Στη χθεσινή εφημερίδα “Νέα Σελίδα” δημοσιεύθηκε το ακόλουθο, πολύ κατατοπιστικό άρθρο του συγγραφέως Δημοσθένης Κούκουνας με τίτλο «Κατοχικό δάνειο: Συνειδητή αυταπάτη και Ιστορικός ευτελισμός».
Αξίζει να διαθέσουμε 3 λεπτά για να αποκτήσουμε την αναγκαία γνώση για ένα τόσο σημαντικό θέμα.
ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
Δίκην πυροτεχνήματος ανασύρεται ανά τακτά διαστήματα το θέμα των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα που έρχονται από την εποχή του πολέμου, αμέσως μετά δε το ζήτημα εγκαταλείπεται και αποσιωπάται. Πάνω σ’ αυτό, που δεν είναι παρά ένα εθνικό ζήτημα, γίνεται μια ευτελής και ανεπίτρεπτη προπαγανδιστική εκμετάλλευση σε εγκληματικό επίπεδο. Ας θυμηθούμε τι είχε γίνει στις προηγούμενες ευρωεκλογές, αλλά και πόσο κατηγορηματικά ο σημερινός πρωθυπουργός με το σύνθημα αυτό ξεκινούσε την καριέρα του. Έχουν περάσει σχεδόν τέσσερα χρόνια, αλλά δεν έχει καταγραφεί η παραμικρή κίνηση του ελληνικού κράτους για τη διεκδίκηση αυτής της εθνικής αξίωσης. Ακόμη και το περιλάλητο ψήφισμα μιας διακοινοβουλευτικής επιτροπής παραμένει επί χρόνια στα παρασκήνια…
Τι είναι το γερμανικό χρέος στην πραγματικότητα; Οι ελληνικές αξιώσεις από τη μεταπολεμική Γερμανία χωρίζονται σε τρία κεφάλαια: Πολεμικές επανορθώσεις, αποζημιώσεις από ανθρωπιστικές καταστροφές, κατοχικό δάνειο.
Για το πρώτο κεφάλαιο, τις πολεμικές επανορθώσεις, κατά καιρούς έχουν ληφθεί διάφορες καταβολές ή ανταλλάγματα, ενώ στο παρελθόν το επίσημο ελληνικό κράτος – καλώς ή κακώς – έχει θεωρήσει ότι ικανοποιήθηκε. Επίσης ως προς τις αποζημιώσεις έχουν εν μέρει γίνει καταβολές, είναι δε προς αναζήτηση τι άλλο και πώς θα μπορούσε να διεκδικηθεί από το ελληνικό κράτος, ενώ από τους ιδιώτες είναι άλλο θέμα.
Ωστόσο θα πρέπει να επισημανθεί ότι το τρίτο κεφάλαιο, δηλαδή το κατοχικό δάνειο, είναι παντελώς ανοιχτό και διεκδικήσιμο, καθώς δεν έχει γίνει η παραμικρή καταβολή αφότου έληξε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Από το Συνέδριο Ειρήνης (Παρίσι 1946) μέχρι το 1995, μέσα από διάφορες διεθνείς αποφάσεις, η γερμανική αυτή οφειλή ήταν πλήρως απαιτητή και θα έπρεπε να είχε τακτοποιηθεί. Αν…
Αν το μεταπολεμικό γερμανικό κράτος διακρινόταν για εντιμότητα και σεβασμό των διεθνών αποφάσεων. Αν υπήρχε η βούλησή του να ρυθμίσει μια αδιαμφισβήτητη οφειλή προς ένα κράτος και έναν λαό, που εκείνα τα χρόνια απομύζησε οικονομικά με περισσή βαρβαρότητα, πέραν του τοπικού ολοκαυτώματος και της γενικευμένης καταστροφής.
Η πρωτοφανής γερμανική καταλήστευση που υποστήκαμε κατά την Κατοχή ως οικονομικό μέγεθος έχει ασύλληπτη διάσταση, διότι καταβαραθρώθηκε η όλη ελληνική οικονομία πολλαπλώς, όχι ως έξοδα κατοχής, αλλά ως καταναγκαστική χρηματοδότηση της πολεμικής οικονομίας της Γερμανίας. Πλην όμως, οι κακοί χιτλερικοί Γερμανοί της εποχής εκείνης, που μεθόδευσαν όλη αυτή την καταλήστευση, είχαν αυτοδεσμευθεί ότι θα επιστρέψουν στο τέλος του πολέμου όσα πέραν των διεθνώς αναγνωρισμένων κατοχικών εξόδων έλαβαν.
Αυτό ακριβώς είναι το λεγόμενο κατοχικό δάνειο. Εδώ υπάρχει ένα μείζον ζήτημα ως προς τον προσδιορισμό του ακριβούς ύψους του κατά τη λήξη του πολέμου, οπότε πλέον θα μπορούσε να καταγραφεί ως συγκεκριμένο κεφάλαιο και επ’ αυτού να υπολογίζονται οι ανατοκισμοί. Πρόκειται για την τιμαριθμική ρήτρα του, όρος που είχε αποδεχθεί τότε η χιτλερική Γερμανία κατά τη «σύναψη» του κατοχικού δανείου.
Δυστυχώς όμως όσες επίσημες ελληνικές αρχές έχουν ασχοληθεί έκτοτε με την αποτίμησή του αγνοούν αυτή τη ρήτρα. Μεταξύ αυτών τόσο το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, όσο και η Διακομματική Κοινοβουλευτική Επιτροπή. Τι ακριβώς ερεύνησαν για να υποβαθμίζουν τόσο δραματικά το ύψος του κατοχικού δανείου; Μόνο με τις διασωθείσες λογιστικές καρτέλες της Τράπεζας της Ελλάδος ασχολήθηκαν, αθροίζοντας ποσά με παρωπίδες και χωρίς τιμαριθμική αναγωγή; Προφανώς… Και δυστυχώς…
Εδώ ακριβώς θα έπρεπε να επισημανθεί ότι η παρουσίαση του «πορίσματος» της Διακομματικής Επιτροπής της Βουλής, οψέποτε και αν αυτό τεθεί προ της Ολομελείας, ενέχει τον κίνδυνο να μειώσει δραματικά το αληθές ύψος του κατοχικού δανείου ως διεκδίκηση. Και καθώς αυτό το θέμα είναι το μόνο αδιαμφισβήτητο βάσει του διεθνούς δικαίου ως ελληνική αξίωση, δεν αποκλείεται να δεήσει τελικά το γερμανικό κράτος να το καταβάλει στο ευτελές ύψος που επίσημα θα ζητήσουμε, ώστε να κλείσει το όλο ζήτημα.
Είναι άλλωστε τόσο θλιβερό που όλα για το θεαθήναι γίνονται… Ακόμη ακόμη και η πρόσφατη «θεατρική» επίσκεψη του προέδρου της Γερμανικής Δημοκρατίας στην Ελλάδα κατά την ιερή ημέρα της Απελευθέρωσης. Τι ακριβώς ήρθε να κάνει και τι να «τιμήσει» ο τυπικός πρόεδρος του κράτους εκείνου, που αρνείται να υπογράψει Συνθήκη Ειρήνης με την Ελλάδα! Αν και είναι εταίρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σύμμαχος στο ΝΑΤΟ, η Γερμανία αρνείται να την υπογράψει επί 74 ολόκληρα χρόνια!
Για τον απλό και μόνο λόγο ότι έτσι πιστεύει ότι δεν θα υποχρεωθεί να εξοφλήσει το κατοχικό δάνειο! Αυτή είναι η δεδομένη νομική άποψη της σύγχρονης Γερμανίας… Αυτός κι αν είναι ευτελισμός!
Δημοσθένης Κούκουνας
