γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου
Σε μια εποχή όπου «άγνωστα κέντρα» επιδιώκουν να απομακρύνουν την ενοποιούμενη Ευρώπη, από τις ρίζες της, είναι λογικό οι ντόπιοι συνοδοιπόροι τους να πρωταγωνιστούν στην καταφορά πληγμάτων στα πρόσωπα και τους θεσμούς που φύλαγαν την κιβωτό των Ελληνικών αξιών.
Από την συνταγματική συνθήκη της Ενωμένης Ευρώπης απαλείφθηκε, ήδη, η αναφορά στις Χριστιανικές της ρίζες. Όχι γιατί οι παγανιστικές θρησκείες κατήγαγαν νίκην σπουδαίαν και επιστρέφουν κραταιές, αλλά γιατί, το θρησκευτικό συναίσθημα και η μεταφυσική πίστη αποτελούν εμπόδιο επιβολής των αξιών εκείνων που έχουν ως διαμαντόπετρα το χρήμα και ως όργανο ξεζουμίσματος των λαών, τα τραπεζικά ιδρύματα, και τον έλεγχο του χρήματος.
Οι προσπάθειες αποκοπής του ιστορικού παρελθόντος της Ευρώπης (Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός, Ρωμαϊκοί χρόνοι, Βυζάντιο) ακόμη δεν έχουν επικρατήσει πλήρως. Για όσους όμως παρακολουθούν τις πρωτοβουλίες των διαφόρων οργανισμών, είναι φανερό ότι η επιθετικότητα που επιδεικνύουν όσοι καλλιεργούν την άποψη πως η ιστορία της Ευρώπης αρχίζει μετά το 1.000 μ.Χ, βαίνει διαρκώς αυξανόμενη.
Το πολιτικό υπόβαθρο της «Ευρώπης των Εθνών» που χρησιμοποιείτο ως κοινή παραδοχή μιας μελλοντικής πορείας, εντέχνως μετετράπη σε «Ευρώπη των Λαών», για να καταλήξει σε «Ευρώπη των Πολιτών» και στο άμεσο μέλλον σε Πολυπολιτισμική Ευρώπη των Λάθρο- Προσφυγό- Μεταναστών και των τραπεζιτών.
Η ιδιαιτερότητα, η ιστορικότητα και η διαφορετικότητα των Ελλήνων, ανέκαθεν, αποτελούσε αγκάθι στους όποιους σχεδιασμούς των υπαρκτών εξωθεσμικών Ευρωπαϊκών Κέντρων.
Μοιραίως λοιπόν, ο Στρατός, ο Πολιτικός κόσμος, ο Επιχειρηματικός κόσμος, η Δικαιοσύνη και η Εκκλησία έπρεπε να πάψουν να αποτελούν στήριγμα και ελπίδα για τον μέσο Έλληνα.
Με τον Στρατό «καθάρισαν» σχετικώς εύκολα. Το ίδιο και με τους Πολιτικούς. Ο Επιχειρηματικός κόσμος ήταν για αυτούς «παιχνιδάκι». Απέμεναν η Δικαιοσύνη και η Εκκλησία. Τους έκαναν κουβάρι και τους παρέδωσαν στους «άπεμπτους». Την ώρα ακριβώς που η Δικαιοσύνη και η Εκκλησία υλοποιούσαν με προσεκτικά βήματα «ήπιας προσαρμογής», την αυτοκάθαρσή τους, από όσα «γρέζια» είχαν σωρευτεί την τελευταία εικοσαετία.
Οι «πομπές» τριάντα ανθρώπων που, για χρόνια τώρα τους κρατούσαν στο χέρι ξένοι πράκτορες και ντόπια πρακτοράκια, χρησιμοποιήθηκαν για να υπονομευθούν και οι τελευταίοι πυλώνες. Και επειδή αυτό δεν φάνηκε αρκετό, προχώρησαν και σε ένα σχεδιασμό οικονομικής περιθωριοποίησής των.
Με δεδομένη την αδικαιολόγητη αδράνεια ή και την συνειδητή έλλειψη επιθυμίας αντίδρασης των πολιτικών και πνευματικών ταγών του τόπου, μόνη δύναμη αντίστασης παραμένει πια ο Λαός των Ελλήνων.
Ένας λαός που, όμως, επιδεικνύει τις μαζοχιστικές του τάσεις συμβάλλοντας, με την ανοχή που επιδεικνύει, στο πριόνισμα που υφίστανται οι ρίζες των αξιών του, γκρινιάζοντας και παραπονούμενος μόνον για την οικονομική εξαθλίωση στην οποία τον οδηγούν (τα κόμματα που ψηφίζει), με προσεκτικά μελετημένα βήματα.
(Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στις 5 Ιανουαρίου 2013)
