Είναι μια πληροφορία που την διάβασα πριν από καιρό στον τοίχο της Elena Namini στο Face Book.
Η ιδέα θα μπορούσε να τύχει εφαρμογής και στην Ερμιονίδα, η οποία διαθέτει εγκαταλειμμένα ορυχεία και να αποτελέσει ένα ακόμη πόρο ενναλλακτικού τουρισμού. Διαβάστε…
«Πολλοί είναι εκείνοι, τουρίστες, επιστήμονες, φοιτητές, που διανύουν πολλά χιλιόμετρα για να επισκεφθούν ένα εγκαταλελειμμένο ορυχείο, να περπατήσουν στις υπόγειες στοές του, να ακολουθήσουν τα περάσματα των μεταλλωρύχων και να ξαναδούν το φώς, φτάνοντας στην έξοδο προς την θάλασσα, στο σημείο όπου τα πλοιάρια φόρτωναν τα μεταλλεύματα για να τα μεταφέρουν ανά τον κόσμο. Για την εμπειρία, την περιπέτεια, την γνώση, την μελέτη ή ακόμη και για …extreme sports!
Τα παλιά ορυχεία, άνθρακα, χαλκού, άργυρου, μόλυβδου, όταν υπάρχει πολυσχεδής προσέγγιση για την ανάπτυξη, για την αξιοποίηση, ανάδειξη και ανανέωση του τουριστικού προϊόντος μιας χώρας, γίνονται σημείο συνάντησης και ανεπανάληπτης εμπειρίας, με οδηγούς , συχνά, παλιούς ανθρακωρύχους και μεταλλωρύχους!
Στην είσοδο, όλοι οι επισκέπτες προμηθεύονται έναν φακό και ένα προστατευτικό κράνος και η περιπέτεια στα άδυτα του ορυχείου ξεκινά…
Αυτά συμβαίνουν στην Ιταλία, όπου τα παλιά ορυχεία, αποτελούν μνημεία μιας εποχής. Είναι μέρος της ιστορίας της χώρας. Και έγιναν περίφημα βιομηχανικά μουσεία…
Πόσες προκλήσεις και προσκλήσεις περιέχει το τουριστικό προϊόν μιας χώρας»!
(Οι φωτογραφίες από το εγκαταλελειμμένο ορυχείο του Πόρτο Flavia στην Σαρδηνία. Λειτούργησε από το 1924 ως το 1960. Ανοίγει στο κοινό, όπως και άλλα, κάθε χρόνο, από τον Απρίλιο ως τα μέσα Φθινοπώρου, περίπου και είναι από τα πλέον δημοφιλή.)
