Γράφει ο Δημήτρης Γκίκας
Επειδή η προπαγάνδα έχει και τα όριά της…
Επειδή έχω πλέον κουραστεί, ως εκπαιδευτικός και ως πολίτης, τόσο από την κομματοκρατία και την ιδεολογική αγκύλωση που χαρακτηρίζει τους συνδικαλιστάδες της δημόσιας εκπαίδευσης, όσο κι από την «κοντή» μνήμη των συμπολιτών μου.
Θυμίζω:
Όταν ο σημερινός πρωθυπουργός Τσίπρας (με τη μακριά κοτσίδα τότε) έκανε καταλήψεις στα σχολεία, όλες οι ΕΛΜΕ και ΟΛΜΕ τον στήριζαν – ΟΛΕΣ! Έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια, αλλά θυμάμαι τους διθυράμβους για το «παλικάρι» που ξεσήκωνε τη μαθητική νεολαία του καιρού μου. Κι ας βγει έστω ένας που ανήκε στις συνδικαλιστικές εκπαιδευτικές οργανώσεις της εποχής να το διαψεύσει.
Στο δικό μου Λύκειο (8ο Λύκειο Καλλιθέας και στο συστεγαζόμενο τότε 4ο Λύκειο Καλλιθέας), ο Τσίπρας, μέσω «εκπροσώπου» του, δοκίμασε τότε να «καπελώσει» κατάληψή μας που έτυχε ιδιαίτερης προβολής από τα κανάλια, διότι ο βασικός μας λόγος που κάναμε την κατάληψη ήταν τα ναρκωτικά που βρίσκαμε στο σχολείο μας. Ο Τσίπρας θέλησε, λοιπόν στα αιτήματα των καταλήψεων να προσθέσουμε και τα δικά του (από που κι ως που, ούτε που κατάλαβα ποτέ…). Κάποιοι, ανάμεσά τους – το ομολογώ – κι εγώ, αντισταθήκαμε και δεν του πέρασε.
Σήμερα, μαθητές των σχολείων της Μακεδονίας (της πραγματικής, όχι της γιαλαντζί της συμφωνίας των Πρεσπών) κάνουν καταλήψεις εδώ και μέρες για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας. Καθαρά εθνικό θέμα.
Για μέρες, τα «έγκριτα» κανάλια και οι εφημερίδες αποσιωπούσαν το γεγονός. Τώρα, όταν πια το διαδώσαμε κάποιοι μέσω των Social Media και των επαρχιακών εφημερίδων, οι συνδικαλισταράδες της Εκπαίδευσης καταδικάζουν τις καταλήψεις αυτές με το πρόσχημα ότι υποκινούνται από… ακροδεξιούς!
Εντάξει, τον κάψατε τον εγκέφαλό σας. Το κακό είναι ότι πάτε να κάψετε και τον δικό μας! Ενδιαφερθήκατε ξαφνικά για τα… παιδιά; Για τα μαθήματά τους; Για τις «χαμένες ώρες»;
Τραγικό. Λυπηρό. Εξοργιστικό.
Δεν υπήρξα ποτέ υπέρ των καταλήψεων. Τη μοναδική κατάληψη που υποστήριξα στη μαθητική μου ζωή ήταν αυτή που περιέγραψα παραπάνω, όταν το πρόβλημα των ναρκωτικών στο σχολείο μας είχε πια καταστεί καθημερινότητα φρικτή.
Αν ήμουν τώρα μαθητής σε σχολείο (άσχετα αν ήμουν σε σχολείο της Μακεδονίας ή όχι), θα υποκινούσα μια κατάληψη για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας. Ποσώς με απασχολεί πώς θα με αποκαλούσαν σημερινοί συνάδελφοι γι’ αυτό το θέμα. Η μοναδική ιδιότητα που αποδέχομαι για τον εαυτό μου είναι αυτή: Έλληνας εκπαιδευτικός. Διότι εγώ στα παιδιά μου, στους μαθητές μου, στους φοιτητές μου ποτέ δεν δίδαξα τον διχαστικό τους λόγο του τύπου «α, αυτός δεν είναι δικός μας, είναι ακροδεξιός» ή «αυτοί είναι αριστεροί, μην τους ακούτε». Εγώ δίδαξα, διδάσκω και, για όσο μπορώ, θα διδάσκω ότι το να είσαι Έλληνας, το να έχεις Ελληνική παιδεία, είναι κάτι το τιμητικό.
Τα λοιπά τα αφήνω σ’ αυτούς που πραγματικά διχάζουν με τον λόγο τους, την ανόητη στάση τους και τις ιδεολογικές τους αγκυλώσεις. Αυτοί διχάζουν. Όχι οι μαθητές. Αυτοί είναι οι ακραίοι (αδιάφορο αν είναι κατά σκόρδο ή κατά κρεμμύδι μεριά…). Όχι οι μαθητές.
Για ό, τι αξίζει, λοιπόν για τα παιδιά αυτά: Ένα μεγάλο “Εύγε” για τον αγώνα τους!
