γράφει ο Παναγιώτης Ψυχογιός*
Το δίλημμα που τίθεται είναι πλέον πολύ συγκεκριμένο και μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου χρήζει επιτακτικής απάντησης.
Πολιτική αυτοχειρία ή ένα δυναμικό και μεγάλο άλμα στο μέλλον..;
Κλείνουμε τα’ αυτιά μας στα μηνύματα της κοινωνίας και αυτοκτονούμε ή τα αλλάζουμε όλα και συνεχίζουμε να παλεύουμε..;
Στις εκλογές της 7ης Ιουλίου ο ελληνικός λαός έδωσε στην ΝΔ την ευκαιρία να κυβερνήσει με μια άνετη αυτοδυναμία με ποσοστό 40%. Την ίδια στιγμή έδωσε στο Κίνημα Αλλαγής 8,1% και στον ΣΥΡΙΖΑ περίπου 23 μονάδες περισσότερες κατατάσσοντάς τον ως αξιωματική αντιπολίτευση και κατά πολλούς τον κύριο εκφραστή του αντιδεξιού πόλου στην Ελλάδα.
Η ΝΔ κατάφερε να πείσει τον λεγόμενο μεσαίο χώρο μετά τις παλινωδίες και τα ψέματα της διακυβέρνησης Τσίπρα και ενωμένη κατέγραψε ένα μεγάλο ποσοστό, ανάλογο με τα ποσοστά της προ κρίσης. Την ίδια στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ μετά από 4 χρόνια διακυβέρνησης, λαϊκισμού και ψεμάτων, πολιτικών που χρέωσαν και ζημίωσαν την Ελλάδα, κατάφερε να διατηρηθεί σε ποσοστά της τάξεως του 32%,κερδίζοντας 500.000 επιπλέον ψηφοφόρους απ τις Ευρωεκλογές.
Αντιθέτως το ΚΙΝ.ΑΛ, σ’ αυτό το πολιτικό σκηνικό, μετά τα χρόνια αυτά διακυβέρνησης του Τσίπρα, μετά από την βαριά ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές και μπροστά στη διαφαινόμενη συντριβή στις εθνικές δεν κατάφερε να κερδίσει το παραμικρό. Δεν κατάφερε σε κανένα σημείο ούτε το μεσαίο χώρο να προσεγγίσει, ούτε να εκφράσει παραδοσιακά κοινωνικά στρώματα που εξέφραζε το ΠΑΣΟΚ τις προηγούμενες δεκαετίες, έχασε την μάχη στις νέες ηλικίες όπου κατέγραψε τραγικά ποσοστά της τάξεως του 3%, έχασε την μάχη στα μεγάλα αστικά κέντρα που εκεί το σημαντικότερο ρόλο παίζει η στρατηγική του κόμματος και από ποιους αυτοί επικοινωνείται. Αντίστοιχα βέβαια σε αρκετές περιοχές της επαρχίας όπου οι υποψήφιοι μας ακουμπούσαν στην κοινωνία και στις ανάγκες της ,είδαμε μεγαλύτερα ποσοστά για την παράταξη.
Η λογική του ετεροπροσδιορισμού μας σε σχέση με την ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ σε μείζονα θέματα που προέκυψαν, η έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού και πρότασης για την επόμενη μέρα της χώρας και ταυτόχρονα οι παλινωδίες στο εσωτερικό και στη λειτουργία της παράταξης όλα αυτά τα χρόνια μας έφεραν σ αυτή τη δεινή θέση να μιλάμε σήμερα για το 8,1%. Μην ξεχνάμε ότι προεκλογικά στο ερώτημα πως θα η κυβερνηθεί η χώρα υπήρχαν 3 διαφορετικές γραμμές απ’ τα ίδια πρόσωπα. Την μια πως δεν συνεργαζόμαστε με κανέναν, την άλλη ότι θα πάρουμε την τρίτη εντολή και θα γίνει κυβέρνηση τρικομματική και τέλος ότι μπορεί να στηριχτεί κυβέρνηση μειοψηφίας με ψήφο ανοχής. Όλη αυτή η αδυναμία χάραξης στρατηγικής για την επόμενη μέρα στη χώρα καθώς και έλλειψη καθαρών θέσεων της παράταξης σε μείζονα ζητήματα μας έκαναν αναξιόπιστους στο παραδοσιακό μας ακροατήριο.
Και όταν όλα τα παραπάνω εκφράζονταν από τα λάθος πρόσωπα, το μείγμα και η κατάσταση έγινε μη αναστρέψιμη. Και όταν μιλάμε για λάθος πρόσωπα τα πράγματα είναι πολύ καθαρά. Η ηγεσία του ΚΙΝΑΛ ήταν αυτή που επέλεξε τα πρόσωπα. Έφερε στην παράταξη τον κ.Θεοδωράκη,τον κύριο Ραγκούση,τον κ. Μωραιτη,τον κ.Θεοχαρόπουλο που τοποθετήθηκε και πρώτος στο Επικρατείας, και ένα σωρό άλλα στελέχη που τοποθετήθηκαν σε καίριες θέσεις για να εκφράζουν την πολιτική μας πρόταση. Μέσα από τις κομβικές θέσεις που τους ανέθεσε η ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛ, οι ίδιοι άνθρωποι που κλήθηκαν να επικοινωνούν το μήνυμα της παράταξης αυτά τα χρόνια, αυτοί οι ίδιοι μετεξελίχθηκαν σε Δούρειους Ίππους, μιας και στην πορεία των χρόνων όλοι οι παραπάνω εγκατέλειψαν την παράταξη.
Το μέλλον απαιτεί άμεσες και δυναμικές λύσεις. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι είναι ήδη αργά. Ειδικά μετά το αποτέλεσμα των εκλογών, απ’ τα εν γένει προβλήματα ταυτότητας που αντιμετωπίζει η Σοσιαλδημοκρατία(όχι μόνο εγχώρια αλλά και πανευρωπαϊκά) και ειδικά τώρα πλέον που η πίεση είναι αφόρητη και απ την στροφή στο κέντρο της ΝΔ αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ. Για μένα δεν αργά αλλά και ο χρόνος δεν είναι πλέον άπλετος. Η παράταξη μας χρειάζεται ένα ισχυρό και δημιουργικό σοκ και ένα άλμα πλέον στο μέλλον. Για να δοθούν οι λύσεις όμως πρέπει να αναγνωριστούν τα προβλήματα που μας οδήγησαν εδώ.
Τι έφταιξε και δεν μπορέσαμε να ικανοποιήσουμε τα αιτήματα των 220.000 μελών και φίλων, που τον Νοέμβριο του 2017 έδωσαν εντολή για την δημιουργία της νέας μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς νοοτροπίες άλλων εποχών;
Για ποιο λόγο η ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛ δεν δημιούργησε απ την αρχή ένα ενιαίο και θεσμικό κόμμα και βρέθηκε να διαπραγματεύεται κάθε φορά με τους εν εξελίξει Δούρειους Ίππους, εις βάρος της πορείας της παράταξης;
Γιατί δεν υπήρξε δημοκρατική διάρθρωση και λειτουργία των οργάνων; Γιατί διορίσαμε τις νομαρχιακές μας;
Γιατί ακόμα και πρόσφατα μετά το τελευταίο συνέδριο μας προχωρήσαμε σ’ έναν επί της ουσίας διορισμό του Πολιτικού Συμβουλίου;
Γιατί δαιμονοποιήθηκε η διαφορετική άποψη και έκφραση;
Γιατί δεν δημιουργήθηκε ενιαίο συνολικό αφήγημα για την παράταξη και το παρελθόν της;
Γιατί βρισκόμαστε ακόμα να κουβεντιάζουμε για το τι έγινε απ το 2009 μέχρι σήμερα στην παράταξη και διαχρονικά αναμοχλεύονται και συντηρούνται κατά το δοκούν εσωκομματικές κόντρες κορυφής που μας κοστίζουν όλα αυτά τα χρόνια;
Γιατί δεν διατυπώσαμε με σαφήνεια και με γενναιότητα τις πολιτικές μας θέσεις μας;
Γιατί όλες αυτές οι παλινωδίες σε σημαντικά ζητήματα που τέθηκαν στον τόπο και έπρεπε να πάρουμε σαφή θέση;
Γιατί δεν μπορούμε να εκφράσουμε τη νέα γενιά και έχουμε ανύπαρκτη εκλογική επιρροή;
Γιατί είναι ανύπαρκτη η νεολαία ΠΑΣΟΚ και οι οργανώσεις μας στα πανεπιστήμια εξαφανίζονται;
Γιατί έστω και την ύστατη ώρα και μετά απ’ αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα η ηγεσία δεν αναγνωρίζει όλα τα παραπάνω ,και επί της ουσίας κλείνει τ αυτιά της και μετακυλύει απλά τις ευθύνες;
Γιατί συνέχεια συγκεκριμένοι άνθρωποι και μια ολόκληρη γενιά στελεχών καλείται να απολογείται για ευθύνες και συμπεριφορές που δεν τις αναλογούν;
Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα και πρέπει να απαντηθούν άμεσα για να καταλάβουμε αφενός γιατί υπήρξε αυτή η εικόνα και η στασιμότητα στα ποσοστά του ΚΙΝ.ΑΛ και αφετέρου για το πώς πρέπει να πορευτούμε από δω και πέρα.
Σε κανέναν απ’ τα απλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ δεν αρέσει ο ορισμός ΚΚΕ του Κέντρου. Δεν ταίριαζε ποτέ άλλωστε στην παράταξη μας η στασιμότητα. Ήρθε η ώρα όμως να το αποδείξουμε στην πράξη. Τα ψέματα τελείωσαν. Στο γήπεδο δεν παίζουμε πλέον μόνοι μας και αν θέλουμε ο Αλέξης Τσίπρας να μην οικειοποιηθεί εξ ολοκλήρου την παράταξη και το χώρο πρέπει πλέον να τρέξουμε.
Ο δρόμος για να γίνει ξανά η παράταξη μεγάλη δεν είναι εύκολος και ούτε στρωμένος με ροδοπέταλα. Ειδικά μετά και την 7η Ιουλίου.. Αλλά πλέον είναι ΕΝΑΣ..Και δεν υπάρχει δεύτερος..
Και είναι ο δρόμος του μεγάλου άλματος, ο δρόμος της ριζοσπαστικής ανανέωσης σε όλα τα επίπεδα, της δημοκρατικής λειτουργίας ενός θεσμικού κόμματος ,της δημιουργίας καθαρής στρατηγικής και έκφρασης της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας και στον επαναπροσδιορισμό της σχέσης μας με τα κοινωνικά στρώματα που διαχρονικά εξέφραζε η παράταξη. Το οφείλουμε στην ιστορία της παράταξης, στους διαχρονικούς αγώνες των στελεχών της και στο μέλλον της γενιάς μας.
*Ο Παναγιώτης Ψυχογιός
Είναι Φοροτεχνικός και
Μέλος Κεντρικής Επιτροπής του ΚΙΝ.ΑΛ.
