Γράφει ο Νικηφόρος Λυκίδης
Βγήκαν ο Κυρ. Μητσοτάκης, ο Βασ. Κικίλιας και τα διάφορα μπουλντόκ τους και απευθυνόμενοι προς Γιατρούς, Νοσοκόμους, Εκαβίτες, Προσωπικό φροντίδας και Διοικητικό προσωπικό που κράτησαν το Σύστημα Υγείας όρθιο όλους αυτούς τους δύσκολους μήνες, και τους είπαν με μια φωνή και σε όλους τους τόνους: «Περάστε έξω από τους χώρους εργασίας σας. Σας διακόπτουμε τη μισθοδοσία, τον χρόνο συνταξιοδότησης και τα διάφορα Ταμεία σας. Διαλέξτε. Μπορείτε να τα πάρετε όλα πίσω αρκεί να κάνετε ότι σας λέμε».
Κάπως έτσι είπε και ο Ομέρ Βρυώνης στον Αθανάσιο Διάκο βάζοντάς του το δίλημμα να γίνει Τούρκος ή να τον σουβλίσει («Γίνεσαι Τούρκος Διάκο μου, την Πίστη σου ν’ αλλάξεις;»). Κάπως έτσι έκαψαν και οι Γερμανοί νικητές του πολέμου (λίγο πριν καταρρεύσουν) τα χωριά του Κέδρους λέγοντάς στους υπερήφανους Κρητικούς «Δώστε μας αυτούς που βοήθησαν στην απαγωγή του στρατηγού Κράϊπερ αλλιώς θα εκτελέσουμε τους άντρες προστάτες των οικογενειών». Κάπως έτσι έκαναν και οι κομμουνιστές στην κατοχή, σφάζοντας και καίγοντας τα χωριά που δεν δήλωναν υποταγή στα σχέδιά τους.
Άνθρωποι που βρέθηκαν ή προωθήθηκαν σε θέσεις διαχείρισης της επιδημία της COVID -19, άνθρωποι χωρίς λεβεντιά ψυχής που όταν τους είχαν απόλυτη ανάγκη έστελναν Υγειονομικούς σε πιθανό θάνατο από έλλειψη στολών προστασίας αποδίδοντάς τους πλήθος εγκωμίων και τώρα για ένα «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» τους στέλνουν στο περιθώριο, στην ανεργία και στην ταπείνωση.
Κάποιοι θα υποκύψουν και θα γυρίσουν «χωρίς φτερά φύλακα άγγελου των ασθενών». Κάποιοι θα ακολουθήσουν τον δρόμο του Διάκου, του Παπαφλέσσα… των ανυπότακτων Ελλήνων!
Κάποιοι πολιτικοί και τα τσιράκια τους, με το λαδωμένο άντερο και την λιγδωμένη ψυχή, θα βγουν στις τηλεοράσεις τους φουσκωμένοι σαν διάνοι, καμαρώνοντας ότι «έκαμψαν το (ανύπαρκτο) αντιεμβολιαστικό κίνημα». Πολλοί Έλληνες θα μείνουν χωρίς σωστή περίθαλψη και «οι Ήρωες, που μετρούν νεκρούς στις τάξεις τους» θα ψάχνουν δανεικά για να οργανώσουν τις δικαστικές προσφυγές τους. Οι ανυπότακτοι και αντιδραστικοί θα απαντήσουν σε κάθε Σκέρτζο, σε κάθε Γεραπετρίτη, σε κάθε «επιτελικό Σιμητάνθρωπο», ωθούμενοι να ψηφίσουν στις εκλογές κόμματα που δεν θα το ήθελαν.
Μου προξενεί, όμως, εντύπωση το γεγονός ότι δεν βρέθηκε ούτε ένας εκ των αυτοαποκαλούμενων Αρχηγών να απευθύνουν στους διωκόμενους λόγια εκτίμησης και ελπίδας, όπως θα τους άξιζε. Λόγια σαν και αυτά που είπε η υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ σε συνεργάτες της όταν υποχρεώθηκε να τους θέσει σε άμισθη αναστολή εργασίας μετά από απόφαση μια Επιτροπής της Γερουσίας να παγώσει τον κρατικό προϋπολογισμό (στην τηλεοπτική σειρά «Η κυρία υπουργός»):
«Τέτοιες ώρες σίγουρα θα βρεθείτε με τους δικούς σας συζητώντας τη νέα κατάσταση που δημιούργησαν στη ζωή σας αυτοί που μέχρι πριν λίγο σας τάιζαν ευγνωμοσύνη και υποσχέσεις ή σε κάποιο μπαρ πνίγοντας τον πόνο σας με φίλους, μπροστά στο αδιέξοδο της ανεργίας, της διακοπής του μισθού, της σύνταξης και των άλλων απολαβών σας καταριόμενοι την ώρα που διακινδυνέψατε τη ζωή σας και το μέλλον των οικογενειών σας για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της Πατρίδας.
Απόψε θέλω να σας μιλήσω για την αφοσίωση. Η δουλειά σας δεν είναι πολιτική. Η δουλειά σας εκπροσωπεί τα συμφέροντα και τις αξίες μας. Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι κανείς σας δεν είναι μη απαραίτητος. Αυτό το υπουργείο και αυτή η χώρα θα φτωχύνουν από την απουσία σας. Όσο για μένα, κάθε ένας από εσάς με ωθεί κάθε ημέρα να γίνομαι καλύτερη. Και θα μετράω τις ημέρες μέχρι να επιστρέψετε.
Επιλέξατε να βρεθείτε σε αυτή τη θέση επειδή πιστεύετε σε κάτι μεγαλύτερο. Η αίσθηση του καθήκοντος, ειδικά στην εγωκεντρική εποχή που ζούμε για μένα είναι ηρωική. Εκ μέρους του Λαού (των Ελλήνων) θέλω να σας ευχαριστήσω όλους μέσα από την καρδιά μου. Μέχρι να ξαναϊδωθούμε καλή σας τύχη».
