Γράφει ο Δημήτρης Γκίκας
Πέρα από την πλάκα με το “Click Away” αλλά και τη γενικότερη δυσθυμία που έχει δημιουργηθεί με την αναστολή λειτουργίας πολλών μικρομεσαίων επιχειρήσεων, πόσοι έχουμε αναρωτηθεί την αξία μιας τοπικής επιχείρησης;
Υπήρξα μέτοχος σε τέτοιου είδους επιχείρηση για πολλά χρόνια. Δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ τι θα σήμαινε για μένα, αν το κράτος μου ζητούσε να αναστείλω τη λειτουργία της. Οι επιπτώσεις της αναστολής μιας τέτοιας επιχείρησης ξεπερνούν τις οικονομικές. Τα απλά μαγαζιά και τα καταστήματα γίνονται όλος ο κόσμος των ανθρώπων, στους οποίους ανήκουν. Πολλές φορές ισχύει το ίδιο και για τους ανθρώπους που τα δουλεύουν. Κυρίως, όμως μια μικρομεσαία επιχείρηση είναι κομμάτι της τοπικής κοινωνίας, μέρος της γειτονιάς, κάποτε αναπόσπαστο σημείο της πόλης, όπως μια πλατεία ή ένα ιστορικό κτίριο.
Ξέρετε πόσα μαγαζιά γίνονται σημείο αναφοράς για τους κατοίκους; Τόποι συνάντησης; «Θα σε περιμένω δίπλα στο ζαχαροπλαστείο». Το ωραιότερο που είχα ακούσει από παλαιούς μαθητές μου ήταν ότι, χρόνια μετά που είχαν φύγει από το φροντιστήριό μου, εξακολουθούσαν να συναντιούνται με φίλους κάτω από το κτίριο που στεγαζόταν! Το θεωρούσαν, μου είχαν πει, «το τυχερό τους σημείο».
Ξέρετε πόσους τοπικούς συλλόγους είχα στηρίξει; Πόσες χοροεσπερίδες είχα συνδράμει; Πόσες φορές βοήθησα χρηματικά για να διοργανωθούν πολιτιστικές εκδηλώσεις στον δήμο; Πόσα αθλητικά σωματεία είχα χρηματοδοτήσει; Πόσες φορές έριξα λεφτά, ακόμα κι όταν δεν είχα ούτε για να πληρώσω τη ΔΕΗ, για να αγοράσω ημερολόγια μαθητών μου που ήθελαν να πάνε στις σχολικές τους εκδρομές; Ακόμα και υπολογιστές δώρισα κάποτε σε σχολική μονάδα – δίχως, μάλιστα να το διαφημίσω.
Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις αποτελούν μέρος της ελληνικής επιχειρηματικής κουλτούρας. Με θλίβει το γεγονός ότι πολλοί πολιτικοί εμφανίζονται, στην καλύτερη περίπτωση, αδιάφοροι για την τύχη τους. Είναι, κατά μια προσφιλή έκφραση φίλου μου, η «ατμομηχανή» της ελληνικής οικονομίας. Αυτή που, συνήθως, σηκώνει, χρόνια τώρα, το βάρος μιας δυσβάσταχτης φορολογίας ενός εντελώς παρανοϊκού κράτους. Αν, μάλιστα πιστέψουμε όσα ακούγονται για αρκετές επιχειρήσεις – κολοσσούς, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες είναι αυτοί που, τελικά, αποδεικνύονται οι πιο αξιόπιστοι και πολύ πιο καλοπληρωτές σε όλα (οφειλές προς το δημόσιο και προς τις τράπεζες), απ’ ότι οι μεγαλοεπιχειρηματίες που, επειδή έχουν πολιτικά «κονέ», κάνουν τη μεγάλη ζωή και «ποιούν την νήσσαν» όταν έρθει η ώρα της πληρωμής…
Δεν γνωρίζω πόσο θα κρατήσει αυτή η κατάσταση με τα «άνοιξε-κλείσε» των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Ξέρω, όμως από εμπειρία ότι αν συνεχιστεί για πολύ, τα οριστικά λουκέτα θα πολλαπλασιαστούν κι αυτό θα γκρεμίσει οικονομικά χιλιάδες ανθρώπους και θα εξαθλιώσει ακόμα περισσότερους. Οι πόλεις χωρίς αγορές γεμάτες μικρά καταστήματα που σφύζουν από ζωή είναι πόλεις – φαντάσματα. Ήδη έχουμε χάσει την ταυτότητα της παλιάς γειτονιάς, ζώντας σε άψυχες πολυκατοικίες. Αν χάσουμε και την ταυτότητα που δίνουν στις πόλεις οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, δεν θα ζούμε ούτε σε γειτονιές, ούτε σε πόλεις. Σε νεκροταφεία ψυχών θα ζούμε…
