Γράφει ο Εχετλαίος ….
Αν υπήρχαν σατανικές διάνοιες, γιατί, ως γνωστόν, στις προχώ μέρες μας δεν υπάρχουν, η τεχνολογία έχει εξαλείψει κάθε είδους διάνοιες…
Τι πήγαινα να πω όμως; Συγχωράτε με, ακόμη και στις μέρες μας οι άνθρωποι ξεχνάνε. Κυρίως στις μέρες μας. Πολύ εύκολα. Από διάνοιες γιοκ, από άνοιες φουλ όμως.
Τι πήγαινα να πω όμως;
Α ναι.
Αν ήμουν σατανική διάνοια, τι θα ‘κανα, αυτό πάσχιζα να σας μεταφέρω.
Αν ήμουν τέτοιος λοιπόν, που ευτυχώς για όλους μας δεν είμαι καθόλου, πως θα μπορούσα άλλωστε στις μέρες μας, να σας πω τι θα έκανα.
Θα έδινα δάνεια σε ανθρώπους που δεν μπορούν να τα αποπληρώσουν για να αγοράσουν σπίτια.
ΤΙ ΓΚΑΡΙΖΕΤΕ ΡΕ; Αφήστε με να ολοκληρώσω το σκεπτικό μου.
Ακούστε. Ακούστε με επιτέλους. Μετά θα τα έκανα ένα ωραίο πακέτο και θα το μοσχοπουλούσα ως ΑΑΑ επενδυτικό προϊόν.
Μετά, λίγο πριν τα δάνεια σκάσουν, θα έβαζα ευρωπαϊκές τράπεζες να αγοράσουν μαζικά τα κούφια πακέτα μου, για να διαχυθεί ο κίνδυνος της φούσκας, γιατί αν εγώ κατάρρεα, θα ΄παιρνα μαζί μου όλον τον ντουνιά.
Μετά θα έβαζα τις κυβερνήσεις να με σώσουν με τα λεφτά των φορολογουμένων.
Και θα αγόραζα μπιτ παρά τα σπίτια των μπατίρηδων που τους είχα δώσει δανεικά.
Μετά θα δινα στις κυβερνήσεις δάνεια για να με πληρώνουν στον αιώνα τον άπαντα.
Και για να με πληρώνουν στον αιώνα τον άπαντα, θα βαζα τις κυβερνήσεις να κόψουν μισθούς και συντάξεις και τη δημόσια υγεία.
Φύρα οι γέροι και οι άρρωστοι στο οικονομικό σύστημα των ημερών μας.
Και θα ΄λεγα, βάλτε πλάτη, θυσιάστε γέρους κι άρρωστους να σωθεί η οικονομία.
Και θα περίμενα μια επιδημία, μια από τις γερές που εμφανίζονται που και που, όχι σαν τις μούφα που χρησιμοποίησα τα προηγούμενα χρόνια και εύλογα δεν πείθουν πλέον. Ναι, ναι καλά. Παράπονο δεν έχω κανένα, έβγαλα καλά λεφτά με εμβόλια και φάρμακα. Κορνίζα έχω κάνει και τον AIDS και τον χοίρο των γριπών και την αλανιάρα την κότα την φονικιά και την τρελή την γελάδα. Ναι παράπονο δεν έχω. Κάθε κρίση σου, είναι μια ευκαιρία μου.
Θα την περίμενα την γερή την πανδημιά και πιότερο από αυτήν, τον πανικό της.
Και θα βαζα τις κυβερνήσεις να θυσιάσουν το πιο παραγωγικό κομμάτι των κοινωνιών τους, αυτή τη φορά για να σωθούν τα γερόντια. Τι πάει να πει μα πριν από λίγο καιρό εσύ τους πήρες τα σώβρακα; Ο κόσμος ξεχνάει. Για έναν ευγενή σκοπό, ξεχνάει τα πάντα. Αρκεί να ζητάς διαφορετική Ιφιγένεια κάθε φορά.
Για δεν με πιστεύεις. Έτσι έκανα και με το περιβάλλον. Το γάμησα κι αυτό με τις βιομηχανίες μου και μετά κάλεσα την συλλογική ευθύνη να με απαλλάξει. Και να πληρώσουν οι φορολογούμενοι τις Α.Π.Ε μου. Αμέ;
Στις μέρες μας, που αυτά δεν γίνονται. Στις μέρες μας που όλα είναι κανονικά, είναι μεγάλη ευκαιρία να κάνεις το έκτακτο κανονικό.
Και τώρα το πήγα ένα βήμα παραπάνω. Οφείλω να πω ότι μάλλον το τερμάτισα. Τελική πίστα: Και συλλογική ευθύνη και ατομική ευθύνη. Το απόλυτο μαντρί. το όνειρο του κάθε καλού ποιμένα. Ο κάθε άνθρωπος που θέλει να δουλέψει, να περπατήσει, να αγγίξει, να φιληθεί, να κάνει έρωτα, είναι δημόσιος κίνδυνος. Εγκληματίας. Μόνο με την άδεια μου. Μόνο με την έγκριση μου.
Τι είπατε; Πως δεν πράττω σωστά; Πως είμαι παλιάνθρωπος; Μα από πότε οι παλιάνθρωποι εισπράττουν τόσο χειροκρότημα;
Κοιτάξτε τι σας έχω για μετά. Άνθρωποι χωρίς λεφτά, χωρίς δουλειά. Ανοχύρωτοι, εξαρτημένοι, πρεζάκια των επιδομάτων.
ΕΓΩ ελέγχω τις κυβερνήσεις. ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ οι κυβερνήσεις σας.
Και όλοι σας είστε πια δικοί μου. Κανένας πλέον άνθρωπος αφεντικό του εαυτού του.
ΕΙΣΤΕ ΠΙΑ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ. Ιδιοκτησία μου.
Από δω και πέρα, σας κάνω ότι θέλω.
Αν ήμουν λοιπόν μια σατανική διάνοια, με αυτήν ακριβώς την σειρά θα κατακτούσα τον κόσμο.
Τι υπέροχο να έχεις έναν σκασμό λεφτά και να πληρώνει τον λογαριασμό ο εστιάτορας γιατί του έκανες την τιμή να φας το μαγαζί του.
Ναι σωστά διαβάσατε. Λάθη δεν κάνω. Το μαγαζί του. Όχι στο μαγαζί του.
Αλλά στις μέρες μας δεν υπάρχουν σατανικές διάνοιες. Στις μέρες μας όλα γίνονται για «καλό σκοπό».
Μόνο που δεν υπάρχουν πια οι μέρες σας. Τελειώσαν. Ζείτε στο δικό μου χωροχρόνο.
Τώρα δε θα σας δανείζω μόνο χρήματα. Θα σας δανείζω τις ζωές σας.
Μου ανήκουν πλέον.
