γράφει η Χριστίνα Σιδέρη
Φίλε, συν-Έλληνα αστυνομικέ,
Σε λίγες ώρες αφήνω το σπίτι μου, μία οικογένεια που αγαπώ, τον άνδρα μου, τους γονείς μου και πολλούς αγαπημένους ανθρώπους για να κάνω το ελάχιστο χρέος μου προς την πατρίδα, τη Σημαία, το Έθνος και τα παιδιά μου. Ανεβαίνω με πούλμαν στη Θεσσαλονίκη, μαζί με χιλιάδες άλλων Ελλήνων για να διαμαρτυρηθούμε για την προδοτική συμφωνία των Πρεσπών, που ξεπουλάει τη Μακεδονία στους Σκοπιανούς.
Το ίδιο έκανα και στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, της Αθήνας, στη διαμαρτυρία στο Σύνταγμα και στο Πισοδέρι. Στάθηκα απέναντι σου με αξιοπρέπεια, κοίταξα το Εθνόσημο που φοράς με λατρεία, σε θαύμασα γιατί βάζεις τη δική μου ζωή πάνω από τη δική σου και μετά με χτύπησες. Δεν ήταν η πρώτη φορά και φαντάζομαι, πως και αν αυτή τη φορά δεν με σκοτώσεις, πως δεν θα είναι και η τελευταία.
Δεν έχω τίποτα μαζί σου, μια και εσύ μου λες και εγώ σε πιστεύω, πως εκτελείς εντολές. Απλά αναρωτιέμαι τι εντολές είναι αυτές που σε κάνουν να συντελείς στο μέγιστο έγκλημα της προδοσίας της πατρίδας σου. Τι εντολές είναι αυτές που βλέπεις εμένα τον μεγαλύτερο υποστηρικτή σου, ως εχθρό; Τι εντολές είναι αυτές που σε κάνουν να παραβιάζεις τον όρκο σου;
Έχεις καταλάβει γιατί διαδηλώνω; Διαδηλώνω γιατί προδίδουν την πατρίδα που εσύ έχεις ορκιστεί να υπαρασπίζεσαι. Διαδηλώνω για να είναι περήφανα και τα δικά σου παιδιά ως Έλληνες. Διαδηλώνω γιατί δεν αντέχω το αίμα των προγόνων μας να πάει χαμένο. Διαδηλώνω γιατί στην οικογένεια μου έχουμε μόνο νεκρούς ήρωες και όχι ζωντανούς προδότες. Διαδηλώνω γιατί το θεωρώ χρέος μου απέναντι στην ιστορία και τον πολιτισμό μας. Διαδηλώνω γιατί η Μακεδονία είναι μία και είναι γη Ελληνική.
Σε λίγες ώρες θα πρέπει να επιλέξεις αν και το δικό μου αίμα θα ποτίσει αυτά τα σπουδαία χώματα που δεν τα χαρίζω σε κανένα γιατί είναι τα χώματα που υπερασπίστηκε ο Παύλος Μελάς. ο Ίωνας Δραγούμης, ο Μαρδοχαίος Φριζής, ο Αθανάσιος Μπρούφας, ο καπετάν Κόττας, ο καπετάν Άγρας και τόσοι άλλοι. Το να είσαι Έλληνας απαιτεί θυσίες και το κυριότερο είναι να θυμάσαι πως το αίμα σου πρέπει να είναι πάντα διαθέσιμο για το δένδρο της λευτεριάς.
Αύριο, θα είμαι όπως πάντα, μπροστά – μπροστά. Οι άνθρωποι που ηγούνται και ζητούν θυσίες από τους άλλους πρέπει πάντα να δίνουν το παράδειγμα. Θα είμαι μπροστά και θα σε κοιτάζω στα μάτια. Όταν θα σηκώσεις το γκλοπ, την ασπίδα ή θα μου ρίξεις χημικά, να θυμάσαι ότι
-εγώ ποτέ δεν σε έκαψα με καμία μολότοφ,
-δεν σε σημάδεψα με καμία πέτρα ή μάρμαρο.
-είμαι αυτή που σου έδωσα κρύο νερό όταν έκανες περιπολία μέσα στο λιοπύρι,
-σου έφερα να φας όταν έκανες γιορτές στην υπηρεσία μακριά από το σπίτι σου.
-είμαι αυτή που σου έχω πει χιλιάδες ευχαριστώ γιατί με προστατεύεις.
Αύριο, θα έχω τα παιδιά μου μαζί γιατί πρέπει να μάθουν ότι οι αγώνες είναι χαμένοι μόνο όταν δεν τους δίνεις. Πρέπει να μάθουν να διεκδικούν το δίκιο τους και να υπερασπίζονται τη πατρίδα τους. Πρέπει να μάθουν να συμμετέχουν, να κρατάνε περήφανα τη Σημαία τους. Πρέπει να μάθουν ότι το να είσαι Έλληνας είναι βαριά κληρονομιά. Δεν θα τα έχω μπροστά μαζί μου αλλά λίγο πιο πίσω για να είναι ασφαλή, γιατί δεν θέλω να τα μάθω να σε μισούν, δεν θέλω να τα ακούσω ποτέ να σε φωνάζουν μπάτσο, αν εσύ σηκώσεις το χέρι στη μάνα τους.
Αύριο φίλε, συν-Έλληνα αστυνομικέ, θα είμαστε εσύ και εγώ, απέναντι ο ένας στον άλλο να κοιταζόμαστε στα μάτια.
Εγώ θα κρατάω την Ελληνική Σημαία ψηλά και για τους δυο μας. Εσύ θα φοράς το Εθνόσημο και θα ήθελα τη κρίσιμη στιγμή να σε δω να κατεβάζεις την ασπίδα σου για να το τιμήσεις.
Όπως και να έχει, όμως, όπως έγινε και στο Σύνταγμα και στο Πισοδέρι ακόμα και με το αίμα να θολώνει τα μάτια μου, εγώ θα σε καμαρώνω γιατί είσαι παιδί μου, αδερφός μου, πατέρας μου, αγαπημένος μου και όπως συμβαίνει πάντα, το αίμα σου δεν το προδίδεις ποτέ.
(ΠΗΓΗ: Facebook Kristine Sideris )
