γράφει ο Ε.Π.ΜΟΝΟΣ
Το Ναύπλιον, όπως και η Ελλάδα, βρίσκεται “υπό κατοχή”. Και αν η έκφραση “υπό κατοχή” σας φαίνεται βαριά, ας πούμε “υπό ελεγχόμενη λειτουργία”. Αν πάλι, κάτι θα πρέπει να διορθώσω στην έκφρασή μου, τότε διορθώνω: «Ο Δήμος Ναυπλιέων βρίσκεται “υπό καθεστώς μειωμένης κυριαρχίας”».
Είναι μια ιδιόρρυθμη κατοχή, ανάλογη με αυτή που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν υπάρχει Κομαντατούρα ούτε ένοπλοι στρατιώτες και περίπολα στους δρόμους. Υπάρχουν όμως θεσμικοί ιδιοκτήτες και διαχειριστές Τόπων και Υπηρεσιών που καθορίζουν τη ζωή των Δημοτών και των κατοίκων.
Το άρθρο αυτό γράφεται με αφορμή τα προχθεσινά εγκαίνια του Πολιτιστικού Μνημείου Μπούρτζι, από την Υπουργό Πολιτισμού και μια κουστωδία επισήμων και υπηρεσιακών παραγόντων, μεταξύ των οποίων και επιχαίροντες αυτοδιοικητικοί, απερχόμενοι και επερχόμενοι.
Η κα Μενδώνη αξιοποίησε την ευκαιρία να μας θυμίσει ότι το Μπούρτζι, που έχει καθιερωθεί ανεπισήμως ως το τοπόσημο του Ναυπλίου, αποτελεί Ιστορικό Μνημείο του Υπουργείου Πολιτισμού. Όπως Ιστορικά Μνημεία αποτελούν το Κάστρο της Ασίνης, Το Φρούριο της Ακροναυπλίας και του Παλαμηδίου, το Αρχαιολογικό Μουσείο κ.α.
Να μας θυμίσει δηλαδή, χωρίς να το πει, ότι «Οι Ναυπλιώτες, για να πάνε τα παιδιά τους να τους δείξουν την ιστορία τους θα πρέπει να πληρώνουν εισιτήριο». Ιδιαίτερα δε για το Μπούρτζι και δεύτερο εισιτήριο, για το καραβάκι. Για να το κάνω λιανά, ένας οικογενειάρχης που θέλει να πάει με τη γυναίκα του και τα δύο παιδιά του, χρειάζεται να δαπανήσει 50 ευρώ. Πως είπατε;
Έχω ακούσει Ναυπλιώτη να λέει «Ποτέ μη σώσω να πάω. Το βλέπω από μακριά». Δεν συμφωνώ μαζί του. Υπάρχουν και άλλες λύσεις.
Το ίδιο συμβαίνει και με όλα τα Ιστορικά μνημεία της πόλης. Το ίδιο θα γίνει και με το “Τριανόν” όταν με το καλό γίνουν οι εργασίες ανακαίνισης. Το ίδιο θα συμβεί και με την “Καραθώνα”, που είναι ιδιοκτησία του ΤΑΪΠΕΔ και προχωρά τις διαδικασίες “αξιοποίησης”.
Να θυμηθούμε το Αναψυκτήριο φάντασμα στην Αρβανιτιά και τα καταπατημένα πρανή του λόφου; Το εγκαταλειμμένο Ξενία που γκρεμίζεται; Την πισίνα του Αμφιτρύωνα που παραμένει αξιοθέατο εγκατάλειψης και σκουπιδιών; Το τεράστιο οικόπεδο μπροστά από τον Ι.Ν. του Αγίου Αναστασίου; Τις καπναποθήκες; Την παλιά νομαρχία στην Πλατεία Συντάγματος; Ακόμα και η παραλιακή οδός Μπουμπουλίνας είναι ιδιοκτησία του τ. Λιμενικού Ταμείου που μας παραχώρησε τη χρήση χάρις στον τότε Δήμαρχο Γιώργο Τσούρνο και τον τότε Πρόεδρο του κρατικού Λιμενικού Ταμείου Μίμη Μανουσάκη. Είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα ενός κράτους κατακτητή που απαιτεί από τον Δήμο να φροντίζει τις προσβάσεις, την αντιπυρική προστασία, την ύδρευση και την αποχέτευση, και να του αρνείται (του Δήμου) οποιοδήποτε αποφασιστικό ρόλο στη διαχείριση.
Οι παλαιότεροι θα θυμούνται τον σκανδαλισμό της τοπικής κοινωνίας από την ετσιθελική πώληση του παραλιακού οικοπέδου δίπλα από το κολυμβητήριο, για να γίνει συγκρότημα πολυκατοικιών, από τον τότε υπουργό Οικονομικών.
Οι νεώτεροι αγνοούν ότι το υπουργείο Τουρισμού (Κικίλιας) για να χρηματοδοτήσει τη μελέτη της μαρίνας επέβαλε και πήρε την (κατ’ ουσίαν) ιδιοκτησία της από το Δημοτικό Λιμενικό Ταμείο.
Και όλοι βλέπουμε και βιώνουμε τις συνέπειες της διχοτόμησης που υφίσταται η πόλη λόγω μιας (κακώς) εγκαταλειφθήσας γραμμής του ΟΣΕ που χρησιμεύει μόνο στο να δεσμεύει εκτάσεις φιλέτα και να τροφοδοτεί κάποιους ψηφοφόρους, ευπαθείς, με χρήσιμα μεταλλικά αντικείμενα προς πώληση.
Ο Δήμος Ναυπλιέων είναι ένας Δήμος περιορισμένης κυριαρχίας. Τα φιλέτα της περιοχής του, χώροι αναγκαίοι για την ανάπτυξή του κατακρατούνται από τα διάφορα υπουργεία και οργανισμούς, συμβάλλοντας αρνητικά (πολλές φορές) στην εικόνα της πόλης που ασφυκτιά από την έλλειψη αναγκαίων υποδομών Πολιτισμού και Αθλητισμού.
Η Αυτοδιοίκηση, και στο σημείο αυτό, είναι η υπηρέτρια για τη λάτρα που ζει από τα φιλοδωρήματα των πελατών.
Οι δημοτικές αρχές, ανέχονται από το υπουργείο Πολιτισμού να δημιουργεί Πωλητήρια ή καφετέριες μέσα στα μνημεία και να επιβάλλει εισιτήριο εισόδου στους δημότες τους χωρίς να διεκδικούν κατ’ ελάχιστον ένα ποσοστό επί των εισιτηρίων, που θα τους επιτρέπει να αναλάβει ο Δήμος την επιδότηση του κόστους εισόδου των δημοτών του.
Κλείνω, θυμίζοντας την εποχή που ο Δημήτρης Ρέππας, για να πουλήσει μούρη, συγκάλεσε τη σύνοδο των υπουργών Εργασίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο “Ξενία Παλλάς” και αυτό κόστισε στην πόλη τον διήμερο αποκλεισμό σε κάθε λειτουργία κυκλοφορίας, στάθμευσης, προσέγγισης προς το λιμάνι και βέβαια εκατοντάδες αστακούς να παριστάνουν τους ένοπλους φρουρούς των επισήμων, διάσπαρτους σε κάθε σημείο της Παλαιάς Πόλης.
Ο χρόνος θα δείξει πως επιθυμεί να βλέπει τον Δήμο Ναυπλιέων η νέα Δημοτική Αρχή των κ.κ. Ορφανού και Καράπαυλου (αναφέρω μόνον τα ονόματα των επί κεφαλής των συνεργαζομένων παρατάξεων που κέρδισαν τις εκλογές). Θα αποδεχτεί να άρχει ενός Δήμου περιορισμένης κυριαρχίας με πλήρη κατοχή τμημάτων του και λειτουργιών πολύτιμων για την ολιστική του ανάπτυξη ή θα αγωνιστεί για ένα Αυτοδιοικούμενο Δήμο όπως η παράδοσή μας και οι βασικές αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιτάσσουν.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
Δημοτικό Λιμενικό Ταμείο Ναυπλίου. Το μεγάλο αγκάθι. ΕΔΩ
ΑΥΡΙΟ: Θα γκρεμίσει ο Μαλτέζος το γεφυράκι;
