γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου
Είμαστε, έτσι μας λένε, ο κυρίαρχος Λαός και αυτοί είναι οι υπηρέτες μας. Μας δίνουν μάλιστα το δικαίωμα να τους εκλέγουμε κάθε τέσσερα χρόνια. Να αποφασίζουμε (με μυστική ψηφοφορία) ποιος θα μας αντιπροσωπεύσει. Μας λένε ακόμη ότι «θα είναι πιστοί υπηρέτες». Ότι θα μας σέβονται και θα εκτελούν με συνέπεια, όλα όσα ορκίσθηκαν ή τους ζητήσαμε να κάνουν.
Τάζουν, υπόσχονται, δεσμεύονται… πάρε κόσμε! Μέχρι να καβαλήσουν (όχι δεν ξέχασα το μας).
Τότε, το τροπάριο αλλάζει. «Δεν μπορούμε» λένε, «να σας υπηρετήσουμε γιατί, οι άλλοι υπηρέτες, οι μόνιμα διορισμένοι και πληρωμένοι από εμάς, δεν μας ακούνε». “Δεν μας περνάει, τώρα”, μας λένε, “γιατί είμαστε στην αντιπολίτευση και κυβερνούν οι άλλοι”. “Θέλω, μα δεν μπορώ” μας δικαιολογούνται “γιατί ο υπουργός δεν ακούει τίποτα”.
Αν είναι δυνατόν. Εδώ, κάθε αιρετός έχει φτιάξει και από ένα μικρό βασίλειο με αυλικούς (Δημόσιους Λειτουργούς) που «παρατυπούν ή δουλεύουν σωστά, μόνο για χάρη του».
Και δεν μιλάω για προσωπικά ρουσφέτια. Όχι! Αναφέρουμε σε έργα ή νόμους που πρέπει να γίνουν για το κοινό καλό. Μιλάω, για παρεμβάσεις που βοά η κοινωνία για την αναγκαιότητά τους.
Θυμηθείτε ότι φυλακίζονται μικροέμποροι και μικροβιοτέχνες γιατί δεν είχαν να πληρώσουν την προσωπική τους ασφάλεια στον ΟΑΕΕ, που ενώ τους κόβει την περίθαλψη τους χρεώνει εντόκως τα ανάλογα ασφάλιστρα.
Η κοροϊδία πάει σύννεφο!
Μας λένε ψέματα! Καταρτίζουν και ψηφίζουν νόμους για τους λίγους, (που και που δίνουν μερικά ψιχία για το πόπολο). Ξεπουλάνε ανενδοίαστα κομμάτια Ιστορίας, Πολιτισμού, Εθνικής Κυριαρχίας και ότι άλλο διαθέτει η Ελλάδα.
Επιβάλουν ωράρια, κανονισμούς, διαδικασίες, πρόστιμα, τόκους… και πάλι πρόστιμα και πάλι τόκους.
Όλα εις βάρος μας, όλα υπέρ τους.
Καθορισμένοι οι ρόλοι. Αγώνας υπέρ βωμών και εστιών, για μας. Αγώνας υπέρ ημών, ημετέρων και συγγενών, για αυτούς.
Δεν γράφω άρθρο σήμερα. Κραυγές αγανάκτησης και πόνου βγάζω, μέσα από την ψυχή μου.
Γιατί είδα άνθρωπο να παρακαλεί την Ταμειακή Υπηρεσία Δήμου, που κλείνει (γιατί άραγε) στις 13.00 και να ζητά την επιταγή του στις 13.05 και οι διορισμένοι να του λένε «κλείσαμε κύριε». Χωρίς να σκέφτονται ότι έτσι ίσως κλείνουν και ένα μαγαζί.
Γιατί είδα 16 βουλευτές να αποχωρούν της πολιτικής (στο όνομα της ανανέωσης) και στο πόδι τους να πολιτεύεται ο κανακάρης ή η θυγατέρα.
Γιατί βλέπω την Διαμαντοπούλου που συνέβαλε στην ελαστικοποίηση του ωραρίου να δίνει λεκτικές μάχες υπέρ των χαμένων εργασιακών δικαιωμάτων.
Γιατί ακούω αυτούς που έφεραν τα STAGE και πρότειναν την ανασφάλιστη εργασία, την νομιμοποίηση του χασίς, την αναγνώριση δικαιωμάτων των Τούρκων στο Αιγαίο, να επανέρχονται για να ολοκληρώσουν το “σοσιαλπατριωτικό τους έργο”.
Δεν μας σέβονται καθόλου.
Οι πληρωμένοι υπηρέτες μας έγιναν δυνάστες μας. Αλλά δεν φταίνε αυτοί. Εμείς διαλέξαμε τον ρόλο του κωφάλαλου δουλικού.
* Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά την 1η Οκτωβρίου 2009. Αναρωτιέμαι, τι άλλαξε από τότε μέχρι σήμερα πλην του γεγονότος ότι όλα γίνονται με πολλαπλασιαστή μεγαλύτερο της μονάδος!
