του Ευστάθιου Δαφνομήλη
Ο,τι επακολουθήσει τώρα θα είναι ένα πιάτο από τα ίδια όπως έχουμε δει σε άλλα κράτη της Μ. Ανατολής για το τι εξακολουθεί όταν υπάρχει κενό εξουσίας, ή όταν αναλαμβάνουν διάφοροι “δημοκρατικοί αντάρτες με καλό σκοπό”…
Όπως ανέφερα, η παράλια περιοχή της Συρίας απεκόπη από την κάθοδο των τουρκομάνων, THS κλπ. Αν δημιουργηθεί κάποια προσωρινή κυβέρνηση, αυτή θα είναι μόνο και μόνο για να απαιτήσει την απομάκρυνση των Ρώσων από την περιοχή.
Η μόνη “ελπίδα” των Ρώσων θα ήταν ο Ασσαντ να διαφύγει από την Δαμασκό και να εγκατασταθεί σε κάποια από τις δύο μεγάλες παράλιες πόλεις με πιθανότερη την Λατάκια. Όμως είναι άγνωστη η μοίρα του Μπασαρ Αλ Ασσαντ καθώς αγνοούνται ακομα και τα ίχνη του αεροπλάνου του που απογειώθηκε αργά το βράδυ από την Δαμασκό.
Με τα βέλη φαίνονται οι τρεις άξονες κίνησης των ανταρτών.
Με το κόκκινο η κύρια επίθεση από τον Βορρά, διέσχισε όλες τις μεγάλες πόλεις με κατεύθυνση την Δαμασκό και απορρόφησε το μεγαλύτερο βάρος της άμυνας των ισχνών κυβερνητικών δυνάμεων.
Στον Νότο με γαλάζιο χρώμα, προερχόμενοι από το Ισραήλ, οι Δρουζοι, πέρασαν μέσω Γκολάν και Ιορδανίας με πρωτο στοχο την πόλη Daraa και ύστερα κατευθύνθηκαν προς Δαμασκό.
Και τέλος, ανατολικά με λευκό βέλος, οι αντάρτες της Al Tanf, ξεπηδωντας κυριολεκτικά από την Αμερικανική βάση που είχε εκεί, πρώτα κινήθηκαν βόρεια καταλαμβανοντας την Παλμύρα και τον κύριο οδικό αξονα και ύστερα κατευθύνθηκαν στην Δαμασκό, η οποία όπως είχα ενημερώσει έπεσε τη νύχτα.
Το γιατί το κράτος του Άσσαντ έπεσε τόσο εύκολα θα αναλυθεί πολύ στο μέλλον και θα ακούσετε ίσως πολλά και διαφορετικά. Εγώ είχα την ευκαιρία τα πρόσφατα χρόνια να μιλήσω με αρκετούς Σύριους και σε βάθος χρόνου να ζυγίσω και να επαληθευσω όσα μου έλεγαν. Μάλιστα είχα κάνει και μια σχετική δημοσίευση, θα την παραθέσω στα σχόλια. Η Συρία μετά την διάσωσή της από την Ρωσσία, ήταν σχεδόν επί 10 χρόνια υπό καθεστώς περιορισμών και κυρώσεων από την Δύση.
Δεν μπορούσε να εισάγει, δεν μπορούσε να εξάγει, υπήρχε ένας γενικός ναυτικός αποκλεισμός της χώρας και το πεδίο γύρω της ήταν και εξακολουθεί να είναι πολεμικό και άγονο. Οι Ρώσσοι πέραν του να λάβουν αυτό που ήθελαν (ναυτική βάση στην Μεσόγειο), δεν έκαναν ιδιαίτερες επενδύσεις ή ενέργειες με θετικό οικονομικό αντίκτυπο, με αποτέλεσμα ο Συριακός λαός να ζει σχεδόν για μια δεκαετία με φτώχεια, ανέχεια και κυρίως αβεβαιότητα. Ο δε Ασσαντ ήταν παντελώς αδύναμος και ανίσχυρος να κάνει σημαντικές αλλαγές ώστε να βελτιώσει την κατάσταση. Έκανε ηθικά ο,τι μπορούσε με επισκέψεις και περιοδείες σε όλη την χώρα, στηριζόταν εν μέρει στην ανταλλαγή χαρών και θελημάτων είτε προς το Ιράν είτε προς την Χεζμπολά του Λιβάνου με αποτέλεσμα να έχει μετατραπεί η Συρία σε ένα πέρασμα δυνάμεων και εξοπλισμών που την έκανε (ξανά) προτεραιότητα κατά τον πόλεμο του Ισραήλ για να αλωθεί.
Η CIA δια δηλώσεως επιχειρησιακού στελέχους της (βλ. σχόλιο), στρατολουγούσε την Al Qaeda, και φυσικά έχουμε εξηγήσει πολλάκις πως όλες οι οργανώσεις της Τζιχαντ δουλεύουν για την Δύση, με τις κυρίες επιχειρήσεις τους να στρέφονται κατά ηγετών μεσανατολικών και βορειοαφρικανικών αραβικών κρατών, και να μην ακουμπούν ποτε το Ισραήλ. Άλλωστε και οι κατευθύνσεις στον χάρτη από Ισραήλ και αμερικανική περιοχή αυτό αποδεικνύουν, ενώ αν συμπεριλάβουμε και την νατοϊκή Τουρκία, έχουμε τρίγωνο συνεργασίας.
Το μόνο σίγουρο είναι πως η επίθεση των τελευταίων ημερών ήταν απολύτως ενορχηστρωμενη και βρήκε απέναντι της μια διαλυμένη χώρα, με έναν στρατό που δεν είχε τα απαραίτητα εφόδια να αντιμετωπίσει σύγχρονες τακτικές ( π.χ. επιθέσεις με Şahin drones) και έναν λαό που έχει υποφέρει πολύ, και ζώντας στην αβεβαιότητα του ανύπαρκτου κράτους και τον διαρκή φόβο της ανατροπής του, δεν προέβαλε ισχυρή αντίσταση για τη υπεράσπισή του.
Η πτώση της Συρίας είναι πρώτης τάξεως υλικό για εγχειρίδια μυστικών υπηρεσιών. Η Τουρκία είναι για άλλη μια φορά ο μεγάλος κερδισμένος. Μετά την Αλεξανδρεττα που είχε καταπιεί σε ένα βράδυ και μετά απο την επιχείρηση κλαδί ελιάς με την οποία έβαλε χέρι σε μια περιοχή με εμβαδόν όσο ΟΛΟΚΛΗΡΗ η Κύπρος, πλέον αποκτά ισχυρά πολιτικά ερείσματα στην Συρία, με την οποία είχε πάντοτε προβλήματα καθώς ήταν ένας ισχυρός και υπολογισμός αντίπαλος στον Νότο της, με εύρος συνόρων γύρω στα 750 χλμ (όσο είναι όλα τα βόρεια σύνορα της χώρας μας με τα 4 γειτονικά κράτη). Τώρα θα εστιάσει στην σαλαμοποιηση των μονίμων χρήσιμων ηλιθίων, των Κούρδων, στους οποίους το μόνο που οφειλαμε ήταν να τους χρησιμοποιήσουμε προς όφελός μας όταν είχαν δυναμική, και δεν το πράξαμε, διότι κατά τα άλλα υπήρξαν διπρόσωποι και αγνώμονες προς οποιονδήποτε στην περιοχή με τελικό αποτέλεσμα πάντα να τους πετσοκοβει η Τουρκία αφού πρώτα είχαν κάνει την βρώμικη δουλειά γι’ αυτήν (δεν ξεχνάμε τους Τσέτες του ’19-’22 και τις φονικές επιδρομές τους κατά των εφοδιοπομπών του ελληνικού στρατού).
Οι Κουρδοι λοιπόν, που για μια δεκαετία είχαν και έχουν κυριεύσει το 25-30% του συριακού εδάφους στα ανατολικά, αποδυναμώνοντας το κράτος του Ασσαντ, θα γίνουν τώρα πεδίο διαμάχης, μεταξύ χαλαρής υποστήριξης των Δυτικών και σαλαμοποίησης από τους Τούρκους (ήδη στην Manpij πέφτουν “ψιλές”).
Η συνέχεια θα δείξει τις προτεραιότητες που θα βάλει η κάθε πλευρά αλλά μένει να δούμε και την εξέλιξη στην παράλια περιοχή αλλά και το τι επεφύλαξε η μοίρα για το άλλοτε “Λιοντάρι της Συρίας”…
(αναπαραγωγή από https://www.facebook.com/profile.php?id=100030844442061)
