γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου
Τι δήμος είμαστε, ποια είναι η προσωπικότητά μας; Είναι το κορυφαίο ερώτημα που θα έπρεπε να θέτει κάθε Δημότης, για τον δήμο στην επικράτεια του οποίου κατοικεί.
Έθεσα το ερώτημα αυτό στον εαυτό μου, αναφορικά με το Ναύπλιον όπου κατοικώ τα τελευταία 30 χρόνια έχοντας μεταφέρει τα πολιτικά μου δικαιώματα και την επαγγελματική μου δραστηριότητα.
Το πιστέψετε ή όχι, δεν μπορούσα να δώσω απάντηση μέχρι που έβαλα κάτω χαρτί και μολύβι για να καταγράψω όσα κατά καιρούς διακηρύσσουν οι διάφοροι δημοτικοί παράγοντες.
Ιστορία, Πολιτισμός και Τουρισμός είναι οι βασικές πινελιές που ακούγονται. Σε δεύτερο επίπεδο, μιλάνε για περιβάλλον, αρχιτεκτονική και μήτρα ανθρώπων του πνεύματος. Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι που λένε ότι πρέπει το ΕΙΜΑΣΤΕ να αντικατασταθεί με το ΕΙΜΑΣΤΑΝ.
Χωρίς διάθεση πεσιμισμού θα καταγράψω τη άποψη ότι είμαστε ένας δήμος “Τουρλουμπούκι” που οι ιθύνοντες έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους, υποκύπτοντας στον σχεδιασμό όσων δημιούργησαν τα εκτρώματα των σχεδίων “Καποδίστρια” και “Καλλικράτη” (πλήρης διαστροφή της ιδέας των ανοιχτών πόλεων του Αντώνη Τρίτση).
Είμαστε, λένε, Ιστορικός δήμος. Δεν έχω δει όμως να προβάλλεται και να καλλιεργείται η ιστορικότητά μας, πλην της ρετσέτας «Η πρώτη πρωτεύουσα του νεώτερου Ελλαδικού κράτους».
Είμαστε, λένε, Δήμος του Πολιτισμού. Το πιστεύουν τόσο πολύ που σταμάτησαν ακόμα και την έκδοση του τόμου ΝΑΥΠΛΙΑΚΑ ΑΝΑΛΕΚΤΑ, ενώ ακόμα και οι εξαίρετοι τοπικοί ζωγράφοι Γιαννόπουλος και Μπόμπος έχουν περάσει στη λήθη.
Είμαστε, λένε, Τουριστικός δήμος. Και το αποδεικνύουν παραχωρώντας το λιμάνι σε μία ιδιωτική ετήσια έκθεση ενοικιαζομένων τουριστικών σκαφών, αυξάνοντας τις άδειες για τυροπιτάδικα, αρνούμενοι την ουσιαστική στήριξη φορέων που με τις μεγάλης κλίμακας εκδηλώσεις τους καθιστούν τον δήμο τουριστικό προορισμό, μετατρέποντας την Παλιά Πόλη σε χώρο πώλησης παγωτών και Χαϊμαλιών, φέρνοντας στο λιμάνι κρουαζιερόπλοια που αρνούνται να πλευρίσουν για να μη χάσουν το All Inclusive των επισκεπτών και μεταλλάσσοντας την διάχυτη (παλαιά) ερωτική ατμόσφαιρα του Ναυπλίου σε εναλλασσόμενες μυρουδιές ψαριού, γύρου και ενίοτε βόθρων.
Όσο για το Περιβάλλον, λέμε στους υποψήφιους επισκέπτες «Προσφέρουμε βράχους στο κεφάλι ΔΩΡΕΑΝ στο γύρο προς Αρβανιτιά. Προσφέρουμε τσίμπημα μέδουσας ΔΩΡΕΑΝ στο μπάνιο της Καραθώνας. Προσφέρουμε εικόνες ομορφιάς στις βόλτες σας, με ΔΩΡΕΑΝ την προσπάθεια επικοινωνίας Γυφτοζητιάνων μαζί σας. Προσφέρουμε και κάποια ακόμα περιβαλλοντικά άξια λόγου σημεία αλλά αυτά πρέπει να είσαστε τυχεροί να τα συναντήσετε γιατί που και που περνάει η σκουπιδιάρα και τα μαζεύει».
Τι έμεινε, η Αρχιτεκτονική κληρονομιά. Προφανώς οι Αρχιτεκτονικές Σχολές έχουν πια, διαφορετική γνώμη γιατί έπαψαν να στέλνουν ομάδες σπουδαστών να την καταγράψουν ή να την διερευνήσουν ως θέμα Μεταπτυχιακής ή Διδακτορικής εργασίας.
Ξεχάστηκα, υπάρχει και η άποψη ότι το Ναύπλιον είναι Μήτρα Πνευματικών ανθρώπων. Σιγά μην το θυμούνται οι ιθύνοντες. Αν τους ρωτήσεις ούτε τον Καραμάνο δεν γνωρίζουν. Όσο για τον Παλαμήδη, που δεν σκέφτηκαν καν να του φτιάξουν ένα άγαλμα σε περίοπτη θέση, υποθέτουν πως είναι Σύλλογος ή Βιβλιοθήκη.
Τι είμαστε λοιπόν; Ποια είναι η φυσιογνωμία της πόλης; «Τουρλουμπούκι», θα ξαναπώ. Λίγο από όλα και συνήθως σε πολύ κακή εκδοχή μιας κάποιας ξεπερασμένης αριστερής οπτικής.
Έχουμε βρει και εφαρμόζουμε τη συνταγή της μετριότητας και του αργού θανάτου.
Κανένας δεν αναρωτιέται γιατί δεν δημιουργούνται στο δήμο Start Up εταιρείες (με αντικείμενο τον Πολιτισμό, το Περιβάλλον, την Αγροτική Οικονομία κ.α.) από ντόπιους νέους επιστήμονες ή έστω από παραρτήματα κάποιων Αθηναϊκών ή ξένων εταιρειών που αναζητούν περιβάλλον και διευκολύνσεις λειτουργίας. Ακόμα και την (απομονωμένη) εγγύτητα με τις υποδομές της πρωτεύουσας δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε.
Κανένας δεν αναρωτιέται γιατί οι πλειοψηφία των νέων που στρέφονται στην επιστήμη ή το επιχειρείν φεύγουν τρέχοντας και απομένουν οι ειδικότητες του ιδιοκτήτη ενοικιαζόμενων δωματίων, του αυτοαπασχολούμενου σε καφεζυθεστιατόριο και του γκαρσονιού ή του εργάτη καθαριότητας.
Κρίμα! Κρίμα γιατί το Ναύπλιον άξιζε καλύτερης τύχης. Μιας τύχης για την οποία προσπάθησαν κάποιοι παλαιότεροι, σε εποχές δύσκολες, δημιουργώντας αυτό από το οποίο “τρώνε” οι σημερινοί (Άρχοντες και Δημότες).
Κρίμα! Κρίμα γιατί στ’ αλήθεια θα μπορούσε να είναι το Πετράδι, το πολύτιμο Πετράδι του στέμματος που λέγεται Ελλάδα. Θα μπορούσε γιατί δεν του λείπει τίποτα. Ούτε καν το ανθρώπινο δυναμικό που του επιβάλλουν να μεταναστεύει σε άλλες περιοχές και το αντικαθιστούν με μετανάστες ή ευκαιριατζίδες που απομυζούν τις δυνατότητες του τόπου εξαντλώντας ή ρυπαίνοντας τα πάσης φύσεως αποθέματά του.
