λαό”. Ένα συμβόλαιο του οποίου “ξεχνά” να μας αναφέρει τις πρόνοιες των ψηλών γραμμάτων για τη Συμφωνία των Πρεσπών, τις Πρέσπες του Αιγαίου, την κάθαρση των Πανεπιστημίων, την τιμωρία των υπευθύνων για τα Τέμπη και τις παρακολουθήσεις, τον έλεγχο της αισχροκέρδειας, τις ακριβείς μεταβολές του Συντάγματος, την μετατροπή της κοινωνίας σε προνομιακή περιοχή δράσης των διαφόρων μειοψηφιών ΛΟΑΤΚΙ, Λαθρολάγνοι, Εθνομηδενιστές κ.α.).
Προκύπτει λοιπόν μια σειρά ερωτημάτων: Ο Λαός των Ελλήνων (και των ελληνοποιημένων) θα του δώσει την Αυτοδυναμία που, όπως πολλοί φοβούνται θα την μετατρέψει σε παντοδυναμία ή θα επιδείξει την πρέπουσα σοφία να του θέσει και κόφτες των εθνοαποδομητικών υπερβολών; Θα τον καταστήσει αυτοδύναμο με 151 βουλευτές μόνον ή θα ψηφίσει το περίφημο «Μετά την απομάκρυνση εκ του Ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται»; Θα τον υποχρεώσουν σε συνεργασία με κόμματα που δηλώνουν Πατριωτικά (π.χ. Ελληνική Λύση, Νίκη, κ.α.) ή θα ανεχτούν την αλαζονική δήλωσή του ότι «Με κόμματα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας εγώ δεν συνεργάζομαι»;
Υπομονή και θα δούμε σε λίγες ημέρες! (Και λέω υπομονή γιατί αποτελεσματική πολιτική προετοιμασία, προς την κατεύθυνση αυτή δεν βλέπω να μπορεί να υπάρξει).
