του Τόλη Κοΐνη
Νοιώθω τύψεις. Προχθές, είχα εφημερία στο σχολείο και από το γραφείο των καθηγητών, το μάτι μου σημάδεψε απέναντι στο σπίτι του Γιώργου Δασκαλάκη. «Καιρό έχω να δω τον «υπουργό»» σκέφτηκα. Σήμερα, μάθαμε το άσχημο νέο. Ο Γιώργος μας εγκατέλειψε. Τώρα πια θα ασχολείται σε άλλες διαστάσεις.
Δεν αμφιβάλλω όμως πως κι εκεί θα έχει τις ίδιες εμμονές με τη Δημοκρατία και τον Σοσιαλισμό. Ο Γιώργος υπερηφανευόταν πως ήταν Ναυπλιώτης, Αρκάδας, Κορίνθιος, Αθηναίος ταυτόχρονα. Ναυπλιώτης γιατί εδώ μεγάλωσε.
Η παρέα του (Σπήλιος Βασιλείου, Γιώργος Τόμπρας, Δερνίκος Γιώργος, «Πάγκαλος» Βάγγος, Μιχελάκηδες, Πανάγος Κούτρης κλπ.) ήταν ο πυρήνας που δημιούργησε την ΕΔΗΝ (Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία) Ναυπλίου, που από την πρώτη στιγμή είχε δηλώσει την υποστήριξη στον Ανδρέα και τις ιδέες του.
Όταν «πήραν» τον Πανναυπλιακό, το 1966, ο Δασκαλάκης ήταν και ο αντιπρόσωπος του συλλόγου στη συνέλευση της ΕΠΟ. Αρκάδας, γιατί ήταν ο πατέρας του από τα Λαγκάδια, αν και υπηρετούσε στο Ναύπλιο. Αλλά και γιατί εκλέχτηκε πέντε φορές βουλευτής Αρκαδίας. … και γιατί ως Αναπληρωτής (τύποις, αλλά ουσιαστικά) Υπουργός Εσωτερικών, στην τελευταία Κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου (1993-1996), ενίσχυσε όσο κανείς άλλος τους Δήμους και τις Κοινότητες της Αρκαδίας. (Με αποτέλεσμα στις επόμενες εκλογές να τον μαυρίσουν). Στη διάρκεια της τελευταίας αυτής υπουργικής θητείας του, θεσπίστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, η αιρετή Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση.
Για πρώτη φορά οι κάτοικοι των επαρχιών εκλέγαν οι ίδιοι τον Νομάρχη και δεν ερχόταν δοτός από την Αθήνα. Κορίνθιος, από το σόι της μάνας του. Αθηναίος… γιατί τον τίμησε και η Α΄ και η Β΄ Αθήνας. Αλλά και γιατί ήταν η πόλη που έδρασε πολιτικά και συνδικαλιστικά.
Ο Γιώργος (ακτύπητο δίδυμο με τον Ραυτόπουλο) ξεκίνησαν την ΠΑΣΚΕ και το Συνδικαλιστικό του ΠΑΣΟΚ, συσπειρώνοντας στην αρχή συνδικαλιστές που ήταν μαζί τους στα περίφημα προδικτατορικά 114 δημοκρατικά σωματεία (με «επικεφαλής» τον Γιάννη Αλευρά – που και αυτόν τον είχε γνωρίσει έφηβος στο Ναύπλιο, όταν είχε μετατεθεί εδώ στην Τράπεζα της Ελλάδος, δυσμενή μετάθεση για εν ενεργεία Πρόεδρο της Ομοσπονδίας Τραπεζοϋπαλλήλων).
Η ΠΑΣΚΕ με μετωπική την Κίνηση των Σωματείων Κοινής Ωφέλειας πρωτοστάτησε σε αγώνες κατά του Ν. 330 (σχεδόν ο ίδιος ψηφίστηκε τώρα από τον Χατζηδάκη) και για τον εκδημοκρατισμό των σωματείων.
Ο Σημίτης του επεφύλαξε τιμητική εξορία στη Προεδρία της Γενικής Τράπεζας (είχε βασικό μέτοχο το Ταμείο του Στρατού, μετά ιδιωτικοποιήθηκε, πουλήθηκε σε Γάλλους, οι οποίοι την έκλεισαν). Στη συνέχεια τον «κατέβασε» υποψήφιο στην Β΄ Αθήνας, όπου εκλέχτηκε το 2000. Μετά το 2004 δεν πολιτεύθηκε πάλι, αν και ήταν ενεργός πολιτικά. (Συνήθως, στα όσα μας έλεγε, έπεφτε «μέσα», δυστυχώς…)
Το 1981 είχε εκλεγεί βουλευτής στην Α΄ Αθήνας και διατηρούσε με τον Σπήλιο Βασιλείου (βουλευτή τότε Αργολίδας) κοινό πολιτικό γραφείο στο ισόγειο ενός παλιού κτιρίου στην Πανεπιστημίου. (Τόπος ηρωικών συζητήσεων και αναζητήσεων).
Η κηδεία ανακοινώθηκε πως θα γίνει τη Δευτέρα στην Αθήνα… Η ανάμνησή του θα παραμείνει ζωντανή σε όσους είχαμε την τύχη να συμπορευτούμε.
(Τιμητική αναδημοσίευση από τις Αργολικές Ειδήσεις)
