Γράφει ο Δημήτρης Κρανιάς*
Μέσα στην κρίση της πανδημίας και τις μέρες που τα κρούσματα, οι διασωληνομένοι και τα θύματα της Covid19 εκτυλίσσεται μια παράλληλη αλληλουχία γεγονότων (Λιγνάδης, Κουφοντίνας, Νέα Σμύρνη, αμβλώσεις) που και αυτά έχουν σχέση με τη ζωή.
Το τελευταίο μάλιστα τραβήχτηκε από τα «μαλλιά» ώστε να γίνει θέμα από την αντιπολίτευση. Στη διαδικασία ενός ψηφίσματος στο Ευρωκοινοβούλιο, για τα δικαιώματα του παιδιού, που υπερψήφισε ο ευρωβουλευτής Κυμπουρόπουλος υπήρχε η φράση «…the human life of the child must always be protected, starting from the moment of conception» (η ζωή του παιδιού πρέπει να προστατεύεται πάντα από τη στιγμή της σύλληψης). Το «always» λοιπόν ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων για τον ευρωβουλευτή σε σημείο που υποχρεώθηκε να εξηγήσει την ψήφο του και να ζητήσει συγγνώμη.
Ας δούμε όμως το ζήτημα όσο πιο ανοιχτά και πολυεπίπεδα μπορούμε. Κανείς δεν μπορεί να ταχθεί άκριτα και χωρίς όρους με ένα ναι η ένα όχι στις αμβλώσεις. Το έμβρυο είναι ζωή που η ύπαρξή του εξαρτάται (εκτός των άλλων) από τη ζωή και τη βούληση της γυναίκας, που το μεγαλώνει στο σώμα της, χωρίς να είναι όργανο του σώματός της. Μια τέτοια απόφαση ακουμπάει προσωπικές πτυχές, ιατρικές εκτιμήσεις, οικονομικές δυνατότητες, κοινωνικές αντιλήψεις και σίγουρα θρησκευτικές πεποιθήσεις. Πριν φτάσουμε λοιπόν στην πόρτα μιας κλινικής, που προφανώς οι αποφάσεις έχουν ληφθεί, υπάρχουν πολλά πράγματα να γίνουν με ευθύνη της πολιτείας, του σχολείου, της οικογένειας, του ατόμου.
Η γνωριμία με το σώμα, η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, η εξοικείωση με την αναπαραγωγική διαδικασία, η γνώση του προγεννητικού ελέγχου πρέπει να έχουν στόχο την επαφή με τα πραγματικά γεγονότα, τη χαρά και τη φροντίδα που αυτά προσθέτουν στην ανθρώπινη ζωή.
Τι κάνει όμως το κράτος-πολιτεία για να στηρίξει τις γυναίκες ώστε να μη φτάνουν στην πόρτα της έκτρωσης. Τι είδους υποστήριξη παρέχεται σε μια γυναίκα ώστε να μπορεί να κρατήσει και να μεγαλώσει ένα παιδί ειδικά αν διαφαίνεται ότι θα το μεγαλώσει μόνη της. Ποια είναι η ψυχολογική, ηθική και υλική υποστήριξη ώστε στο δίλημμα να επικρατήσει η επιλογή της ζωής.
Σε μια χώρα που οι προβλέψεις για την εξέλιξη του πληθυσμού της είναι δυσοίωνες το ναι η όχι στις εκτρώσεις είναι το λάθος ερώτημα. Είναι η ώρα να στραφούμε στην κατεύθυνση των κινήτρων που θα κάνουν τα νέα ζευγάρια να νιώσουν ότι μπορούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με αξιοπρέπεια. Είναι εθνική επιταγή να στηρίξουμε τη γυναίκα και την οικογένεια, να προτεραιοποιήσουμε τη συγκροτημένη ενίσχυση των δικαιωμάτων της οικογένειας από αυτήν των οργανωμένων μειοψηφικών και συνήθως ισχυρών ομάδων (π.χ. ΛΟΑΤΚΙ). Οι ανάγκες της πλειοψηφίας προηγούνται στις δημοκρατίες. Αυτή και οι δεσμοί της είναι ο πυρήνας, που κράτησε ζωντανή την κοινωνία στην οικονομική καταιγίδα που σάρωσε την πατρίδα τη δεκαετία που πέρασε.
Ας δούμε όμως και μια άλλη παράμετρο, που αφορά τη γυναίκα που επιλέγει το δρόμο της έκτρωσης. Αν μελετήσει κάποιος τις οδηγίες που έχει εκδώσει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) για την ασφαλή έκτρωση θα αντιληφθεί εύκολα την πληθώρα των συνθηκών που πρέπει να πληρούνται ώστε να διασφαλίζεται η φυσική και ψυχική υγεία της γυναίκας. Στη χώρα μας υπάρχει σχετικός νόμος από το 1986, που περιγράφει τους κανόνες που πρέπει να τηρούνται για την τεχνητή διακοπή της κύησης όπως και η προστασία που πρέπει να παρέχεται στη γυναίκα τόσο για τη φυσική όσο και για την ψυχική της υγεία. Πρόκειται λοιπόν για διαδικασία με τους κινδύνους μιας επέμβασης τόσο σε φυσικό όσο και ψυχολογικό επίπεδο. Μια έκτρωση δεν ταυτίζεται απλά και μόνο με την «αυτοδιάθεση» του σώματος η τουλάχιστον όχι μόνο με αυτό.
Σε μια εποχή που στρεβλώνονται πρότυπα και αξίες, που οι κάθε λογής ιδιαιτερότητες επιχειρούν να καταλάβουν τη θέση του φυσιολογικού, που επιχειρείται η πολτοποίηση ιδεών και πολιτικών, που η διαφορετικότητα συνθλίβεται από τους «διαφορετικούς», κάποιοι οφείλουν να μιλούν, να καταγράφουν άποψη, να μη φοβούνται να συγκρουστούν. Αυτός ο τόπος έμεινε ζωντανός και όρθιος έχοντας συγκεκριμένες σταθερές ανεξάρτητα από την έκφανσή τους μέσα στο χρόνο.
Η αξία της ανθρώπινης ζωής παραμένει αναλλοίωτη πέρα από τη μορφή της. Η ίδια η ζωή παραμένει θείο δώρο. Και οι πολιτικές μας αυτήν οφείλουν να προστατεύουν πρώτα ενισχύοντας τον φορέα της ζωής που είναι η γυναίκα και το στήριγμά της που είναι η οικογένεια.
Υ.Γ. Η πρόσφατη παραχάραξη του πίνακα του Θ. Βρυζάκη παραμονές της Εθνικής επετείου επιβάλλει την ανάγκη ξεκάθαρης άποψης στον δρόμο διαχείρισης κοινωνικών ζητημάτων για να εξηγούμαστε και μην παρεξηγούμαστε…
* Ο Δημήτρης Κρανιάς είναι μέλος της Π.Ε της Νέας Δημοκρατίας και τ. βουλευτής Αργολίδας
