γράφει η Θεοδοσία Δάκογλου
Στην υπόθεση της καμπάνιας του “Αφήστε με να ζήσω” ήρθαν για άλλη μια φορά σε πρώτο πλάνο η υποκρισία και η βία κατά της Δημοκρατίας.
Επιτρέπεται ή δεν επιτρέπεται η δημόσια έκφραση απόψεων που εναντιώνονται στους νόμους μας;
Επιτρέπεται ή δεν επιτρέπεται η δημόσια έκφραση στάσεων ζωής που σοκάρουν την κοινωνία;
Ανεχόμαστε και δεχόμαστε κάθε συλλαλητήριο, κάθε δυναμική κινητοποίηση, κάθε σούργελο που σοκάρει την αισθητική μας, κάθε εκβιαστική στάση εργασίας που επηρεάζει την καθημερινότητά μας, κάθε κλείσιμο εθνικής οδού από ομάδες ανθρώπων που διεκδικούν τα εργασιακά τους συμφέροντα ενάντια σε αποφάσεις και νόμους. Αλλά μια διαφημιστική καμπάνια στο μετρό ενοχλεί τόσο κάποιους που πετυχαίνουν την απόσυρσή της.
Αλήθεια, γιατί δεν συνέβει το ίδιο στην περσινή διαφήμιση της Lacta, που την κρατούσαν στις αφίσες των δρόμων όλοι οι ερωτικοί συνδιασμοί; Ίσως επειδή κάποιοι αντιδρούν αποτελεσματικά όταν σοκάρονται και κάποιοι όχι.
Η καμπάνια του “Αφήστε με να ζήσω” ήταν μετριοπαθής. Οι αφίσες στο μετρό Αθηνών πρόβαλαν κάποια επιστημονικά δεδομένα και τον τρόπο επαφής με τον υπεύθυνο φορέα. Σόκαρε κάποιους το γεγονός ότι ένας φορέας αμφισβητεί νόμο που καθιερώθηκε ως αποτέλεσμα κοινωνικών κινητοποιήσεων. Ο νόμος υπέρ των αμβλώσεων ισχύει στη χώρα μας από το 1986 και ήταν αποτέλεσμα αγώνων του φεμινιστικού κινήματος.
Αλλά το νόμισμα έχει δύο όψεις και μέρος της κοινωνίας ζητάει τώρα την προσοχή μας υπέρ του εμβρύου, υπέρ του δικαιώματος του εμβρύου στη ζωή.
Δεν κινδύνεψε ο νόμος από αυτή την καμπάνια. Τι κινδύνεψε και τράνταξε τόσο μια μειοψηφία ατόμων που αντέδρασαν άμεσα και γιατί ενέδωσε σ’ αυτή την αντίδραση ο υπουργός-επικεφαλής του κρατικού μετρό;
Κινδύνεψε ένα μονοπώλιο. Το μονοπώλιο των κοινωνικών διεκδικήσεων, που έως τώρα κατέχει μια μειοψηφία αριστερής γενεολογίας, προοδευτικής κάποτε, αλλά μεταλλαγμένης πλέον σε σταλινισμό. Τρόμαξαν από την εμφάνιση ενός κινήματος εκτός δικής τους επιρροής. Το “Αφήστε με να ζήσω” συναποτελούν 18 ορθόδοξες χριστιανικές οργανώσεις της Αθήνας μαζί με την Πανελλήνια Συνομοσπονδία Πολυτέκνων. Κι όπως είναι φανερό προωθεί μια δική του δικαιωματιστική ατζέντα.
Οι γνωστοί υποστηρικτές δικαιωμάτων κάποιων εκ των αδυνάμων και της διαφορετικότητας απέκτησαν αντίπαλο με παρόμοιο στόχο. Ποιος είναι, λοιπόν, ο αδύναμος στην περίπτωση της εγκυμοσύνης; η λέξη “ανεπιθύμητη” αφορά τους μεν κι όχι τους δε. Αδύναμη είναι η γυναίκα ή το κυοφορούμενο έμβρυο; Καμία συζήτηση δεν είναι ανεκτή από τους παλιούς μας δικαιωματιστές. Όποιος πρεσβεύει αντίθετη άποψη από τη δική τους θεωρούν ότι πρέπει να φιμώνεται. Κι έτσι κόλλησαν, παράνομα, αφίσες με τα δικά τους συνθήματα πάνω από τις πληρωμένες και νόμιμες του “Αφήστε με να ζήσω” και φωτογραφήθηκαν χαρωπά. Είναι δημοκράτες αυτοί;
Ακόμη κι ο αντιρατσιστικός νόμος εναντίον της ισλαμοφοβίας, που διαθέτει δικό του παρατηρητήριο αποδέχεται εκ του καταστατικού του την κριτική και την έκφραση αντίθεσης σ’ αυτόν τον ίδιο. Δεν γίνεται διαφορετικά εφόσον το πολίτευμά μας είναι δημοκρατικό.
Ο Σερζ Μοσκοβισί, εισηγητής της θεωρίας της Κοινωνικής Εκπροσώπησης (Social Representation) έχει επιβεβαιώσει ερευνητικά ήδη από τη δεκαετία του ’80 ότι οι απόψεις επίμονων κ δυναμικών μειοψηφιών υπερνικούν τις επικρατούσες απόψεις της πλειοψηφίας. Αυτόν τον κόπο της επίμονης διεκδίκησης δεν τον αναλαμβάνει η πλειοψηφία του καναπέ. Τον πιστώνονται όσοι ταυτίζονται με τους έχοντες το “ηθικό πλεονέκτημα”. Όμως, το ηθικό πλεονέκτημα που έχτισαν τον 20ο αιώνα κάποιοι αριστεροί υποστηρίζοντας και την ελευθερία του λόγου δεν έχει καμία σχέση με αυτό που έχουν στο μυαλό τους οι σημερινοί διεκδικητές του. Κι όσον αφορά τη διαφορετικότητα που αντικρίζουν στο κίνημα “Άφησέ με να ζήσω” είναι … διαφορετική από τη διαφορετικότητα που είναι πρόθυμοι να υποστηρίξουν. Και την φιμώνουν. Η οργή τους έφτασε στον υπουργό.
Με λυπεί αλλά δεν με εκπλήσσει το ότι ο Υπουργός Μεταφορών κ. Καραμανλής ενέδωσε στις φωνασκίες της μειοψηφίας και απαίτησε την διακοπή της καμπάνιας στο μετρό Αθηνών. Εγκάλεσε, μάλιστα, σε απολογία τους υπεύθυνους της κρατικής ΣΤΑΣΥ.
Ανασύρω κι εκείνη τη δήλωση του κ. Βαρβιτσιώτη τόσο ταιριαχτή στο ύφος με την πράξη του κ. Καραμανλή. Αναφερόμενος στις αντιδράσεις Δήμων στην εγκατάσταση προσφυγ/μετ. είχε δηλώσει στην tv: “Να ξέρουν όσοι δεν δέχονται πρόσφυγες και μετανάστες στην περιοχή τους ότι έχουμε τον τρόπο να τους το επιβάλλουμε”.
Είναι υποκριτικό να ισχυρίζεσαι ότι μιλάς και δρας υπέρ της Δημοκρατίας ενώ απλά υποστηρίζεις την εικόνα του εαυτού σου ως προοδευτικού ή της κυβέρνησής σου ως προοδευτικής αν είσαι πολιτικός.
Το σώμα της Δημοκρατίας υφίσταται βία, όπως και το σώμα της γυναίκας στην άμβλωση, όπως και το έμβρυο που σκοτώνουμε.
Σκεφτείτε πόσο απέχουμε από μια εποχή όπου, παραδείγματος χάριν, η καμπάνια πολέμιων του εμβολιασμού θα μπορούσε να σταθεί δίπλα στην καμπάνια υπέρμαχων του εμβολιασμού.
“Διαφωνώ με αυτό που λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες”. Μπορεί να μην το είπε ο Βολταίρος, συνοψίζει, όμως, την δημοκρατική έννοια της ελευθερίας του λόγου.
(Το κείμενο το πήραμε από το face book της συγγραφέως. Ο τίτλος ήταν δική μας επιλογή)
