γράφει η Βάλια Καραμάνου
Μεσημέρι σε κατάμεστο εμπορικό δρόμο. Κόσμος περνά- άλλοι με τσάντες άλλοι χωρίς- και σε μια άκρη ένας άστεγος, νέο παιδί, με το πόδι του στο γύψο ζητά βοήθεια. Ισχυρίζεται πως είναι διαβητικός και χρειάζεται λεφτά για τα φάρμακά του. Το πλήθος προσπερνά αδιάφορο χωρίς να πείθεται. Ο νέος άντρας βυθίζεται ολοένα και πιο πολύ στην απόγνωση. Στο τέλος φωνάζει με οργή και απελπισία: «Τι θέλετε λοιπόν; Να μου κόψουν το πόδι;» Απόκριση καμιά. Ένα κορίτσι μόνο είκοσι χρόνων περίπου τον πλησιάζει για του προσφέρει ό,τι λιγοστά κέρματα έχει.
Βλέπετε, στα είκοσί σου χρόνια δεν έχεις ακόμα διαφθαρεί αρκετά ώστε να σκεφτείς πως είναι «ένας πρεζάκιας μόνο χωρίς αξία που λέει ψέματα» ή ακόμα πιο ακραία να βαυκαλίζεσαι «πως του προσφέρεις έτσι βοήθεια για να μείνει μακριά από ουσίες». Βέβαια, ίσως υπάρχει μία πιθανότητα ο άνθρωπος αυτός να λέει την αλήθεια, αλλά ένας άστεγος διαβητικός είναι κάτι πολύ τρομαχτικό για το μεσοαστικό μυαλό μας. Ακόμα και ένας πλούσιος διαβητικός είναι κάτι που διαταράσσει τη μακαριότητα της ψευδαίσθησης της «αθανασίας» μας, πόσο μάλλον ένας νέος και άστεγος! Η σκέψη αυτή αμέσως απωθείται και στην ουσία τι μένει; Μια κρυφή ικανοποίηση πως ένας «αλήτης» δεν κατάφερε να μας αρπάξει με τα «ψέματά» του το τρομερό ποσό των δέκα, είκοσι, τριάντα λεπτών (ναι, ναι είμαστε οι ίδιοι που τρέχουμε να πληρώσουμε έγκαιρα τον ΕΝΦΙΑ).
Η εικόνα αυτή με στοίχειωνε σε όλη τη διάρκεια της υπόλοιπης μέρας. Πόση μισανθρωπία χωράει άραγε μέσα μας; Ανοίγω το facebook και βλέπω σχετική ανάρτηση «περσόνας» του διαδικτύου για παρεμφερές πρόβλημα υγείας. Βροχή τα σχόλια από κάτω, ξέχειλα από καρδούλες, παρηγορητικά λόγια και ευχές ανάρρωσης, ακόμα και προσευχές σχετικές! Ναι, είμαστε οι ίδιοι μισάνθρωποι που γυρίζουμε την πλάτη στη δυστυχία όταν αυτή δεν ανήκει σε κοινωνική τάξη ή δεν υπάρχει συμφέρον. Θα μου πείτε ένα like δεν στοιχίζει κάτι, οπότε γλυτώνεις εκείνα τα είκοσι λεπτά που θα έχανες δίνοντάς τα στον «ψευτο-άρρωστο» και επιπλέον χτίζεις δημόσιες σχέσεις το με το γλείψιμο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης…
Έπειτα μπορούμε να «κράξουμε» εφησυχασμένοι τις ανάλγητες κυβερνήσεις μας (πάντα πίσω από ένα πληκτρολόγιο), που είναι εκλεγμένες ακριβώς από ανάλγητους πολίτες. Τίποτα δεν αλλάζει, τίποτα δεν θα αλλάξει αν εμείς πρώτα δεν έρθουμε σε ρήξη με το μισάνθρωπο θεριό μέσα μας. Ίσως τότε να υπάρξει μια μικρή ελπίδα να αναστρέψουμε την αποσύνθεση που φωλιάζει σαν αρρώστια στο μυαλό μας, σαν πόδι σηπτικού μέσα σε γύψο….
