γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου
Διάβασα με προσοχή, στο koinosparanomastis.blogspot.gr μια εξαιρετική ανάλυση του Κώστα Καρδαρά για τους πρωταγωνιστές της εσωτερικής διαπάλης που έγινε την περίοδο 1821 έως 1837, με στόχο την κατάκτηση της εξουσίας στο απελευθερούμενο από τον Οθωμανικό ζυγό, και επανασυγκροτούμενο κρατικό μόρφωμα των Ελλήνων.
Σε ένα Εθνικό εκπαιδευτικό σύστημα, τέτοιου είδους εργασίες θα έπρεπε να αποτελούν ένα από τα θεμέλια διδασκαλίας της νεώτερης ιστορίας μας.
Με αφορμή αυτή την ανάλυση θα διατυπώσω για μια ακόμη φορά την άποψη πως, άλλη ενέργεια είναι η Αυτοκτονία και άλλη η Θυσία.
Οι άνθρωποι που αυτοκτονούν έχουν σαν κοινό χαρακτηριστικό τους την απελπισία και το αδιέξοδο. Αποχωρούν από την ζωή με μόνο αίτημα να σταματήσει ο πόνος, η απομόνωση, η ευθύνη…
Οι άνθρωποι που θυσιάζονται, δεν είναι απελπισμένοι. Δεν εγκαταλείπουν τον αγώνα. Δεν φοβούνται την βάσανο. Δεν αποφεύγουν την ευθύνη. Αντιθέτως. Αναλαμβάνουν την ευθύνη μιας πράξης δημιουργώντας τομή στην ιστορία. Δεν αποφεύγουν την βάσανο. Αντιθέτως. Επιδιώκουν το μέγιστο πόνο του δικού τους θανάτου που θα χρησιμοποιηθεί ως αιτία και αφετηρία για τον αγώνα κάποιων άλλων. Δεν εγκαταλείπουν τον αγώνα. Αντιθέτως. Γίνονται οδηγοί αγώνων και εμπνέουν γενεές ηρώων επιφέροντας ανατροπές καταστάσεων. Δεν είναι απελπισμένοι. Αντιθέτως. Μπορούν και βλέπουν τις εξελίξεις που άλλοι αδυνατούν. Χρησιμοποιούν την εισφορά της ζωής τους ως θρυαλλίδα κατακρήμνισης αδιαπέραστων τοίχων, προκειμένου να εμφανιστούν τα μονοπάτια του χρόνου που οδηγούν στη χαραυγή. Αυτοί που θυσιάζονται έχουν επίγνωση ότι επιτυγχάνουν μια ιστορική Νίκη στο Ηθικό επίπεδο και ότι στο χρονικό συνεχές του Έθνους θα παραμένουν Ζωντανοί … Ηγέτες… Οδηγοί!
Θυσία έκανε ο Περικλής Γιαννόπουλος. Την Υπέρτατη! Την θυσία της ζωής του και των αδημοσίευτων κειμένων του. Είχε επίγνωση και το έγραψε, πριν κάψει τα γραπτά του, πως «κείμενα σαν και αυτά που καίω, θα ξαναγραφούν από άλλους Έλληνες, σε άλλα χρόνια, με άλλες λέξεις». Γνώριζε πως ο θάνατός του, και ο τρόπος που επέλεξε να συμβεί, θα γινόταν αφορμή αναζωπύρωσης του ενδιαφέροντος των Ελλήνων για τις ιδέες του και για τον τρόπο ζωής του. Πίστευε βαθειά πως θυσιαζόμενος, μεταλαμπάδευε την ελληνοκεντρική θεώρηση των πραγμάτων στην ομάδα των σκυταλοδρόμων της συνέχειας του Ελληνισμού.
Το ίδιο έγινε και στο Αρκάδι! Το ίδιο και στο Κούγκι! Το ίδιο και στις Θερμοπύλες!
Και η ιστορία το αποδεικνύει..
Ο θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά (του Παλαιολόγου που θυσιάστηκε) κράτησε ζωντανή τη σπίθα, επί 4 αιώνες!
Στις Θερμοπύλες μπήκε η βάση που έφερε τις Πλαταιές!
Τα κείμενα του Γιαννόπουλου κράτησαν καθαρό τον Ελληνικό Εθνικισμό, μακριά από την Γερμανική χοντροκοπιά του Εθνικοσοσιαλισμού, την Ιταλική οπερετική εκδοχή του Φασισμού και την Σλαυική απανθρωπιά του κομμουνισμού.
Πρέπει να το καταλάβουμε. Έχει διαφορά η απελπισία από την πίστη.
Πρέπει να το κάνουμε τρόπο ζωής. Έχει διαφορά η Αυτοκτονία από τη Θυσία!
(Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά
την Παρασκευή, 29 Απριλίου 2016
στην εφημερίδα ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ
την οποία εξέδιδα)
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αν κάτι θα συμπλήρωνα σήμερα είναι η αναφορά σε μια αναγκαία προϋπόθεση για να μην πάει χαμένη μια θυσία. Να υπάρχουν εκείνοι που θα εμπνευστούν από αυτήν).
