γράφει ο Γιάννης Χ. Κουριαννίδης*
Η πρόσφατη αποκάλυψη των φρικιαστικών σεξουαλικών πράξεων στην οικογένεια του αστυνομικού της Βουλής και της επίσης αστυνομικού συζύγου του, σε βάρος των παιδιών τους, έγινε δεκτή με αποτροπιασμό από την ελληνική κοινωνία. Όπως σε κάθε περίπτωση ανάλογων ειδεχθών εγκλημάτων, άνοιξε και πάλι η συζήτηση για την περίπτωση της θέσπισης νόμου που να επιβάλλει τον χημικό ευνουχισμό σε ανθρώπους που καταδικάζονται για παιδεραστία ή για σεξουαλικά εγκλήματα σε βάρος ανηλίκων. Δυστυχώς, η συζήτηση αυτή διαρκεί συνήθως για μικρό χρονικό διάστημα, κατά κανόνα για όσο το θέμα βρίσκεται στη δημοσιότητα.
Σε πολλές χώρες του κόσμου (Ουκρανία, Αγγλία, Γερμανία, Βέλγιο, Εσθονία, Πολωνία, Τσεχία, Νότια Κορέα κ.α.) υπάρχει και εφαρμόζεται σχετικός νόμος, αλλού με τη συναίνεση των καταδικασθέντων και αλλού υποχρεωτικά. Πρόσφατα μάλιστα και η γειτονική μας Ιταλία έκανε βήματα προς την κατεύθυνση αυτή. Είναι όμως η λύση στο πρόβλημα αυτή η μέθοδος;
Ανατρέχοντας κάποιος σε ιατρικά συγγράμματα, διαπιστώνει ότι ο χημικός ευνουχισμός έχει κάποια αποτελέσματα στους άνδρες, αλλά όσον αφορά στις γυναίκες δεν υπάρχουν ανεπτυγμένες σχετικές μέθοδοι. Και φυσικά, ανάλογα εγκλήματα έχουν διαπραχθεί και από γυναίκες.
Στους άνδρες, η φαρμακευτική αγωγή μειώνει την τεστοστερόνη σε πολύ χαμηλά επίπεδα, με αποτέλεσμα να μειώνονται δραστικά και η σεξουαλική ικανότητα αλλά και η επιθυμία. Πρέπει να σημειωθεί, όμως, ότι αν ο λήπτης σταματήσει να δέχεται τα σχετικά φάρμακα, τότε τα επίπεδα των ορμονών επανέρχονται στα φυσιολογικά όρια!
Δεν θα ήταν βεβαίως δυνατόν να λείψουν από το κάδρο των αντιδράσεων εναντίον της μεθόδου του χημικού ευνουχισμού και οι περίφημοι «δικαιωματιστές», που τον χαρακτηρίζουν ως «υποτιμητικό για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια» ισχυριζόμενοι ότι «προκαλούνται ανυπολόγιστες και μη αναστρέψιμες συνέπειες στη φυσιολογία του ατόμου που υφίσταται αυτήν τη διαδικασία». Προφανώς πρόκειται για τους ίδιους «δικαιωματιστές», που υποστηρίζουν το «δικαίωμα» ενός παιδιού να αλλάζει φύλο από τη νηπιακή ηλικία του, λες και υπάρχει η δυνατότητα να κριθεί αυτό ως αναγκαίο για τη φυσιολογία του, είτε από το ίδιο είτε από τους γονείς του! Λες και στην περίπτωση αυτή δεν προκαλούνται «ανυπολόγιστες και μη αναστρέψιμες συνέπειες» στη φυσιολογία του παιδιού!
Πέραν όμως των νομικών αντιδράσεων για την καταστολή του φαινομένου, υπάρχουν και οι ιατρικές προσεγγίσεις που ξεκάθαρα λένε ότι η παιδεραστία δεν θεραπεύεται. Όπως τονίζει μάλιστα ο διακεκριμένος καθηγητής Ψυχιατρικής και σεξολόγος Θάνος Ασκητής, «ο παιδεραστής δεν δέχεται πως είναι ασθενής, δεν έχει ενσυναίσθηση, δρα παρορμητικά, ψυχαναγκαστικά και εμμονικά».
Με δεδομένο λοιπόν ότι δεν υπάρχει κάποια εξασφαλισμένη ιατρική θεραπευτική μέθοδος (ειδικά μάλιστα όταν αυτή εφαρμόζεται με τη συναίνεση του «ασθενούς», η οποία φυσικά μπορεί να ανακληθεί ανά πάσα στιγμή σταματώντας τη «θεραπεία») γίνεται σαφές ότι η όποια αντιμετώπιση των εγκλημάτων σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων θα πρέπει να είναι απόλυτα κατασταλτική. Και αυτό είναι μία πολιτική απόφαση!
Ο παιδεραστής θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ένας «δολοφόνος ψυχών», να εκτίει ποινή ισόβιας φυλάκισης, χωρίς πρόνοια αποφυλάκισής του με βάση τα όσα ισχύουν για άλλες περιπτώσεις εγκληματιών, με δεδομένο ότι η όποια κοινωνική ένταξή του (ακριβώς λόγω της μη αποδοχής εκ μέρους του της διαστροφής του) θα είναι εφικτή μόνο στο κοινωνικό περιβάλλον της φυλακής. Η δημιουργία και λειτουργία ειδικών σωφρονιστικών καταστημάτων, τα οποία να μην είναι ούτε ψυχιατρεία ούτε θα φιλοξενούν άλλους ποινικούς εγκληματίες, ίσως θα ήταν μία λύση και να πρέπει να δρομολογηθεί η δημιουργία τους το συντομότερο δυνατόν.
- ο Γιάννης Χ. Κουριαννίδης
είναι Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα»
(Σημείωση. Ο εικονιζόμενος καταδικάσθηκε σε πρώτο βαθμό και στη συνέχεια απαλλάχτηκε λόγω παραγραφής, με νέο νόμο)
