γράφει ο Δημήτρης Ηλία Κρανιάς
Εδώ και χρόνια τελματώνει η ιστορία των δύο νοσοκομείων στο νομό μας. Όλες οι προσπάθειες που γίνονται έχουν κριτήριο την επί μέρους αναβάθμιση των νοσοκομείων Άργους και Ναυπλίου χωρίς να λύνεται το ουσιαστικό πρόβλημα της ισχυρής παρουσίας ενός νομαρχιακού νοσοκομείου, που θα περιορίσει τις διακομιδές και τις μετακινήσεις για λόγους υγείας στην Αθήνα. Για την Ερμιονίδα ούτε λόγος να γίνεται, για το μέγεθος των προβλημάτων που υπάρχουν. Επεκτάσεις των νοσοκομείων κυρίως κτιριακές, ιδέες για τη δημιουργία νέου συγκροτήματος μεταξύ των δύο πόλεων ώστε να μείνουν ικανοποιημένοι οι ψηφοφόροι «ένθεν κακείθεν» της Δαλαμανάρας, εξοπλισμοί που έμειναν αναξιοποίητοι η αξιοποιήθηκαν μερικά χάρη στην πρωτοβουλία κάποιων γιατρών.
Αν σκεφτεί κάποιος ότι στα μεγάλα αστικά κέντρα (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα) όποιος χρειαστεί νοσοκομειακή φροντίδα μπορεί να πρέπει να μετακινηθεί περισσότερα από είκοσι χιλιόμετρα σε πηγμένους δρόμους αντιλαμβανόμαστε εύκολα την ποιότητα του προβληματισμού που αφορά την έδρα ενός νομαρχιακού νοσοκομείου.
Ακούγεται όμως λογικός ο προβληματισμός μιας κοινωνίας που αισθάνεται μια ασφάλεια περνώντας την πύλη του νοσοκομείου, η οποία είναι δομημένη στη συνήθεια και τη γεωγραφική τοποθέτηση ενός νοσηλευτικού ιδρύματος. Όπως επίσης λογικός είναι ο προβληματισμός και η αίσθηση ανασφάλειας όταν περνώντας την είσοδο του ίδιου νοσοκομείου ξέρεις ότι δεν καλύπτονται όλες οι ειδικότητες, που μπορεί να χρειαστείς.
Υπάρχουν άλλες λύσεις, τουλάχιστον για συζήτηση; Τα δεδομένα της εποχής δεν είναι αυτά του 1960. Πλέον, σχεδόν κάθε σπίτι έχει ένα αυτοκίνητο. Το ΕΚΑΒ είναι ένας οργανισμός με εκπαιδευμένο προσωπικό και εξοπλισμένα οχήματα. Με αφορμή αυτούς τους προβληματισμούς, την ανάγκη εύρυθμης λειτουργίας των νοσηλευτικών δομών, και την πλήρη αξιοποίηση των υπαρχόντων πόρων (ανθρώπινοι, κτιριακή υποδομή, τεχνολογικός εξοπλισμός) πρέπει να σκεφτούμε λίγο έξω από το κουτί και να κινηθούμε προς την κατεύθυνση, που θα είναι χρήσιμη για τον τόπο και τους κατοίκους.
Είναι σαφές ότι πολλά νοσοκομειακά περιστατικά απαιτούν τη συνεργασία ειδικοτήτων. Είναι σαφές ότι σε όλα τα νοσοκομεία της χώρας υπάρχουν ελλείψεις προσωπικού, τουλάχιστον όσον αφορά τα οργανογράμματα. Και είναι εξίσου σαφές ότι οι όποιες αποφάσεις πρέπει να ενισχύουν την ενότητα των κοινωνιών και να μην τις διχάζουν. Επίσης είναι καλό οι κρίσεις να αξιοποιούνται ως ευκαιρίες.
Το νοσοκομείο Ναυπλίου αποτελεί ιστορικά ένα από τα παλαιότερα νοσοκομεία, αν όχι το παλαιότερο (το 1394 πρώτη καταγραφή, το 1824 ως Α’ Εθνικό Νοσοκομείο). Δεν πρέπει και δεν μπορεί να κλείσει, ούτε να υποβαθμιστεί. Μπορεί όμως να μετεξελιχθεί σε πλήρες παιδιατρικό νοσοκομείο, με όλες τις παιδιατρικές ειδικότητες, άρτια εξοπλισμένο και ικανό να καλύψει όχι μόνο τις ανάγκες των παιδιών του νομού αλλά όλης της περιφέρειας Πελοποννήσου. Η πόλη μας είναι πόλος έλξης για μόνιμη διαμονή, καλύπτει όλες τις προδιαγραφές και για επιστήμονες επιπέδου και κύρους. Τα συνοδά οφέλη της πραγματοποίησης μιας τέτοιας πρότασης είναι αυτονόητα.
Ταυτόχρονα στον ίδιο χώρο θα συνεχίσει να λειτουργεί ανεξάρτητο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ) που θα καλύπτει τα επείγοντα της επαρχίας Ναυπλίας σε καθημερινή βάση και όχι 8 από τις 30 ημέρες του μήνα όπως συμβαίνει σήμερα. Το σχετικό νομοθετικό πλαίσιο υπάρχει και εκκρεμεί η πολιτική βούληση.
Είναι η ώρα να σκεφτούμε όλοι έξω από το κουτί, να λειτουργήσουμε έξω από τα δεδομένα που μας βάζουν.
Η ατολμία, η ανικανότητα, η ανεπάρκεια πολιτικών και πολιτικών (με -η και με –οι) αυτήν τη φορά πρέπει να καταπέσουν μπροστά στις ανάγκες του τόπου.
