Σε ένα τέτοιο ξύλινο συρτάρι ενός παλιού κομοδίνου, τυλιγμένους σε πάνινα σακουλάκια, φύλαγε η γιαγιά μου και η μητέρα μου αργότερα, τους σπόρους για την επόμενη χρονιά. Πόσο μυστήριο μου φαινόταν εκείνο το κομοδίνο! Σαν από παραμύθι. Δεν το άνοιγα ποτέ. Πρόσεχα πάντα όμως με τι ευλάβεια ξεδίπλωναν τα πάνινα σακουλάκια και πόσο πρόσεχαν μην πέσει χάμω ούτε ένα σποράκι. Έτσι έμαθα ότι εκείνα να μικρά πουγκιά έκρυβαν κάτι μεγάλης αξίας. Χωρίς αυτά η χρονιά θα ήταν άδεια και φτωχή.
Σήμερα, εν έτει 2019, τι πιστεύετε ότι έχει μεγαλύτερη αξία;
Γνωρίζετε ότι ένα κιλό σπόρων κοστίζει περισσότερο από ένα κιλό χρυσάφι;
Σε κυριολεκτική άξια αγοράς βεβαίως. Τι είναι λοιπόν πολυτιμότερο; Ποιο έχει μεγαλύτερη αξία;
Μέσα σε μισό αιώνα χάσαμε το 97% των τοπικών ποικιλιών λαχανικών και το 99% των ποικιλιών σιταριού. Το σύνολο, σχεδόν, των σπόρων που καλλιεργούνται στην Ελληνική γη είναι εισαγόμενοι. Ανάλογη εικόνα και σε κάθε είδος πολλαπλασιαστικού υλικού. Μόνο ένα κιλό σπόρος ντομάτας, κοστίζει 40 – 50.000 ευρώ. Ακριβότερος δηλ. απ’ το αντίστοιχο βάρος χρυσού. Κάποιες πρωτοβουλίες, προσπαθούν να διασώσουν και να διαδώσουν ότι απέμεινε. Αν ενισχύονταν, ίσως καταφέρναμε να χαράξουμε ένα αγροτικό μοντέλο που να ταιριάζει στην μορφολογία και το περιβάλλον μας. Σαφέστατα και στην ισχνή οικονομία μας. Θα αποκτούσαμε μια αξιόλογη αυτάρκεια. Θα κερδίζαμε ποικιλοτρόπως.
Αναρωτιόμουν, τι θα συμβεί, αν δεν έχουμε την δυνατότητα εισαγωγής σπόρων; Αυτή η σκέψη από μόνη της, αξίζει κάθε προσπάθειας. Ακόμη, αν όχι πρωτίστως, απέναντι και σε κάθε νομοθεσία που προωθεί το αντίθετο. Είναι ο πλούτος μας που δεν αναπληρώνεται.
(αντιγραφή από το facebook της Elena Namini)
