από το F.B. της μαρια μαυριδου
” … «Στον Άγγελο αγαπάω τη χώρα του, το λαό του, τη γλώσσα του, και πιο πολύ τα όνειρά του….”
Στο πλάι του Αγγέλου Σικελιανού ως “αφιχθείσα” απ’ τους κόλπους των τραγικών μας ποιητών, η Εύα αναβίωσε μαζί του (και μαζί τους) την Ελληνική Τραγωδία.
Για τις Δελφικές Γιορτές έδωσε και την τελευταία σταγόνα του “είναι” της: Σκηνοθεσία, διδασκαλία μουσικής, χορογραφία, κοστούμια και κυρίως η διεκπεραίωση του τεράστιου γραφειοκρατικού κυκεώνα ήταν δικό της έργο. Όλη αυτή η τιτάνια προσπάθεια χρηματοδοτήθηκε από την προσωπική της περιουσία καθώς από τότε το Κράτος κώφευε στην ουσία της Καλής Τέχνης των Μουσών.
Όταν μετά από ατυχίες και χωρισμό, βρέθηκε πτωχευμένη, μήτε τότε έχασε την πνοή της. Έγινε φίλη με τη νέα σύζυγο του πρώην συζύγου της και μ’ ό,τι πενιχρό της είχε απομείνει εξακολουθεί να βοηθά τον Σικελιανό, το νέο σπιτικό του αλλά και την αξία του πνεύματός του καθώς πάλεψε υποστηρίζοντας την υποψηφιότητά του για το βραβείο Νόμπελ.
Κι όταν έφτασε το τέλος του μεγάλου μας ποιητή, εκείνη, ένα χρόνο μετά, σπεύδει να τον συναντήσει στους ουράνιους Δελφούς όπου ενταφιάζεται στο πλάι του. Επειδή η ψυχή δεν αναγνωρίζει γήινη χώρα καταγωγής αλλά το ουράνιο κύτταρο της καταβολής της.
Η Εύα Πάλμερ έγινε Εύα Σικελιανού γιατί έτσι πρόσταζε η έσω κραυγή της καταβολής της κι η γήινη περπατησιά της αποθεώθηκε στους Δελφούς… και πάνω.. και κάτω απ’ το χώμα. Στο πλάι ενός μεγάλου που την άξιζε και τον άξιζε.
Εκεί την οδήγησε της Ελληνικής της ψυχής το όμμα…
