γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου
Ήρθε ο Σουλτάνος, μετά βαΐων και κλάδων, αφού πρώτα επί δεκάδες ημερών φύτευαν στο υποσυνείδητό μας τον ερχομό του, μέσα από τα δελτία ειδήσεων.
Ήρθε ο Τούρκος πρωθυπουργός, που διακηρύσσει δημοσίως ότι κατέχουμε παρανόμως νησιά του Αιγαίου, και τον υποδέχθηκε ο Υπουργός εξωτερικών με υπόκλιση. Μια υπόκλιση λίγο πιο μικρή από εκείνη του Νίκου Μιχαλολιάκου προς τη Ντόρα Μπακογιάννη.
Ήρθε ο διεκδικητής του μισού Αιγαίου, και είδαμε τον Πρωθυπουργό να τον κυκλοφορεί με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
Ήρθε ο Αρχηγός ΤΟΥΣ, και πέρασαν από από μπροστά του προσκυνώντας, όλοι όσοι βυσσοδομούν κατά του Ελληνισμού στη Θράκη. Βουλευτές, Δήμαρχοι, Μουφτήδες, Πρόξενοι, Δημοσιογράφοι, Προπονητές, και κάθε λογής παράγοντες, που έκαναν εκατοντάδες χιλιόμετρα για να ακούσουν (σε τι γλώσσα άραγε) τα σχέδιά του για την Τουρκία της καρδιάς τους. Ανάμεσά τους ξεχωριστή θέση παραχωρήθηκε και στον εκ Ρόδου προερχόμενο.
Ήρθε, είπε αυτά που ήθελε να πει …και απήλθε. (Το τι πήρε μαζί του, θα το μάθουμε αργότερα και τμηματικά).
Αναρωτιέμαι όμως:
Δεν υπάρχει κανένας που να προβληματίσθηκε τι συνέβη και ξαφνικά ο Λύκος παρουσιάζεται σαν Πρόβατο;
Δεν υπάρχει κανένας που να μην σκέφτηκε «γιατί άλλαξαν οι υπουργοί εξωτερικών και των δύο χωρών» (Δένδιας και Νταβούτογλου) οι οποίοι εφάρμοζαν την προηγούμενη πολιτική διαχείρισης της έντασης (και γιατί την εφάρμοζαν);
Δεν υπάρχει κανένας που να αναρωτηθεί γιατί πρέπει να είμαστε πάντοτε από κάτω, αποδεχόμενοι το Οθωμανικό δίκαιο;
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Για τους εθελοτυφλούντες, παραθέτω την τελευταία παράγραφο της αποκαλούμενης πομπωδώς ως ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ:
«Καμία πρόνοια της Διακήρυξης αυτής δεν πρέπει να ερμηνεύεται ότι παράγει νομικά δικαιώματα ή υποχρεώσεις για τα Μέρη».
