γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου
Πληρώνουμε Νερό, Ρεύμα και Εισφορές για να έχουμε τις στοιχειώδεις πρόνοιες μιας υποτυπώδους ύπαρξης και παρουσίας στην κοινωνία.
Χάρις στις πολιτικές των Ευρώδουλων κυβερνήσεων, τα χρήματα που κερδίζουμε δεν επαρκούν για να πληρώνουμε αυτές τις υποχρεώσεις και έτσι για να τις αντιμετωπίσουμε κόβουμε από την διασκέδαση, από την ένδυση, από την προληπτική ιατρική και από την μόρφωση της οικογένειάς μας. Κόβουμε, όλο και περισσότερα, όλοένα και περισσότεροι.
Το ίδιο (περίπου) κάνουν και κάποιοι αμειβόμενοι αιρετοί ή έμμισθοι υπάλληλοι. Κόβουν το Ρεύμα, κόβουν το νερό, κόβουν την πρόσβαση στις συγκοινωνίες ή την επικοινωνία, κόβουν τις δυνατότητες πρόσβασης στα φάρμακα και την περίθαλψη. Με μία διαφορά. ΑΥΤΟΙ ΟΛΟΙ κόβουν τις δικές μας προσβάσεις εφαρμόζοντας νόμους που ψηφίζουν οι Τσίπρηδες, οι Βενιζέλοι και οι Μητσοτάκηδες. Οι δικοί τους λογαριασμοί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πληρώνονται στην ώρα τους. Οι δικές τους οικογένειες, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχουν περίθαλψη Διακοπές και Μόρφωση.
Τουλάχιστον, ας μη μας κόβουν το νερό μεσοκαλόκαιρα με δικαιολογίες που καλύπτουν την ανικανότητα προγραμματισμού έργων, για τα οποία τους πληρώνουμε.
Τουλάχιστον ας μην κόβεται το ρεύμα γιατί αυξάνεται η κατανάλωση που αυτοί, οι πληρωμένοι με την έλλειψη ικανοτήτων που τους διακρίνει, δεν μπόρεσαν να προβλέψουν.
Τουλάχιστον ας μη μας μετατρέπουν σε αστέγους γιατί, στους τουριστικούς προορισμούς εξαφανίσθηκαν τα σπίτια μόνιμης διαμονής και στα μεγάλα αστικά κέντρα είχαν φροντίσει να κλείσουν τα διαθέσιμα ακίνητα και να κόψουν τα δάνεια οικοδόμησης νέων κατοικιών.
Πληρώνουμε τους ανίκανους για να μας πετάνε στα μούτρα –με τον τρόπο τους ή τις δηλώσεις τους- ένα «Εσείς φταίτε που πίνετε νερό, που θέλετε δροσιά για τον παππού και τα παιδιά, που αρρωσταίνετε κατά καιρούς και που απαιτείτε μία εβδομάδα διακοπές κάθε χρόνο».
Τελικά… Είμαστε λαός μαζοχιστών!
(Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που επιβιώνουν χάρις στις συσκευές παραγωγής οξυγόνου που έχουν προμηθευτεί με ιατρική εντολή προκειμένου να παρατείνουν τη ζωή τους και να βελτιώσουν τις συνθήκες επιβίωσής τους. Σε όλους αυτούς που, με κάθε διακοπή ρεύματος αγωνιούν για τη διακοπή του νήματος της ζωής τους. Και βέβαια, στον εν αφασία “άγνωστο Εισαγγελέα” που δεν θεωρεί ότι η απουσία νερού, ρεύματος ή φαρμάκων αποτελούν απειλή κατά της ζωής και άρα αιτία αυτεπάγγελτης προσωποποιημένης παρέμβασης για καταλογισμό ευθυνών. Αφιερώνεται στον Κώστα και στη Μαρία που νομίζουν πως τα δικαιώματα στη ζωή χαρίζονται και διαρκούν ες αεί χωρίς αγώνα. Και στον κάθε Κώστα και την κάθε Μαρία που με τη άγνοια, την αδιαφορία και την ατολμία τους, μου επιβάλουν εν ώρα κρίσης να μιλάω με αυτόματους τηλεφωνητές στην προσπάθειά μου να ενημερώσω αρμοδίως ή να αναζητήσω μια κάποια λύση σε ένα πρόβλημα που εξελίσσεται).
