Την Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 2017 έγινε η υποδοχή της Ιεράς και θαυματουργής Εικόνος της Παναγίας της Σινασίτισσας από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Αργολίδος Νεκτάριο στην Πλατεία Δημάρχου Κατριλιώτη στην Νέα Κίο Αργολίδος. Ακολούθησε λιτανευτική πομπή από Ιερείς και πάρα πολύ κόσμο μέχρι τον Ιερό ναό της Θεομάνας. Κατόπιν τελέσθηκε Αρχιερατικός Εσπερινός με αρτοκλασία και θείου κηρύγματος χοροστατούντος του μητροπολίτη Αργολίδος Νεκταρίου.
Την θαυματουργή εικόνα έφερε από την Κορινθία o Ιεραπόστολος στο Καμερούν π. Ευάγγελος Παπανικολάου. Στο τέλος του πανηγυρικού εσπερινού ο εφημέριος του ναού π. Δημοσθένης Γάτσιος ευχαρίστησε θερμά για το κόπο που έκαναν να φέρουν την εικόνα της Παναγίας της Σινασίτισσας στην Νέα Κίο, καθώς και τον Μητροπολίτη Αργολίδος που έδωσε την άδεια και την ευλογία για να έρθει η εικόνα στην Αργολίδα.
Μία αποκάλυψη έκανε ο Μητροπολίτης Αργολίδος Νεκτάριος στο τέλος του εσπερινού αποκαλύπτοντας πως όταν είχε επισκεφτεί ο ίδιος την περιοχή της Καππαδοκίας μαζί με νέους από την Μητρόπολη Θηβών, αφού έκανε μία αμαρτία όπως ο ίδιος είπε, έδωσε στον φύλακα της μονής του Αγίου Νικολάου μπαξίσι και τους άφησε να τελέσουν την θεία λειτουργία μέσα στο μοναστήρι όπου είχε να λειτουργήσει από τα χρόνια που ήταν εκεί οι Έλληνες πριν δηλαδή την Μικρασιατική καταστροφή.
Η ιερά Εικόνα της Παναγίας της Συνασίτισσας, παρέμεινε προς προσκύνηση μέχρι τη λήξη της Θείας Λειτουργίας Κυριακή 15 Οκτωβρίου 2017 στον Ι.Ν. Αγίας Ειρήνης.
ΕΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Η εικόνα της Παναγίας της Σινασσίτισσας προέρχεται από το ιδιόκτητο εκκλησάκι της οικογενείας τού Σωτηρίου Μαρσέλλου στην Σινασσό. Τώρα φυλάσσονται με ευλάβεια στο Ιδιόκτητο ναύδριό της οικογενείας στη Ρίζα Ξυλοκάστρου Κορινθίας. Μαζί με την εικόνα της Παναγίας της Σινασσίτισας έφερε η οικογένεια Μαρσέλλου και την εικόνα του Προδρόμου μετά την εκδίωξη των Ελλήνων από την επαρχία της Καππαδοκίας.
Η κωμόπολη Σινασός (σήμερα Μουσταφα-πασά) βρίσκεται στο κέντρο της Μικράς Ασίας, στην Καππαδοκία, περίπου 250 χλμ νοτιοανατολικά της Άγκυρας και 50 περίπου χλμ νοτιοδυτικά από την Καισάρεια. Ο πληθυσμός της πριν από την Ανταλλαγή πληθυσμών Ελλάδας-Τουρκίας, το 1924, ανερχόταν σε περίπου 3.000 Έλληνες και 500 Τούρκους.
Η Σινασός ήταν ένα από τα 4-5 ελληνόφωνα χωριά της Καππαδοκίας και οι Σινασίτες ήταν Χριστιανοί Ορθόδοξοι με υψηλό θρησκευτικό συναίσθημα αλλά και με ισχυρό εθνικό φρόνημα από την Ελληνική καταγωγή τους. Το όνομά της, κατά την επικρατέστερη άποψη, το πήρε από τις λέξεις ΣΙΝ που στα σημιτικά σημαίνει ήλιος και το τελικό -ΑΣΣΟΣ, ενδεικτική κατάληξη τοπωνυμιών και κυρίως πόλεων όπως πχ. Μαμασσός, Αλικαρνασσός, Παρνασσός κλπ. Δηλαδή, Σινασός = Ηλιούπολη.
Σχετικά με το ιστορικό παρελθόν της Σινασού υπάρχουν λιγοστά τεκμηριωμένα στοιχεία. Η παλαιότερη αναφορά για τη Σινασό βρίσκεται σ’ ένα οθωμανικό κατάστιχο του 1476. Από μεταγενέστερες πηγές γνωρίζουμε ότι από το 1769 την διοίκηση της κοινότητας ασκούσε η Δημογεροντία της οποίας τα μέλη εκλέγοντο κάθε χρόνο με το πλειοψηφικό σύστημα, είχε δε πολλές αρμοδιότητες, αφού έκανε μέχρι και χρέη Ειρηνοδικείου. Υπήρχε δηλαδή ένα είδος αυτονομίας. Η Δημογεροντία εξέδιδε και Κανονισμούς για διάφορες κοινωνικές δραστηριότητες των Σινασιτών, όπως για τη βάπτιση, για τον αρραβώνα, για το γάμο, για τα πανηγύρια, για τα σχολεία, κ.λ.π. μια εσωτερική νομοθεσία δηλαδή.
Στην κωμόπολη υπήρχαν δύο ενοριακοί ναοί, (Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης, και των Αγ. Ταξιαρχών), το Μοναστήρι του Προστάτη της Σινασού, Αγ. Νικολάου, που ήταν σε τριώροφο σκαλιστό μονόλιθο και περίπου 40 παρεκκλήσια μέσα και γύρω απ’ αυτήν, τα περισσότερα δε ήσαν ιδιωτικά. Στον κεντρικό ναό των Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης, που διατηρείται μέχρι σήμερα, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, τα τελευταία χρόνια τελεί λειτουργία, σχεδόν κάθε χρόνο.
Πηγή ευημερίας για τη Σινασό ήταν το εμπόριο. Οι Σινασίτες διέπρεπαν στην Κωνσταντινούπολη ως έμποροι ναυτιλιακών ειδών, αλιπάστων και κυρίως μαύρου χαβιαριού, του οποίου είχαν αποκλειστικά το διαμετακομιστικό εμπόριο από τη Ρωσσία στην Ευρώπη και για το οποίο είχαν συστήσει ειδική Συντεχνία με δικό της Καταστατικό, ήδη από το 18ο αιώνα. Η ελληνική εκπαίδευση και οι επαφές με την κοσμοπολίτικη Πόλη είχαν ως αποτέλεσμα την αύξηση του βιοτικού επιπέδου των Σινασιτών και τη βελτίωση των δεσμών με την ιδιαίτερή τους πατρίδα. Η νοσταλγία, η αγάπη για το χωριό και η ευημερία των Σινασιτών, δημιούργησαν τα περίφημα αρχοντικά της Σινασού, τα οποία είχαν πλούσιο εσωτερικό και εξωτερικό διάκοσμο, με σκαλιστά φορούσια, μαιάνδρους, τοιχογραφίες κλπ. ‘Ένα τμήμα των σπιτιών ήταν σκαλισμένο στον μαλακό βράχο και το υπόλοιπο ήταν κτιστό. Από αυτά, 95 έχουν κριθεί διατηρητέα από το τουρκικό κράτος, ενώ ολόκληρος ο οικισμός χαρακτηρίσθηκε διατηρητέος από την UNESCO πριν από λίγα χρόνια. Τα κτήρια που έχουν διασωθεί αλλά ακόμη κι αυτά που είναι ερειπωμένα μαρτυρούν τον πολιτισμό των κατοίκων της. Τα τελευταία χρόνια πολλά από τ’ αρχοντικά αυτά μετατρέπονται σε πανσιόν.
Οι Σινασίτες, μετά την Ανταλλαγή του ’24, πρόσφυγες πλέον, ασχολήθηκαν και στον Ελλαδικό χώρο με το εμπόριο και τα γράμματα όπου και διαπρέπουν. Το 1925 ίδρυσαν το Φιλανθρωπικό Σωματείο “Η ΝΕΑ ΣΙΝΑΣΟΣ”, με πλούσια φιλανθρωπική, κοινωνική και πολιτιστική δραστηριότητα μέχρι σήμερα, και για τα 60χρονά του, τιμήθηκε με Βραβείο από την Ακαδημία Αθηνών το 1986. Είναι ιδρυτικό μέλος της Ομοσπονδίας Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος (Ο.Π.Σ.Ε.) και της Πανελλήνιας Ένωσης Καππαδοκικών Σωματείων(Π.Ε.Κ.Σ.). Στη βόρεια Εύβοια υπάρχει και κωμόπολη με το όνομα Νέα Σινασός, η οποία υπάγεται στην Ιστιαία, όπου δεσπόζει ο ναός του Αγίου Νικολάου, με πολλά και σημαντικά ιερά κειμήλια που έφεραν από τη Σινασό οι πρόγονοί τους.
Έτσι, η Σινασός της Καππαδοκίας, μία μικρή κωμόπολη στα βάθη της Ανατολής, με την ελληνική γλώσσα, τα σχολεία της, τις εκκλησιές της, τον πολιτισμό της, τα τραγούδια και τους χορούς της, κράτησε ψηλά τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία μέχρι την Ανταλλαγή του 1924.
