γράφει ο Κωνσταντίνος Σταθογιαννόπουλος*
Ο αγώνας για την πρόληψη μιας ανεπανόρθωτης ζημιάς και προς αποτροπή ενός επικείμενου έστω πιθανού κινδύνου πρέπει να βασίζεται στα αληθινά περιστατικά που θεμελιώνουν το δίκαιο αυτού του αγώνα, όπως το δίκαιο καταγράφεται στο Νόμο. Οι συνέπειες από το φετινό εφιαλτικό καλοκαίρι με τα δάση μας να καίγονται, συνέπειες που αντιλαμβάνεται και ο μέσος νους, κοιτάζοντας εικόνες Αποκάλυψης, εκτός αν η Κόλαση για κάποιους δεν προσομοιάζει με τις εικόνες που όλοι ζήσαμε και έχει άλλη γνώμη, λαμβανομένου υπόψη ότι τα διεθνή ΜΜΕ είχαν την Ελλάδα πρώτο θέμα για μέρες αποκαλώντας ως « πόλεμο » την κατάσταση που βρισκόμαστε. Και στην κατάσταση αυτή τη Δημοτική παράταξη του Δημάρχου Ναυπλιέων Δημητρίου Κωστούρου άρχισε να κόβει ότι δέντρο βρίσκει μπροστά της, συμμεριζόμενη την εθνική καταστροφή και θέλοντας συνειδητά να συνεισφέρει στο τεράστιο οικολογικό πρόβλημα που προκλήθηκε και από τις πυρκαγιές.
Η δικαστική εξουσία αποδέχτηκε τις θέσεις της εκτελεστικής ως προς την αναγκαιότητα των αποφάσεων του Δημάρχου, κρίνοντας ότι δεν συντελείται καμία βλάβη στο περιβάλλον μας και αντίθετα έκρινε ότι αναβαθμίζεται η πόλη με το κόψιμο των δέντρων. Η απόφαση κάθε Δικαστηρίου είναι σεβαστή αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι εσφαλμένη. Το λάθος στην κρίση του δικαστή μπορεί να οφείλεται και σε στοιχεία που παρουσιαζόμενα από το Δήμαρχο έχουν κατά τεκμήριο άλλη βαρύτητα και τα οποία ο δικαστής κάποιες φορές έχοντας πεποίθηση ότι η Διοίκηση λειτουργεί νόμιμα, παραλείπει να τα εξετάσει ενδελεχώς και έτσι προκύπτουν ακόμα μερικά ερωτηματικά.
Πρώτον, δεν μας εξηγεί κανείς γιατί ο λόγος για την επικινδυνότητα της διατήρησης των κομμένων και υπό κοπή δέντρων στην οδό Αιγίου, που επικαλείται ο Δήμαρχος Ναυπλιέων, λόγος δε που συμβάλλει στην διαμόρφωση ενός σκεπτικού για τη λήψη μιας απόφασης , όμως ο λόγος αυτός δεν συντρέχει για τα γειτονικά και ομοειδή δέντρα που συνθέτουν συστάδα στο γενικό σύνολό τους, και αποτελούν ένα ενιαίο οργανικό σύνολο διαμορφωμένο και κάτω από τις ίδιες συνθήκες περιβάλλον. Μήπως θα έπρεπε να κοπούν κι αυτά για να εξαλειφθεί κάθε ενδεχόμενο κινδύνου και η παράλειψη αυτή διέλαθε της προσοχής των αρμοδίων;
Δεύτερον, γιατί βεβαιώνεται μετά από μακροσκοπική εξέταση ότι το έδαφος είναι αργιλώδες με κακή αποστράγγιση ενώ υπάρχει ανάλυση του εδάφους ότι είναι 51 % ίλυς (λάσπη), 38% άμμος και μόνο 11% άργιλος; Γνωρίζετε ότι αφαιρουμένων των δέντρων θα αυξηθεί στο υπέδαφος η λάσπη που δεν θα απορροφάται από τις ρίζες των δέντρων και το πως θα επηρεαστεί η στατικότητα από την μεταβολή αυτή των οργανικών στοιχείων; Επίσης η αιτιολογία ότι πρόκειται για επιφανειακό ριζικό σύστημα αντικρούεται ως αβάσιμη καθώς δια γυμνού οφθαλμού, μετά την περιμετρική διάνοιξη από την εκσκαφή, οι ρίζες φαίνεται ότι εισέρχονται στο έδαφος σε μεγάλο βάθος, τόσο που ποτίζονται από το λασπώδες υπέδαφος, με ότι αυτό συνεπάγεται για όσους γνωρίζουν οργανική χημεία και φυσική. Τρίτον η επιστήμη (Ελληνικό Μεσογειακό Πανεπιστήμιο – Τμήμα Ηλεκτρονικών Μηχανικών, Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κρήτης, Τμήμα Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος ΑΠΘ, διδάσκει ότι, εφόσον κριθεί απαραίτητη η κοπή ενός δέντρου, κυρίως αν είναι άρρωστο ή για άλλους σημαντικούς λόγους, κυρίως επικινδυνότητας, αφού εξαντληθούν πρώτα οι δυνατότητες διάσωσής του, επιβάλλεται η φύτευση όχι μικρών δενδρυλλίων, αλλά δέντρων ηλικίας τουλάχιστον της μισής από αυτά που θα κοπούν. Είναι δυνατόν με τα μικρά ως επί το πλείστον δενδράκια την περιοχή, ίσως μονοετούς καλλιέργειας, που φυτεύονται εκεί και των οποίων η τύχη και η ανάπτυξή τους είναι αβέβαιες, να αναπληρώνεται η ζημιά που προκαλείται; Συνεπώς η αιτιολογία αυτή παρουσιάζεται ως αυθαίρετη και αντίθετη με τους κανόνες της επιστήμης.
Τέταρτον και σπουδαιότερον, γιατί η απαιτούμενη αιτιολογημένη έκθεση για την κοπή των δέντρων δεν εκδόθηκε από το καθ΄ύλη αρμόδιο όργανο που προβλέπει ο νόμος και έχει τις απαιτούμενες επιστημονικές γνώσεις , αλλά από την μηχανικό και προϊσταμένη της ΔΤΥΝ, η οποία παρουσιάζει την έκθεση αυτή με τις λανθασμένες αιτιολογίες σαν να τις έχει εκδώσει το αρμόδιο όργανο, το οποίο όμως και δεν συνέταξε ποτέ την έκθεση αυτή που η ΔΤΥΝ εισηγείται προς το Δημοτικό Συμβούλιο και υπογράφει η ίδια.
Αποτελεί μεθοδολογικό ατόπημα να εξετάζονται τα χρονικά γεγονότα αντίθετα από το χρόνο δημιουργίας τους και να κρίνεται ένα έργο από το τέλος προς την αρχή, καθώς η καταγραφή της χρονικής αλληλουχίας των γεγονότων είναι δεξιόστροφη, από την αρχή προς το τέλος και όχι το αντίθετο, όπως εν προκειμένω, κι επίσης λόγω ιεραρχικής σειράς των επιμέρους πράξεων που εκδίδονται και συνθέτουν το σύνολό της.
Η κατ΄ εξακολούθηση χρήση εγγράφων που ελέγχονται ως προς τη νομιμότητά τους ενώ τα γεγονότα που βεβαιώνονται διαφοροποιούνται πολλαπλώς από την πραγματικότητα, δεν μπορεί να αντικαταστήσει το Νόμο και την Επιστήμη, διότι όπως προαναφέρθηκε, με την αντίθεση χρονική σειρά ερμηνείας που επιχειρείται θα νομιμοποιηθούν και τα μη νομιμοποιούμενα φιρμάνια που ο Σουλτάνος προστάζει. Έτυχε να είμαι παρών στην κοπή κάποιων δέντρων , όταν το θέμα έπαιρνε διαστάσεις και να είναι επίσης εκεί και μια κάτοικος της περιοχής που συνόδευε την μητέρα της από το νοσοκομείο που μού είπε ότι έχει καρδιολογικά και αναπνευστικά προβλήματα και δεν δίνει δεκάρα για τα δέντρα! Έτσι διαπαιδαγωγούνται οι κάτοικοι της πόλης, ενθαρρυνόμενοι από τις ενέργειες της Δημοτικής Αρχής. Ο σεβασμός στην ιστορία και η αισθητική είναι έννοιες καλλιεργήσιμες και βασική αρχή της αρχιτεκτονικής είναι η εναρμόνιση του ατόμου με το περιβάλλον κι όχι το αντίθετο.
Dura lex sed lex, δηλ. αυστηρός νόμος αλλά νόμος. Κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να τηρείται, αλλά η αλαζονεία, ως φυσικό αποτέλεσμα της μακροχρόνιας εξουσίας, μερικές φορές φαίνεται να παραβλέπει αυτό τον κανόνα και να λειτουργεί έχοντας την πεποίθηση ότι ο νόμος είναι εύπλαστος και μπορεί να διαμορφώνεται ανάλογα κάθε φορά για την εξυπηρέτηση σχεδίων, που μόνο κατά παράβασή του μπορούν να υλοποιηθούν.
Η Δικαιοσύνη όμως κερδίζει πάντα στο τέλος
*Ο Κωνσταντίνος Σταθογιαννόπουλος
Είναι Δικηγόρος
Στις δημοτικές εκλογές της 9ης Οκτωβρίου θα είναι υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος με τον Συνδυασμό ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ του Κωνσταντίνου Μάκαρη
