της Elena Namini
Είναι δυνατόν να έχει μητρικό ένστικτο ένας… σκατζόχοιρος; Κι αν όχι, πως λέγεται εκείνο το στοιχείο που τον κάνει να αψηφά τον κίνδυνο και να μένει επί ώρες εκτεθειμένος σε ακάλυπτο χώρο, προκειμένου να …σώσει το μικρό σκατζοχοιράκι;
Εντόπισα χθες, με χαρά αλήθεια, τον σκατζόχοιρο που ζει στο κτήμα, δίπλα στην πισινούλα που, ευτυχώς, δεν την έχω γεμίσει νερό φέτος. Σε κάθε πλησίασμά μου γινόταν μια αγκαθωτή μπάλα. Τον άφησα να … κάνει την βόλτα του. Εμείνε όμως σταθερά στο ίδιο μέρος. Σκέφθηκα πως τον φόβιζε η παρουσία μου.
Σήμερα πρωί πρωί, πήγα να δω αν έφυγε. Όχι, ήταν ακόμη στην άκρη της πισινούλας. Άρχισα να τον περιεργάζομαι μην τυχόν είναι τραυματισμένος. Όλα καλά…. μέχρι που εντελώς τυχαία είδα μια μικρή αγκαθωτή μπαλίτσα μέσα στην πισίνα!! Ένα μωρό! Ένα πολύ μικρό σκατζοχοιράκι!! Κατέβηκα, ένα μέτρο περίπου και το πήρα στα χέρια μου. Ήταν ζωντανό! Απαλό σχεδόν! Το άφησα δίπλα στην μάνα του και απομακρύνθηκα. Άρχισε να το σπρώχνει με την μουσούδα της. Πολύ γρηγορότερα από όσο μπορούσα να φανταστώ, εξαφανίστηκαν στην θαμνώδη μάντρα… Αν μου το έλεγε κάποιος δύσκολα θα το πίστευα. Εξεπλάγην! Πόσα λίγα γνωρίζουμε για το περιβάλλον μας! Πόσα πλάσματα κάνουν αγώνα επιβίωσης δίπλα μας!
Θα έπρεπε, μετά το σκέφθηκα, να σημαδέψω με κάτι το μωρό. Μια χρωματιστή κλωστή ίσως… Θα ήταν πολύ όμορφο να το δω ξανά, ενήλικα πλέον και να ξέρω ότι είναι το άτακτο σκατζοχοιράκι που στάθηκε τυχερό και σώθηκε. Επειδή η μάνα του δεν το εγκατέλειψε αλλά επέμεινε, ελπίζοντας στο θαύμα…
(Το θαύμα ήμουν εγώ! ?Υπέροχα)
(Από το facebook της Elena Namini )
