άρθρο του Πολύδωρου Ιππ. Δάκογλου
(Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 2013)
Η ΕΡΤ, με τον τρόπο που λειτουργούσε, ούτε δημόσια ήταν ούτε και κρατική.
Ήταν μια κομματική ταΐστρα για εκατοντάδες εκλεκτούς που είχε ως διατεταγμένη αποστολή την συνειδητή διαστροφή της γλώσσας, την επιβολή λεξιπενίας στους νέους, την προβολή και καθιέρωση όσων –εφιαλτών και συνοδοιπόρων- υπηρετούν τα αφεντικά της παγκοσμιοποίησης, την παραπληροφόρηση του λαού σε θέματα Ιστορίας ή προοπτικής του Λαού μας και, βεβαίως, την φιλοξενία και υποστήριξη κάθε αντεθνικής παραφυάδας που εμφανιζόταν να ζητά την σπίλωση των αξιών που πρέσβευαν, αείποτε, οι Έλληνες.
Ήταν συγχρόνως, μια αρένα σύγκρουσης συμφερόντων και επιρροών που, όμως, είχαν έναν κοινό σκοπό. Να απαξιώνουν κάθε σκίρτημα ανθρώπων ή ιδεών που θα μπορούσαν να ξυπνήσουν τον ταπεινωμένο Έλληνα και να τον ελευθερώσουν από την αλυσίδα της παρακμής με την οποία τον έχουν δεμένο, όλοι αυτοί οι νομείς της κρατικής εξουσίας, των δημόσιων αξιωμάτων και των παρακρατικών Μ.Κ.Ο.Και όλα αυτά, με χρήματα των θυμάτων τους. Δηλαδή, των Ελλήνων της παρούσης γενεάς.
Είναι ντροπή, οι κλέφτες της ιστορικής μας μνήμης, οι καριερίστες της συνδικαλιστικής νομενγκλατούρας και οι καλοβολεμένοι των εξωτερικών συνεργασιών, να βάζουν μπροστά τους εργαζόμενους των 800 ευρώ (πόσοι είναι αυτοί άραγε;) και να οδύρονται ως «Χορός Αρχαίας Τραγωδίας», για την απόλυσή τους, όταν οι ίδιοι είναι οι βασικοί υπαίτιοι της εξέλιξης αυτής.
Δεν είναι δυνατόν οι πιο ανελεύθερες δυνάμεις που γνώρισε ποτέ η Ελληνική κοινωνία, να μιλούν για ανάγκη διαφύλαξης του δικαιώματος «να ακούγεται κάθε άποψη». Ποιοι; Αυτοί που έδιναν βήμα μόνον στους εκλεκτούς των εξωθεσμικών αφεντικών τους ή στους μαύρους χρηματοδότες τους και στους αυλικούς της προσωπικής αυλής τους. Αυτοί που απέκλειαν τους εκπροσώπους του 16,9% των Αρκάδων ή του 17,6% των Κορινθίων ή τα αντίστοιχα ποσοστά των άλλων περιοχών, γιατί τους αποκάλεσαν «στα ίσα» πως είναι …«χοντροπουλημένοι».
Όσο για το «Η ΕΡΤ είναι το σπίτι μας» και το «Δεν φεύγουμε από μέσα, αν δεν αποδεχθείτε τα κεκτημένα δικαιώματά μας», μου θυμίζει τις διαδηλώσεις των παρανόμων μεταναστών (που και αυτοί ζουν εις βάρος μας, εντός ή εκτός Κέντρων Φιλοξενίας) οι οποίοι δηλώνουν πως «η Ελλάδα είναι το σπίτι μας», πως «δεν φεύγουμε από την χώρα» και απαιτούν να τους ξαναδοθούν τα προνόμια της δωρεάν σίτισης, της δωρεάν περίθαλψης, της δωρεάν δικαστικής προστασίας, της δωρεάν παιδείας, της δωρεάν άσκησης παρεμπορίου, της δωρεάν μετακίνησης και της απαλλαγής τους από κάθε ευθύνη και ποινή για τις κλοπές, τις ληστείες, τους ξυλοδαρμούς, τους βιασμούς και τις δολοφονίες που κάνουν, με θύματα και πάλι τους Έλληνες..
Όσον αφορά τα περί «συμπαράστασης από τον λαό» τ’ ακούω βερεσέ. Μόνο μερικές εκατοντάδες κρατικοδίαιτοι καλλιτέχνες και εργατοπατέρες που βλέπουν ότι έρχεται η σειρά τους, κάνουν βάρδιες (για λίγο ακόμη), πέριξ της φωλεάς της οδού Μεσογείων.
Απορώ όμως με τον Αντώνη Σαμαρά, που επιτρέπει να συνεχίζεται μια κατάσταση «πορείας χωρίς πυξίδα». Δεν του έχει πει κανείς ότι «αν σηκώσεις το χέρι απειλώντας να κτυπήσεις κάποιον και δεν το κάνεις, τότε σε παίρνουν στο ψητό»; Γι’ αυτό και τον παραπέμπω να ξαναδιαβάσει τις δηλώσεις τις οποίες ο ίδιος κατά καιρούς έχει κάνει (η πιο πρόσφατη, χθες, στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας) περί Μαρξιστικού παρακράτους και Μαρξιστικής νομενγκλατούρας που έχει επιβληθεί (με εκβιασμούς και διώξεις των αντιφρονούντων) στο χώρο του Πνεύματος και του Πολιτισμού, και να πράξει ταχέως τα δέοντα.
Δεδομένης της ιδιαίτερης αποστολής του Λαού των Ελλήνων και της ύπαρξης 4.000.000 Ελλήνων εκτός Ελλαδικού χώρου, τελικό ζητούμενο θα έπρεπε να είναι η ύπαρξη και λειτουργία μια ΕΘΝΙΚΗΣ και όχι δημόσιας, ή κρατικής Ραδιοτηλεόρασης.
Και αυτό για να γίνει θα πρέπει, πρώτα, να υπάρξει μια ΕΘΝΙΚΗ και όχι μνημονιακή κυβέρνηση.
