του Κ. Χ. Μύρη
Η πόλη που κάηκε ξαναγεννήθηκε στην άλλη όχθη…
Ένα με το κορμί μας, κυλάει μες το αίμα μας.
Κι όταν ονειρευόμαστε
περιδιαβάζουμε στα περιβόλια της και σεργιανάμε στις πλατείες.
Κάθε φορά που πιάνουμε τραγούδι,
είναι τα λόγια μας σταχτιά και η μουσική παράπονο,
Σαν πυρκαγιά, που κουβαλάει το μελτέμι.
Η πόλη της Ανατολής μας κατοικεί
κι εξήντα χρόνια τώρα μας δικάζει.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΑΚΡΟΜΟΛΙΟΥ: Πέρασε μία ακόμη επέτειος της καταστροφής της Σμύρνης …στα μουλωχτά
