γράφει ο Γιάννης Χ. Κουριαννίδης*
Ο Πολυνείκης δεν ήταν και το καλύτερο παλληκάρι της εποχής του. Σίγουρα πικράθηκε και θύμωσε από τη συμπεριφορά του αδερφού του Ετεοκλή, όταν εκείνος δεν τήρησε τη συμφωνία που είχαν κάνει για εναλλασσόμενη βασιλεία στη Θήβα, αλλά το να πάει γαμπρός στο Άργος και στη συνέχεια να επιτεθεί με στρατό στην πατρίδα του για να πάρει τον θρόνο, δεν περιποιεί τιμή ούτε για τον ίδιο ούτε για τους υποστηρικτές του.
Κι όμως, τον Πολυνείκη επικαλέστηκαν κάποιοι (που τιμωρήθηκε μετά θάνατον από τον Κρέωνα, να μείνει άταφος ως προδότης), για να τονίσουν τη γενναιότητα της αδερφής του Αντιγόνης, που παράκουσε τις διαταγές υποστηρίζοντας ότι αποτελεί ύβρι ενάντια στους θεούς το να μείνει άταφος. Και όλα αυτά, για να μας πείσουν ότι οι τιμές προς το πρόσωπο του θανόντος Κωνσταντίνου Σημίτη ήταν κάτι σαν … θεϊκός άγραφος νόμος! Χωρίς να αντιλαμβάνονται οι υποστηρικτές του ότι έτσι τον παραλληλίζουν με τον … προδότη Πολυνείκη!
Στην τραγωδία του Σοφοκλή, φυσικά, η Αντιγόνη δεν ζητά να τιμηθεί ο νεκρός για τις πράξεις του, αλλά απλώς ως ο αδερφός της: «Δεν είναι ντροπή να σέβεσαι το ίδιο σου το αίμα», είπε στον Κρέοντα. Και αυτό είναι απολύτως κατανοητό και αποδεκτό. Αυτό που δεν είναι αποδεκτό είναι να επιβάλλεται στα θύματα ενός ανθρώπου να τον σεβαστούν, να τον πενθήσουν και να τον τιμήσουν για τις πράξεις του.
Το τετραήμερο πένθος και η κηδεία του Κων. Σημίτη με τιμές εν ενεργεία πρωθυπουργού, που επέβαλε η κυβέρνηση της Ν.Δ., προφανώς και δεν είναι κάτι αποδεκτό από την συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού. Ο χαμός των τριών ηρωικών αξιωματικών μας στα Ίμια (Βλαχάκος, Καραθανάσης και Γιαλοψός), το γκριζάρισμα θαλασσίων περιοχών του Αιγαίου μας, το ραγιάδικο «ευχαριστώ» προς την αμερικανική κυβέρνηση, η υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Μαδρίτης (με το οποίο αναγνωρίστηκαν για πρώτη φορά «ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο), η παράδοση του Οτσαλάν στους Τούρκους διώκτες του, η περιφρόνηση των υπογραφών 1.500.000 Ελλήνων που ψήφισαν ενάντια στη διαγραφή του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, το έγκλημα του Χρηματιστηρίου, η λεηλασία των αποθεματικών και η χρεωκοπία των ασφαλιστικών ταμείων, η είσοδος της Ελλάδας στην ευρωζώνη που οδήγησε άμεσα σε τεράστιες αυξήσεις όλων των ειδών και νομοτελειακά στα μνημόνια, τα τεράστια οικονομικά σκάνδαλα (Siemens, φρεγάτες Πολεμικού Ναυτικού, γερμανικά υποβρύχια Ferrostaal κ.α.), αποτελούν άραγε λόγους και αιτίες για να τιμηθεί η μνήμη του ανθρώπου που επί της δικής του πρωθυπουργίας όλα αυτά συντελέσθηκαν;
Είναι κάτι πολύ διαφορετικό το να σέβεται μία πολιτεία τη μνήμη ενός νεκρού και να διασφαλίζει την απρόσκοπτη και επιβαλλόμενη διαδικασία της ταφής και της τιμής του από τα μέλη της οικογένειάς του και του φιλικού περιβάλλοντός του, από το να επιβάλλει στους ανθρώπους που υπέστησαν τις επώδυνες συνέπειες των πράξεών του να τον τιμήσουν μετά θάνατον!
Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη επέλεξε για άλλη μία φορά να σταθεί προκλητικά απέναντι στη βούληση του ελληνικού λαού. Μετά την υπαναχώρησή της και την στήριξή της στην προδοτική συμφωνία των Πρεσπών και μετά την ψήφιση του νόμου για τον γάμο των ομοφιλοφύλων και την υιοθεσία παιδιών από αυτούς, έρχεται αυτή τη φορά να υποχρεώσει τα θύματα της πρωθυπουργίας Σημίτη να τον τιμήσουν ως «καταλύτη της δημόσιας ζωής, που έθεσε με τόλμη στο επίκεντρό της τη μεγάλη προσπάθεια του εκσυγχρονισμού της χώρας». Ας μη ξεχνάμε όμως ότι «καταλύω» σημαίνει κυριολεκτικά «διαλύω», «καταστρέφω», «παραλύω»…
*Ο Γιάννης Χ. Κουριαννίδης
είναι Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα»
