γράφει ο Sotiris Develekos
18 Σεπτεμβρίου 2013 και ώρα 08:00 πμ.
Κατευθύνομαι στην εργασία μου.
Το ράδιο στο αυτοκίνητο μου, αναφέρει ένα περίεργο περιστατικό στο Κερατσίνι, όσο συνεχίζω να το ακούω καταλαβαίνω ότι κάτι άσχημο έχει συμβεί, κάτι που το κράτος το ήθελε όσο τίποτα την συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Μέσα μου κάτι μου λέει ότι τα πράγματα θα γίνουν πολύ άσχημα σε λίγες ώρες ή μέρες.
Κανένας δεν πίστευε όμως πόσο άσχημα θα γινόντουσαν και τι επρόκειτο να ακολουθήσει.
Κάθε ώρα που περνάει τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, σε αγαστή συνεργασία με την πολιτική εξουσία και τους “αντιεξουσιαστές” απαιτούν κεφάλια και αίμα Εθνικιστών.
18 Σεπτεμβρίου 2013 και ώρα 13:00 μ.μ.
Φεύγω από την εργασία μου διότι πληροφορούμαι πως η αστυνομία με αναζητεί και έχουν πάρει ομήρους την αδερφή μου και την μητέρα μου!
Δεν μπορώ να αντιληφθώ τι συμβαίνει και για ποιο λόγο έχει γίνει όλο αυτό.
Κατευθύνομαι προς το Α.Τ Κορυδαλλού με σκοπό να παραδοθώ και να δω τον λόγο τον οποίο με αναζητούν οι αρχές.
Έχω μιλήσει με την πρώην σχέση μου στο τηλέφωνο, με περιμένει να την πάρω από το σπίτι της για να πάμε μαζί στο Α.Τ.
Φτάνω σπίτι της και την παίρνω τηλέφωνο να κατέβει.
Δεν απαντά, ενώ η γειτονιά της είναι γεμάτη από περίεργες φάτσες και πολλές μηχανές. Κάτι δεν πάει καθόλου καλά αλλά ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται.
18 Σεπτεμβρίου 2013 και ώρα 13:45 μ.μ.
Φεύγω από το σπίτι της πρώην σχέσης μου καθώς δεν μπορώ να την εντοπίσω.
Συνεχίζω την κατεύθυνση μου στο Α.Τ, όπου βρίσκονται υπό ομηρία η αδερφή μου με την μητέρα μου.
Δεκάδες μηχανές με περικυκλώνουν.
Είναι ενέδρα πιστεύω στιγμιαία.
Ένα περίστροφο με σημαδεύει στον αριστερό κρόταφο και ένα άλλο ακόμα πιστόλι στον δεξιό.
Νιώθω την ζωή μου να περνάει μπροστά από τα μάτια μου, πιστεύω πως είμαι τα πρώτα αντίποινα που θα γίνουν από τους αριστερούς τρομοκράτες.
Δεν ένιωσα φόβο ούτε για μια στιγμή.
Δίπλα μου, τα ανθρωπάκια που με σημαδεύουν ουρλιάζουν υστερικά, “αστυνομία, ακίνητος”, με βγάζουν έξω και μου παίρνανε χειροπέδες.
Δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται ακόμα.
Ακούω στον ασύρματο πως “αυτός που ψάχνουμε, βρίσκετε στην κατοχή μας”.
18 Σεπτεμβρίου 2013 και ώρα 14:15 μ.μ.
Βρίσκομαι στο Α.Τ Κορυδαλλού και μετά από ελάχιστη ώρα με μεταφέρουν στην ΓΑΔΑ, στον όροφο “Προστασίας Πολιτεύματος”.
Αλήθεια γιατί ένα δημοκρατικό πολίτευμα χρειάζεται προστασία;
Πόσο Τιμή μπορεί να νιώσεις,όταν έχεις επισκεφτεί τον όροφο που επισκεπτόνται οι εχθροί αυτού του καθεστώτος, οι εχθροί αυτής της σύγχρονης Χούντας.
18 Σεπτεμβρίου 2013 και ώρα 17:00 μ.μ.
Ξαφνικά βλέπω μπροστά μου την πρώην κοπέλα μου με τον αδερφό της.
Τους είχαν απαγάγει οι αστυνομικές αρχές όπως εμένα και την οικογένεια μου.
Εντελώς παράνομα, καταπατώντας κάθε ανθρώπινο δικαίωμα μας.
Στις ερωτήσεις, γιατί μας έχετε εδώ, δεν παίρναμε απάντηση ενώ όταν ζητήσαμε δικηγόρο η απάντηση ήταν ότι δεν έχουμε κανένα δικαίωμα και σε περίπτωση που ξαναμιλήσουμε θα έχουμε πολύ μεγάλο πρόβλημα.
Όντως αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο αυτού του καθεστώτος.
18 Σεπτέμβριου 2013 ώρα 20:00 μ.μ.
Έχουν γίνει ήδη έρευνες στο σπίτι της πρώην μου, στο πατρικό μου, στο σπίτι που εμένα και στο όχημα που οδηγούσα. Έρευνες σαν αυτές του Hollywood, με εκπαιδευμένα σκυλιά, με μασκοφόρους Ζορό που ξεφυσούσαν από απογοήτευση που δεν βρήκαν τίποτα μεμπτό και έπαιρναν ως στοιχεία κατηγορίας βιβλία, περιοδικά, αφίσες μέχρι και κωμικές ζωγραφιές.
18 Σεπτεμβρίου 2013 και ώρα 22:00 μ.μ.
Είμαι και επίσημα κρατούμενος.
Η δικογραφία που μου δίνουν αναφέρει πως υπήρχαν πληροφορίες ότι ήμουν κάτοχος μεγάλης ποσότητας όπλων, εκρηκτικών, πυρομαχικών και ναρκωτικών.
Σίγουρα θα ζήλευε και ο Εσκομπάρ μια τέτοια δικογραφία αλλά το πρόβλημα είναι ότι δεν βρήκαν ποτέ κάτι από όλα τα οποία έγραφαν. Ήξεραν ότι δεν μπορούσαν ποτέ να βρουν κάτι τέτοιο διότι οι αρχές και οι μυστικές υπηρεσίες με παρακολουθούν χρόνια παρανόμως και ηξέραν πολύ καλά το ποιος είμαι.
Πάραυτα κατηγορήθηκα για οπλοκατοχή λόγο του ότι στο πατρικό μου σπίτι βρέθηκαν τα πειστήρια του εγκλήματος.
Ναι! Βρέθηκαν δυο ολόκληρα μαχαίρια βουτύρου μέσα σε ένα σπίτι, που θα μπορούσαν κάλλιστα να καταλύσουν το πολίτευμα!
Την επόμενη μέρα δικάστηκα από ένα δικαστήριο, που δεν με ρώτησε για τις κατηγορίες που μου είχαν προσάψει.
Με ρώτησαν αν είμαι περήφανος για τις Ιδέες μου, κάτι που ουδέποτε απαρνήθηκα σε αντίθεση με πολλούς άλλους τραγικούς τύπους.
Κρίθηκα ένοχος για οπλοκατοχή λοιπόν πρωτόδικα, λόγο των μαχαιριών βουτύρου που βρέθηκαν στο πατρικό μου σπίτι.
Επίσης κρίθηκε ένοχη και η πρώην κοπέλα μου, για υπόθαλψη εγκληματία.
Όντως τότε κατάλαβα στο πετσί μου γιατί αναφέρουν την δικαιοσύνη ως τυφλή…
Τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης είχαν φτιάξει πρωτοσέλιδα με την φάτσα μου και το ονοματεπώνυμο μου και έκαναν κυριολεκτικά πάρτι από την χαρά τους.
Αναρωτιέμαι πως βγάζουν έτσι στην φορά τα πρόσωπα και τα ονοματεπώνυμα μας, ενώ μέχρι και στους serial killers σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα τους.
Την απάντηση βέβαια την γνωρίζω.
3 χρόνια μετά…
Γίνεται το εφετείο για της κατηγορίες που κρίθηκα ένοχος πρωτόδικα.
Αθωώνομαι πανηγυρικά!
Έπρεπε να αποδείξω πως δεν είμαι ελέφαντας και το κατάφερα.
Το οικονομικό κόστος τεράστιο και βοήθεια κυριολεκτικά από πουθενά.
Μόνος μου εναντίων κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών.
Τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης βέβαια δεν βγάζουν τσιμούδια για την αθώωση μου, σε αντίθεση με τα πανηγύρια που είχαν στήσει πριν τρία χρόνια.
6 χρόνια μετά…
18 Σεπτεμβρίου 2019 και ώρα 11:22.
Γράφω το μικρό αυτό κείμενο και κάνω τον απολογισμό μου.
Γιατί ενώ δεν ήμουν βουλευτής στοχοποιήθηκα σε τέτοιο βαθμό;
Γιατί παραβιάστηκαν τόσο κραυγαλέα τα ανθρώπινα δικαιώματα μου, βγήκε στην φόρα η προσωπική μου ζωή και οι τηλεφωνικοί μου διάλογοι, ενώ δεν αναφέρουν εγκληματική δραστηριότητα;
Όλα αυτά που έχω υποστεί, με την παράνομη παραβίαση του “προσωπικού απορρήτου” μου θα μπορούσαν να γίνουν σε κάποιον αναρχικό, σε κάποιον κομουνιστή, σε κάποιον αριστερό ή δεξιό, σε κάποιον ομοφυλόφιλο;
Τι έκανε και τι κάνει μέχρι τώρα η δικαιοσύνη για όλα αυτά τα οποία έγιναν και συνεχίζονται να γίνονται εις βάρος μου;
Γιατί επίσημα οι Μυστικές Υπηρεσίες της Ελλάδας με παρακολουθούσαν πριν γίνει η δολοφονία στο Κερατσίνι;
Γιατί συνέτρεχαν λόγοι “Εθνικής Ασφαλείας” στο πρόσωπο μου; Ποίοι ήταν αυτοί;
Ατελείωτα ερωτήματα, που έχουν όλα σχεδόν μια απάντηση, λίγο πολύ είναι γνωστή στους περισσότερους από εμάς.
6 χρόνια μετά οι θυσίες μου και οι θυσίες που έκαναν κάποιοι άλλοι, που ήταν πολύ μεγαλύτερες από τις δικές μου, δυστυχώς δεν έπιασαν τόπο.
Δυστυχώς προδόθηκαν και κάποιοι πάνω σε αυτές τις θυσίες έκαναν περιουσίες, αυτοί και οι αυλές τους!
6 χρόνια μετά κράτος και παρακράτος πανηγυρίζουν πως ο Εθνικισμός στην Ελλάδα πέθανε.
Ατελείωτες οικογένειες καταστράφηκαν και συνεχίζουν να καταστρέφονται.
Οι λεγόμενοι “Αγνωστοι Στρατιώτες” της Ιδέας μας βρέθηκαν πισώπλατα μαχαιρωμένοι.
Βρέθηκαν προδομένοι και ξεχασμένοι.
Για να μην μακρηγορώ περαιτέρω, στην στιγμή που βρισκόμαστε, υπάρχουν δύο δρόμοι.
Ο δρόμος του να παραδοθούμε, να σκύψουμε το κεφάλι και να γονατίσουμε μπροστά στο σύστημα και τα εξαπτέρυγα του.
Ο δρόμος της αστικοποίησης, ο δρόμος της ντροπής.
Ο δρόμος της προδοσίας των ονείρων μας.
Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της Εθνικής Λαϊκής Επανάστασης.
Ο δρόμος στον οποίο παλεύουμε από παιδιά.
Ο δρόμος που θα σφίξουν τα δόντια μας το “μαχαίρι” της Ιδέας και θα θυμίσουμε στον εαυτό μας τις θυσίες που έκαναν οι Ιδεολογικοί και Βιολογικοί μας πρόγονοι.
Πολλοί οι εχθροί, Μεγάλη όμως η Τιμή!
Όπως και να έχει τίποτα δεν τελείωσε όσο υπάρχει έστω και ένας από μας.
Σε αυτή την ζωή υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που δεν μπορεί να εξαγοραστεί με χρήματα ή εξουσίες.
Υπάρχουν κάποιοι που δεν φοβούνται μην χάσουν την Ελευθερία τους ή ακόμα και την ίδια τους την Ζωή.
Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να δουν αυτό τον σύγχρονο κόσμο να φλέγεται και μέσα από τις στάχτες του, να αναστηθεί η πραγματική μας Πατρίδα.
Η Ελλάδα της Εθνικής κυριαρχίας και της κοινωνικής Δικαιοσύνης.
Σωτήρης Δεβελέκος
Αμετανόητος Εθνικιστής
