της Σοφίας Παπά
Μιa ολόκληρη σειρά μικροαστών έχουν βολευτεί μέσα σε μια ηθελημένη άγνοια, και νομίζουν πως σκέφτονται επαναλαμβάνοντας κλισέ και συμβιώνουν με μικρά και μεγάλα ψεύδη. Πρόσωπα χαμένα μέσα σε έναν κόσμο ηχηρής βλακείας και βουβών μυστικών. Υπνωτισμένα όντα, ανέμελοι, αδιάφοροι, ασυνειδητοποίητοι που δεν αντιλαμβάνονται τον επερχόμενο, και για τους ίδιους, όλεθρο. Μετέωροι στην ανάγκη της επιβίωσης από την μία και του φόβου από την άλλη δεν τολμούν να μιλήσουν κι υποτάσσονται σε μια ανασφαλή μοίρα. Κι αν ένα πράγμα χαρακτηρίζει όλους αυτούς αυτό είναι η βλακεία. Η βλακεία που συνοδεύει την αμορφωσιά, την ημιμάθεια, την αδιαφορία, τον ατομικισμό, την αποσύνθεση, το φόβο, την στέρηση (σε όλες τις μορφές της) την υποκρισία και το ψέμα.
Είναι σαν ένα θίασο που οι πρωταγωνιστές έχουν παραιτηθεί, οι τεχνικοί έχουν εξαφανιστεί, τα σκηνικά είναι κατεστραμμένα, δεν δουλεύει τίποτα, οι κριτές τούς βρίζουν, οι θεατές έχουν φύγει.., κι όμως, οι μαλάκες αυτοί συνεχίζουν να παίζουν! Τίποτα δεν σκέφτονται. Τίποτα δεν τους ενοχλεί!
Συνήθισαν το θάνατο. Κι αυτό από μόνο του είναι μια δύσκολη πρόταση. Συνήθισαν να χάνουμε εκατό ψυχές, εκατό καλημέρες κάθε μέρα. Ένα μικρό χωριό λιγότερο κάθε εικοσιτέσσερις ώρες. Συνήθισαν ακόμα και τη βία. Βάλανε στη γλώσσα τους τον όρο “γυναικοκτονία” για να μην τους κοροϊδεύουν οι μαλάκες προοδευτικοί της διπλανής τους πόρτας. Συνήθισαν την γαϊδουριά, τα μαχαιρωμένα κορίτσια στη μέση του δρόμου, το ξύλο, τις βιασμένες γυναίκες στο σοκάκι, τις κλεψιές στο αυτοκίνητο ή στο σπίτι τους. Συνήθισαν το ποτέ και πουθενά ασφαλείς.
Συνήθισαν την ήττα, το ψέμα, την κοροϊδία. Την ακρίβεια, τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, τη βενζίνη, το σούπερ μάρκετ. Το να τελειώνει ο μισθός μας την πρώτη εβδομάδα και να δανείζονται από γονείς και φίλους. Συνήθισαν να αποδέχονται τον όρο “γκέι” για να μην τους ειρωνεύονται οι προοδευτικοί. Συνήθισαν να αγαπάνε τα ζώα περισσότερο από τους ανθρώπους και να πέφτουν στη θάλασσα για ένα γατάκι μα για τη μαθήτρια προχθές που ήταν ξαπλωμένη στο δρόμο ενδιαφέρθηκαν μόνο κάτι “ψεκασμένοι”. Συνήθισαν τα “γκέι πάρτυ” και ξέχασαν το Θεό. Συνήθισαν να τους προσβάλλουν οι αλλοδαποί κι οι διάφοροι βάρβαροι. Συνήθισαν να ζουν, να παντρεύονται, να υπερασπίζονται και να συγκατοικούν με τους βαρβάρους. Συνήθισαν να καίγονται τα δάση και να θάβονται χωριά ολόκληρα κάτω από το χώμα. Συνήθισαν τις ανεμογεννήτριες, την (εγκ)ληματική αλλαγή, τις πλημμύρες, τους σεισμούς κι όλες τις καταστροφές. Και πάνω από όλα συνήθισαν να σώζονται μόνοι τους! Μπορούν δεν μπορούν. Λες και εμείς είμαστε και το κράτος και η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί υποστήριξής μας.
“Ατομική ευθύνη” τους το είπαν. Μαζική δημιουργία ενόχων είναι όμως.
Εν τέλει, συνήθισαν τον πόνο. Τον άγριο, τον έντονο, τον δύσκολο πόνο. Αυτόν που καταλήγει πάντα στο μυαλό. Αυτόν που λες “τελείωσε, τώρα πάει” και πια δεν σκέφτονται και δεν βλέπουν μπρος τους τη λύση, τη μόνη λύση, τη μία λύση. Αυτόν τον πόνο που θέλουν να ‘χουμε, να τον χαρίσουμε όλοι μαζί σε αυτούς που μας τον προξένησαν.
(απόσπασμα από ένα κείμενο, ξέσπασμα αλήθειας, που διάβασα στο face book της Σοφίας Παπά. Μια σελίδα που σας συνιστώ να επισκέπτεσθε και να διαβάζετε ΟΛΑ όσα γράφει)
