γράφει ο Αλέξανδρος Νάρης*
Είχαμε λοιπόν δίκιο. Εμείς, οι λίγοι που ξέραμε, που είχαμε βγει στα κάγκελα εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον, εμείς που βριστήκαμε, λοιδωρηθήκαμε, απαξιωθήκαμε, είχαμε δίκιο στον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίσουμε το τσουνάμι της Νέας Μεγάλης Μετανάστευσης. Τα σύνορα μπορούν να κλείσουν, οι θάλασσες μπορούν αν φυλαχθούν, όσοι μπαίνουν παράνομα στη χώρα μπορούν να έχουν επιπτώσεις, Μέσα σ’ αυτούς που μπαίνουν στα νησιά υπάρχουν ολόκληρες ομάδες που αποτελούν κίνδυνο για τη χώρα, η Τουρκία είναι Κράτος – Δουλέμπορος που καταλαβαίνει μόνο από σκληρή αντιμετώπιση και οι Ευρωπαίοι σε υπολογίζουν μόνο όταν υπολογίζεις εσύ τον εαυτό σου.
Ποτέ μετά το έπος της Πίνδου δε βρέθηκε ο ελληνικός λαός να στηρίζει κατά 90% τα κυβερνητικά μέτρα. Ζούμε στιγμές ιστορικές, που όμως είναι τίποτα μπροστά σ’ αυτές που θα ‘ρθουν.
Μετά το Ξύπνημα του αγώνα για τη Μακεδονία, η Κρίσιμη Μάζα του λαού έδειξε τη δύναμή της στην Εξέγερση των Νησιών και το Κράτος – Κοτσαμπάσης γνώρισε την πρώτη του ήττα. Αυτό το άθλιο Εθνομηδενιστικό Καθεστώς που μας ταλαιπώρησε για τόσα χρόνια, αναγκάστηκε να φερθεί πατριωτικά, ανακαλύπτοντας έκπληκτο πως μπορούμε να τα καταφέρουμε, Τέρμα η περηφάνια για την Πολυπολιτισμικότητα και οι ανοησίες περί παραχώρησης ΑΟΖ στο Καστελόριζο και κρατήματος της Ρόδου. Η παρουσίαση των ειδήσεων γίνεται χωρίς βαρύγδουπες λέξεις τύπου “πρόσφυγας” όταν περιγράφουν τον νεαρό που φωνάζοντας “Ο Αλλάχ είναι Μεγάλος” σπάει το παρμπρίζ του Πυροσβεστικού, προσπαθεί να ξεσκίσει τον φράχτη και πετάει δακρυγόνα και πέτρες στους Φύλακες του Έβρου. Τα ακατοίκητα νησιά δεν είναι πια ταμπού παρά μόνο για τους γραφικούς της αριστεράς, ενώ γίγαντες της δημοσιογραφίας που έκοβαν στον αέρα όποιον τολμούσε να χρησιμοποιήσει τον όρο λαθρομετανάστης, έχουν τώρα το στοματάκι τους βουλωμένο.
Είναι πλέον καιρός, μετά από αυτή την επιβεβαίωση, να δούμε πως έχουμε δίκιο και σ’ άλλα πράγματα. Πως όντως αυτή η ελίτ που μας κυβερνά όχι μόνο δεν νοιάζεται για το έθνος, όχι μόνο δουλεύει εναντίον του, αλλά κυρίως, πως δεν είναι ανίκητη. Πως όντως μπορούμε να έχουμε το καλύτερο που αξίζουμε, πετώντας έξω φοβίες και συμπλέγματα. Η αφύπνιση της Κρίσιμης Μάζας, της Σιωπηλής Πλειοψηφίας που μπορεί και πρέπει να καθορίσει τις εξελίξεις, είναι ό,τι πιο ελπιδοφόρο έχουμε ζήσει την τελευταία εικοσαετία. Έκανε πολύ δρόμο, στραβοπάτησε, ξεγελάστηκε, απαξιώθηκε, αλλά πλέον ωρίμασε και είναι όσο απαιτητική και σίγουρη χρειάζεται. Σίγουρη για το τι θέλει και απαιτητική από αυτόν που το ζητάει.
Η ελίτ ελπίζει ότι αυτό το φωτεινό διάλειμμα θα είναι όντως διάλειμμα και οι πιθανότητες είναι μαζί της. Ο φασισμός της Πολιτικής Ορθότητας και των αναρχομπάχαλων είναι πάντα διαθέσιμα βέλη στη φαρέτρα της, μόνο που πλέον δεν τρομάζουν τόσο πολύ. Είναι στο χέρι του Πρωθυπουργού, το αν θα συνεχίσει μια πολιτική στα χνάρια του φοβικού, εθνομηδενιστικού του κύκλου, ή θα κάνει τη μεγάλη στροφή με την οποία θα αλλάξει την πορεία ενός ολόκληρου έθνους, μένοντας στην ιστορία. Το αν θα το κάνει, εξαρτάται από τον ίδιο, κι από το πως θα ζυγίσει το νέο δεδομένο:
Η Κρίσιμη Μάζα δεν δίνει δεύτερες ευκαιρίες.
* ο Αλέξανδρος Νάρης είναι Συγγραφέας
