«… ΄Ενας νοσοκόμος με .. ματωμένη ..ποδιά κουβαλούσε μέσα σε κουτιά τα κομμένα μέλη …
Δάχτυλα .. χέρια…και πόδια .. μαυρο – κόκκινα… σαν τα .. σφαχτά .. των ομηρικών θυσιών για να .. εξευμενίσουν .. τους θεούς .
ΘΥΣΙΕΣ του ΄Ελληνα για την .. τιμή .. και την Ελευθερία…!!
Θυσίες .. ατέλειωτες .. και συνεχείς.
Μέσα στην φαντασία μου .. τα είδα τα κομμάτια αυτά .. σαν υλικά .. ακατάλυτα .. για να χτισθεί μια για .. πάντα.. επί τέλους το ..σπίτι .. μας το .. ελληνικό …
Θεμελιωμένο … ακλόνητο .. και .. απρόσβλητο…!!!»
Μαρία Μπονίκου
