Η επίσημη εκδήλωση μνήμης και Τιμής για την επέτειο άλωσης του Παλαμηδίου, που διοργάνωσε ο δήμος Ναυπλιέων, πραγματοποιήθηκε στο Βουλευτικό το Σάββατο 30 Νοεμβρίου.
Τη σύλληψη της ιδέας, την σκηνοθετική επιμέλεια, τη συγγραφή των κειμένων που ακούσθηκαν και το εξαιρετικό βίντεο που παρακολούθησαν όσοι παρέστησαν, την οφείλουμε στον γνωστό σκηνοθέτη Μπάμπη Παπαχαραλάμπους.
Ο ηθοποιός Τάσος Νούσιας διάβασε κείμενα για την άλωση και τον Σταϊκόπουλο. Την παρουσίαση έκανε η Γεωργία Γαρδίκα. Ο Εθνικός Ύμνος ακούσθηκε δια στόματος του μαθητή Θοδωρή Μιχαλόπουλου ενώ ένα εξαίρετο ποίημα απήγγειλε η μαθήτρια Αιμιλία Μπέκα.
Η αναφορά στο χρονικό της άλωσης, έγινε από τον Ιστορικό Τάσο Χατζηαναστασίου, ο οποίος καταχειροκροτήθηκε.
Σημαντική ήταν η συμβολή του γυναικείου χορωδιακού σχήματος Συμφωνία με τον μαέστρο Θεοδόση Αντωνιάδη στο πιάνο, που πρωταγωνίστησε καθ’ όλη την διάρκεια της εκδήλωσης.
Το σχετικό ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε, δημιούργημα του Μπάμπη Παπαχαραλάμπους, κατέληγε με την φράση “το Ναύπλιο έχει ιστορία αλλά πρέπει να συνεχίσει να γράφει ιστορία”..
Την εκδήλωση χαιρέτησε η αντιδήμαρχος Σοφία Ξύδη, λόγω προγραμματισμένης καθυστέρησης του Δημάρχου. Παρέστησαν ο δήμαρχος Ναυπλίου Δημήτρης Ορφανός, οι αντιδήμαρχοι Γιάννης Τζαρίμας, Άντζυ Παναγιωτακοπούλου και Ντίνα Καραγιάννη, ο Πρόεδρος της ΔΕΥΑΝ Σωκράτης Δωρής, ο Περιφερειακός Σύμβουλος Γιάννης Μπούνος, και πολλοί κάτοικοι της πόλης.
Στην χθεσινή γιορτή, Μνήμης και Τιμής των αγωνιστών της απελευθέρωσης του Ναυπλίου 1822, ο ηθοποιός Τάσος Νούσιας απήγγειλε τον εξής επίλογο, γραμμένο από τον Μπάμπη Παπαχαραλάμπους:
«Διακόσια χρόνια πέρασαν από εκείνες τις βροχερές, κρύες και πολύ σκοτεινές στιγμές της 30ης Νοεμβρίου του 1822. Διακόσια χρόνια από μια απλή και φυσική για τους Έλληνες γενναία πράξη, που τελείως συμβολικά άρχισε στο σκοτάδι και ολοκληρώθηκε στο ξημέρωμα με το πέρασμα στο φως.
Οι Έλληνες μεγαλουργούν σε δύσκολες στιγμές γιατί εύκολα περιφρονούν το «εγώ» τους και αφιερώνονται χωρίς ιδιοτέλεια και προσδοκία ανταμοιβής, σε κοινές αξίες, που σπάνε το κέλυφος αυτού του κόσμου. Λίγοι λαοί παλαβώνουν από ερωτική μανία και παραδίδονται αμαχητί στον πλησίον, παρακινούμενοι από μια μισοξεχασμένη σήμερα ευλογία που ονομάζεται αγάπη.
Τις καρδιές εκείνων των Ελλήνων, δεν τις πύρωνε μονάχα το πάθος της ελευθερίας αλλά τους εμψύχωνε και το όραμα μιας νέας, καινούριας ζωής, που μέσα από την γλύκα της κοινότητας και το άπειρο της ελεύθερης βούλησης, θα έδιναν νόημα και ρυθμό στη ζωή τους.
Δεν αρκεί να είσαι Έλληνας, ούτε ελληνίζων, λέει ο ποιητής μας, πρέπει να είσαι «Ελληνικός!» Η Ελλάδα είναι περισσότερο όραμα πνευματικό παρά ιδίωμα τοπικό. Γι’ αυτό και όλοι οι πόλεμοι του Έθνους είναι αμυντικοί. Γι’ αυτό και στην Επανάσταση του 1821 και στον πόλεμο του 1940 οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έτρεξαν αυθόρμητα και με χαμόγελο στο ραντεβού με την ελευθερία, γνωρίζοντας πρώτα και κύρια ότι ήταν ραντεβού με τον θάνατο. Η σημαία «Ελευθερία ή θάνατος» υψώθηκε πρώτιστα σε τούτα τα χώματα, αρχικά στους Μηδικούς πολέμους, που είναι το θεμέλιο της Ευρώπης και τελευταία στα 1821 και 1940.
Τότε ο Έλληνας πάλεψε με πάθος με τον θάνατο και νίκησε γιατί είχε να υπερασπιστεί «οράματα και θάματα», είχε να υπερασπιστεί τον βασιλικό και το γιασεμί της αυλής, τον γλυκασμό της ρούγας και της γειτονιάς, την ανδρεία «αγορά» του χωριού, το πανηγύρι δίπλα στην εκκλησία, την δικαίωση από τον κάματο της δουλειάς, την ονομαστική του γιορτή, το κρυφό νεύμα της αγαπημένης, το άναμμα από την μάννα τού καντηλιού το βράδυ.
Το όνειρο της ευτυχίας και της λυτρωτικής δημιουργίας, ενσαρκώνεται όπως ακριβώς μας το δίδαξαν εκείνη την αυγή της 30ης Νοεμβρίου του 1822, μια χούφτα παιδιών και πονεμένων Ελλήνων: όλα είναι δυνατά, αρκεί να μην χαθεί η ορμή μας για αγώνα και να μην στερέψει η δίψα της ψυχής μας για αγκαλιά με τον άλλον.
Χρόνια πολλά Ναύπλιο!
Χρόνια πολλά Ελλάδα!
