Όλα στην πυρά της κορεκτίλας

Στο νομικό οπλοστάσιο όσων υπερασπίζονται κακοποιητές και γυναικοκτόνους θα προστεθεί το επιχείρημα ότι είχαν διαβάσει τη «Μεγάλη χίμαιρα». Εκεί φωλιάζει η πατριαρχία που τροφοδοτεί την έμφυλη βία. Αυτή η ακραία και αβάσιμη άποψη που διατυπώθηκε στη «Lifo» έγινε αφορμή για ένα δημόσιο διάλογο που τέθηκε εξαρχής σε λάθος βάση. Η συζήτηση ξεστράτισε στο αν ο Καραγάτσης είναι καλός ή κακός συγγραφέας, αν ανήκει στη γενιά του ’30 και στις αξίες που πρέσβευε κ.λπ. Το βασικό ωστόσο ήταν ότι κατέφτασε και εν Ελλάδι η «μόδα» του αφορισμού της λογοτεχνίας και της τέχνης γενικότερα και ο Καραγάτσης έγινε το πρώτο θύμα της πολιτικής ορθότητας.

Είχε προηγηθεί το παραμύθι της «Ωραίας κοιμωμένης» που δέχεται το φιλί χωρίς τη συναίνεσή της και άρα αυτό ισοδυναμεί με σεξουαλική επίθεση. Η «Κάρμεν» επίσης δεν πρέπει να ανεβαίνει, γιατί είναι ασύλληπτο οι θεατές της όπερας να χειροκροτούν τη δολοφονία μιας γυναίκας. Στο πλαίσιο αυτής της αντίληψης που τείνει να αντικαταστήσει την πάλη των τάξεων με την πάλη των φύλων, η βιολογία συνιστά απάτη και όλοι οι άντρες είναι εκ γενετής ένοχοι. Οχι μόνο όσοι συμπεριφέρονται βάναυσα αλλά και όσοι ανοίγουν την πόρτα σε μια κυρία, διότι αυτό αποτελεί τέχνασμα για να την παγιδεύσουν με την ευγένειά τους. Η παραμικρή ερωτοτροπία είναι προθάλαμος ενός εγκλήματος που συντελείται στο πεδίο των εμφυλίων της λίμπιντο.

Ο μεταμοντέρνος μακαρθισμός της κορεκτίλας επεκτείνεται παντού. Θυμίζει την Ιερά Εξέταση που έριχνε στην πυρά βιβλία και ανθρώπους που δεν συμμορφώνονταν με τον επίσημο καθολικισμό. Παραπέμπει στις ντιρεκτίβες του Ζντάνοφ που ταύτιζε τηντέχνη με την ιδεολογική διαπαιδαγώγηση των μαζών και καταδίκαζε εκείνους που παρεξέκλιναν από τη γραμμή του κόμματος ως αντικαθεστωτικούς. Ετσι είμαστε πολύ κοντά στο να απαγορευτούν τα ρεμπέτικα που μιλάνε για χασίσια, γιατί είναι προτροπή σε χρήση ναρκωτικών. Οποιος ακούει το τραγούδι «Αράπης» του Ζαμπέτα είναι εμφανώς ρατσιστής. Να διορθωθεί ο «Δωδεκάλογος του γύφτου» του Παλαμά σε «Δωδεκάλογο του ρομά» και να αφαιρεθούν όλες οι στροφές από τον εθνικό ύμνο του Σολωμού που αναφέρονται στην άλωση της Τριπολιτσάς, διότι υποδαυλίζουν το μίσος μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων. Να καταργηθεί η διδασκαλία της «Ιλιάδας», εφόσον Αγαμέμνονας και Αχιλλέας που σκυλοβρίζονται δεν τηρούν τους κανόνες του πολιτικού πολιτισμού.

Ας σοβαρευτούμε. Η πολιτική ορθότητα και οι υπερβολές της τις περισσότερες φορές αποτελούν μια γλωσσοκάθαρση (κατά το εθνοκάθαρση), μια αστυνόμευση της σκέψης που με την επικράτησή της δεν έκανε τον κόσμο μας αγγελικά πλασμένο. Η γλώσσα δεν είναι ηθικό μανιφέστο. Διαχειρίζεται νοήματα, καταγράφοντας σαν καλή γραμματέας τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες σε κάθε εποχή. Η μεταχρονολόγησή τους όχι μόνο αλλοιώνει την Ιστορία αλλά επιβάλλει μια (αυτο)λογοκρισία, πρώτη ξαδέλφη της υποκρισίας. Ο αριστοκρατικός καθωσπρεπισμός που μετονομάζει π.χ. τις υπηρέτριες σε οικιακές βοηθούς δεν τις απαλλάσσει από το σφουγγάρισμα. Το θηλυκό «προσφύγισσα» από μόνο του δεν θα ανατρέψει τον ξεριζωμό ούτε της γυναίκας ούτε του άντρα. Η κορεκτίλα επομένως που σκανάρει τα λόγια μας για να εξακριβωθεί η αντισηπτική τους ιδιότητα, που εξορίζει το χιούμορ, οδηγεί σε μια ομοιομορφία που εντέλει καταργεί τη διαφορετικότητα που υπερασπίζεται.

(άρθρο της Χρύσας Καρακατσάκη. Αναδημοσίευση από το dokoumentonews.gr)