«Οι ανεξέλεγκτες ροές θα καταστρέψουν χώρες στα σύνορα της Ευρώπης, όπως η Ελλάδα… Και θα αποσταθεροποιήσουν τις χώρες του ίδιου του Ευρωπαϊκού «πυρήνα», όπως δείχνουν τελευταία τα εκλογικά αποτελέσματα σε ολόκληρη της Ευρωπαϊκή Ένωση» τόνισε ο τ. Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς μιλώντας στο συνέδριο του European Ideas Network.
Η ομιλία του τέως πρωθυπουργού είχε ως θέμα «κοινή πολιτική ασφάλειας και σταθερότητας στη Μεσόγειο», και πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο των εργασιών του συνεδρίου του European Ideas Network (ENI) επίσημου think tank των Ευρωβουλετών του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, το οποίο διεξήχθη στη Ρώμη.
Το πλήρες κείμενο της ενδιαφέρουσας τοποθέτησης του Αντώνη Σαμαρα, ο οποίος αναφέρθηκε στην ανάγκη αντιμετώπισης των παρανόμων ροών επί των συνόρων, με ταυτόχρονο διαχωρισμό των παρανόμων μεταναστών από τους πραγματικούς πρόσφυγες, δημοσιεύεται στην συνέχεια:
«Αγαπητοί φίλοι,
Η Ασφάλεια είναι μια πολυδιάστατη πολιτική έννοια…
Για να εγγυηθεί κανείς την Ασφάλεια δεν αρκεί απλώς να “αποφεύγει τον κίνδυνο”. Δεν είναι αρκετή μια στατική συντηρητική προσέγγιση. Η ασφάλεια είναι δυναμική έννοια στρατηγικού χαρακτήρα.
Πηγαίνει πολύ πέρα από την “διασφάλιση”, πολύ πιο πέρα από την απλή “πρόληψη”, πολύ πιο πέρα από το να αντιμετωπίζει κανείς “εστίες κινδύνου”.
Η Ασφάλεια απαιτεί διορατικότητα στο μέλλον, για να διορθώνονται ενδεχόμενες ανισορροπίες, πριν ανατρέψουν την σταθερότητα. Με δύο λέξεις, η “Ασφάλεια” είναι η άλλη όψη της “Σταθερότητας”.
Ας στραφούμε τώρα στο κύριο πρόβλημα ασφάλειας για την περιοχή μας: Το μεταναστευτικό!
* Πρέπει να αντιληφθούμε προκαταβολικά, ότι οι Ευρωπαϊκές δημοκρατίες στη Μεσόγειο, κινδυνεύουν να σαρωθούν από ένα “τσουνάμι” ανεξέλεγκτης μετανάστευσης.
Δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε αυτό. Δεν μπορούν οι κοινωνίες μας να το αντέξουν. Δεν μπορεί ή ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση να το αντέξει… Επομένως, κάτι πρέπει να κάνουμε, κάπως πρέπει να αντιδράσουμε.
Δεν μπορεί να υπάρξει μια Ένωση Ελευθερίας, Δημοκρατίας, Ανάπτυξης και Ευημερίας, παρά μόνο μέσα σε ασφαλή σύνορα! Ο σεβασμός στο Νόμο και στην Τάξη, απαραίτητα συστατικά της Δημοκρατίας, απαιτούν και προϋποθέτουν ασφαλή σύνορα. Για να εξαλείψουμε τα εσωτερικά σύνορα μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη, πρέπει να προασπιστούμε τα εξωτερικά σύνορα της Ευρώπης με τον υπόλοιπο κόσμο.
Αυτή είναι μια σκέψη (και μια απειλή) που είχα την ευκαιρία να υπογραμμίσω με τον πιο επίσημο τρόπο στους ηγέτες της Ευρώπης, όταν άρχιζε η Ελληνική Προεδρία, τον Ιανουάριο του 2014. Τότε είχαν ήδη αρχίσει να αυξάνονται οι “ροές” από τον Μεσογειακό Νότο… Αλλά την εποχή εκείνη, έρχονταν στην Ευρώπη μέσω της Μάλτας και της Σικελίας.
Τα Ελληνική νησιά στο Αιγαίο ήταν σε μεγάλο βαθμό “σφραγισμένα” τότε. Αφού παρά την εγγύτητά τους προς την γειτονική Τουρκία, είχαμε καταφέρει να κλείσουμε αυτό το πιο ευπαθές σημείο εισόδου προς την Ευρώπη. Τότε…
Στις αρχές του 2015, ωστόσο, η Ελληνική κυβέρνηση άλλαξε. Και η προηγούμενη πολιτική μας άλλαξε επίσης. Και τα σύνορά μας “άνοιξαν”… Πάνω από ένα εκατομμύριο “αλλοδαποί” πέρασαν τότε μέσω Ελλάδος και κατέληξαν σε διάφορες χώρες της Ένωσης, κυρίως στην Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη.
Κάποιοι απ’ αυτούς ήταν πραγματικοί πρόσφυγες, από τη Συρία και το Ιράκ. Αλλά οι περισσότεροι ήταν παράνομοι μετανάστες από άλλες περιοχές του κόσμου.
Σήμερα υπολογίζεται πως οι αληθινοί πρόσφυγες που εξακολουθούν να έρχονται είναι το 20% του συνόλου ή και λιγότεροι. Οι υπόλοιποι είναι παράνομοι μετανάστες. Κι εδώ βρίσκεται το κύριο πρόβλημα:
* Πρώτον πρέπει μια και καλή να κάνουμε τον κρίσιμο διαχωρισμό ανάμεσα στους πραγματικούς πρόσφυγες και τους παράνομους μετανάστες.
–Πρόσφυγες είναι άνθρωποι που έρχονται από εμπόλεμες ζώνες, από κράτη διαλυμένα, από εμφυλίους πολέμους ή από τυραννικά καθεστώτα. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να τους γυρίσουμε την πλάτη! Και ασφαλώς δεν μπορούμε να τους γυρίσουμε πίσω, απ’ όπου μας ήλθαν! Μια τέτοια απάνθρωπη στάση εκ μέρους μας θα ήταν μοιραία για τους ίδιους, αλλά και ντροπιαστική για την Ευρώπη.
–Οι παράνομοι μετανάστες, από την άλλη πλευρά είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση: Έρχονται στην Ευρώπη αναζητώντας “ευκαιρίες”, αλλά δεν δέχονται καμιά από τις ευθύνες μιας ανοικτής δημοκρατίας. Συνήθως ασκούν κάθε είδους λαθρεμπόριο: Ναρκωτικά, σωματεμπορία, ακόμα και και “τζιχάντ”. Δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε αυτό!
Η Ελευθερία και ο ανοικτός χαρακτήρας των κοινωνιών μας
συνεπάγονται και ευθύνες! Και πλήρη σεβασμό των νόμων μας, βεβαίως… “Τζαμπατζήδες” του δημοκρατικού μας συστήματος, μπορούν να το καταστρέψουν. Έτσι λοιπόν, οφείλουμε να κάνουμε και πρακτικά αυτό τον διαχωρισμό
ανάμεσα στους πραγματικούς πρόσφυγες και τους παράνομους μετανάστες.
Οφείλουμε να δεχθούμε και να φιλοξενήσουμε τους πραγματικούς πρόσφυγες, αλλά να αποθαρρύνουμε τους παράνομους μετανάστες…
–Η Άκρα Δεξιά δεν μπορεί να δει το πρώτο σημείο: Δεν δέχεται τους πρόσφυγες. Είναι ξενοφοβική.
–Η Αριστερά από την άλλη πλευρά, ενίοτε και η Κεντροαριστερά, δεν μπορεί να δει το δεύτερο σημείο. Δεν αποθαρρύνει τους παράνομους μετανάστες. Κι αυτό είναι επίσης λάθος. Και πολύ αποσταθεροποιητικό…
Οπότε οφείλουμε να βαδίσουμε το “μέσο δρόμο”. Να αποφύγουμε και τα δύο αυτά λάθη.
* Δεύτερον, αφού τους διαχωρίσουμε πρέπει να τους κρατάμε χωριστά. Και να του μεταχειριστούμε διαφορετικά.
-Οι πρόσφυγες περιμένουν κανονικό Άσυλο και μετεγκατάσταση σε άλλα Ευρωπαϊκά κράτη.
-Οι παράνομοι μετανάστες πρέπει να ελεγχθούν καλά και να κρατούνται σε φυλασσόμενους χώρους, περιμένοντας τον Επαναπατρισμό τους στις χώρες προέλευσής τους (όχι αναγκαστικά μέσω Τουρκίας). Οι χώρες προέλευσής τους, συνήθως δέχονται πολύ γενναιόδωρη βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οπότε μπορούμε να τις “πείσουμε” να τους δεχθούν…
Σε μια Ενωμένη Ευρώπη 300 εκατομμυρίων μπορούμε εύκολα να φιλοξενήσουμε ένα ή δύο εκατομμύρια πρόσφυγες! Με ένα λογικό σύστημα “αναλογικής κατανομής” (quota system). Αλλά είναι αδύνατο να αντέξουμε μια συνεχή εισροή εκατομμυρίων
ή δεκάδων εκατομμυρίων παράνομων μεταναστών που κλιμακώνεται ασταμάτητα.
Σήμερα, στο Ελληνικό νησί της Σάμου, δίπλα στη Λέσβο,
ο τοπικός πληθυσμός είναι ήδη ίσος με τον αριθμό των παράνομων μεταναστών που βρίσκονται παγιδευμένοι εκεί!
* Τρίτον, πρέπει να είμαστε απόλυτα σαφείς με την έννοια του “διαχωρισμού”. Οι πρόσφυγες ΔΕΝ μπορούν και ΔΕΝ πρέπει να διαμένουν μαζί με τους παράνομους μετανάστες. Κάτι τέτοιο θα ήταν απάνθρωπο.
Κινδυνεύουν να υποστούν μύριες ταλαιπωρίες. Να τους κλέψουν, να τους ληστέψουν, να υποστούν άγριους ξυλοδαρμούς και βιασμούς. Μερικοί να χάσουν και τη ζωή τους ακόμα!
Οι πρόσφυγες είναι κατά κανόνα οικογενειάρχες, άνθρωποι μέσης ηλικίας, γυναίκες παιδιά και ηλικιωμένοι. Οι παράνομοι μετανάστες είναι πολύ νεώτεροι και πολύ λιγότερο «πειθαρχημένοι». Επαναλαμβάνω: είναι απάνθρωπο να κρατούνται όλοι μαζί σε κοινούς καταυλισμούς.
Κι είναι απόλυτα ανεύθυνο από την πλευρά μας, να αφήνουμε τη «διαχείρισή» τους σε μη κυβερνητικούς οργανισμούς. Μόνο εθνικές και Ευρωπαϊκές αρχές μπορούν να κρατήσουν τους πρόσφυγες απόλυτα ασφαλείς και τους παράνομους μετανάστες καλά φυλασσόμενους.
Αν αφήσουμε τη «διαχείρισή» τους σε πάσης φύσεως «Οργανώσεις» πολύ σύντομα μπορεί να προκύψουν όλα τα δεινά…
Είχα προειδοποιήσει για όσα συμβαίνουν σήμερα στα “hot spots”.
Σύμφωνα με πρόσφατα Έρευνα του Συμβουλίου της Ευρώπης, άνθρωποι κακοποιούνται άγρια – και κάποιοι χάνουν τη ζωή τους. Κακοποιούνται από άλλους παράνομους αλλοδαπούς!
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί τους κρατάμε όλους μαζί και γιατί δεν υπάρχει επίσημη αρχή υπεύθυνη γι’ αυτούς, να τους διαχειρίζεται και να λογοδοτεί…
Στις αρχές του 2014 είχα επίσης προειδοποιήσει για τους «δεσμούς» που μπορεί να έχουν κάποιοι παράνομοι μετανάστες με την Τρομοκρατία. Δυστυχώς κι αυτό αποδείχθηκε σωστό…
Έτσι λοιπόν, μια συνολική πολιτική για να αντιμετωπίσουμε τις «ροές» από τα σύνορά μας μπορεί να συνοψιστεί σε λίγες μόνο λέξεις:
Αποτροπή – Διαχωρισμός – Ξεχωριστή διαμονή και φύλαξη – Μετεγκατάσταση και Αφομοίωση των προσφύγων – Επαναπατρισμός για τους παράνομους μετανάστες.
Πιο αναλυτικά:
-Αποτροπή των παράνομων μεταναστών στα σύνορα.
-Διαχωρισμός των παράνομων μεταναστών από τους αληθινούς πρόσφυγες.
-Ξεχωριστή διαμονή – φρουρούμενοι οι παράνομοι μετανάστες από τη μία και φιλοξενούμενοι οι πρόσφυγες από την άλλη,
-Μετεγκατάσταση των προσφύγων σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες και Αφομοίωσή τους στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, και
-Επαναπατρισμός των παράνομων μεταναστών στις πατρίδες τους.
Τα δύο τελευταία (Μετεγκατάσταση – Επαναπατρισμός) υπάρχουν ήδη, σε γενικές γραμμές, στη Συμφωνία Ευρώπης-Τουρκίας, αν και συνήθως δεν τηρούνται.
Αν δεν εφαρμόσουμε τέτοια πολιτική, οι ανεξέλεγκτες ροές θα καταστρέψουν χώρες στα σύνορα της Ευρώπης, όπως η Ελλάδα… Και θα αποσταθεροποιήσουν τις χώρες του ίδιου του Ευρωπαϊκού «πυρήνα», όπως δείχνουν τελευταία τα εκλογικά αποτελέσματα σε ολόκληρη της Ευρωπαϊκή Ένωση.
* Πρέπει όμως να υιοθετήσουμε και μια πιο μακροχρόνια στρατηγική για τις χώρες προέλευσης των ανθρώπων αυτών.
Να τις βοηθήσουμε να μεταρρυθμιστούν και να αναπτυχθούν, ώστε να μπορούν να κρατήσουν τους πληθυσμούς τους εκεί.
Βεβαίως, δεν μπορούμε εμείς να τις «μεταμορφώσουμε» ενάντια στη θέλησή τους. Όμως, ασφαλώς μπορούμε να τους παρέχουμε όλα τα απαραίτητα κίνητρα και τα μέσα για να μεταρρυθμιστούν μόνες τους.
Μια ελεύθερη, σταθερή και ευημερούσα Ενωμένη Ευρώπη,
χρειάζεται μια Ελεύθερη, σταθερή και ευημερούσα «περιφέρεια» να την περιβάλει από παντού,
Πρέπει να επενδύσουμε σε αυτό. Αξίζει τον κόπο…. Πριν εβδομήντα χρόνια, οι ΗΠΑ βοήθησαν να ξαναχτιστεί η Δυτική Ευρώπη από τα ερείπια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτό έμεινε στην Ιστορία ως «Σχέδιο Μάρσαλ». Ήταν μια ευφυής στρατηγική από την οποία ωφελήθηκαν τελικά και οι ΗΠΑ και η Ευρώπη… Ίσως ήλθε η σειρά μας πλέον, να υιοθετήσουμε, εμείς οι Ευρωπαίοι, μιαν αντίστοιχη στρατηγική για τις χώρες που περιβάλλουν την Ευρώπη, ιδιαίτερα στο Νότο.
Αγαπητοί φίλοι,
Πριν χρόνια, είχα περιγράψει τις βασικές αρχές αυτής της συνολικής πολιτικής για να αντιμετωπίσουμε μια πραγματική απειλή. Πρέπει να σας πω πως νιώθω αληθινή ανακούφιση τώρα, που βλέπω πως αρχίσαμε να κάνουμε κάτι:
–Άκουσα πριν δύο μέρες τον Πρόεδρο Μακρόν να προτείνει μια Κοινή Στρατιωτική Δύναμη Επέμβασης.
–Τον άκουσα να προτείνει μια Κοινή Υπηρεσία Ασύλου για όλη την Ευρώπη.
–Τον άκουσα να προτείνει και Κοινή Ευρωπαϊκή πολιτική για την αφομοίωση των προσφύγων.
–Τον άκουσα να διακηρύσσει πως η Αφρική θα πρέπει να γίνει ο στρατηγικός εταίρος της Ευρώπης, όχι να παραμείνει ένας «απειλητικός γείτονας».
Βλέπετε λοιπόν, κάτι αρχίζει να αλλάζει πραγματικά.»
