γράφει ο Γιάννης Κουριαννίδης
Το 41% του περασμένου Ιουνίου (2023) που έδωσε το εκλογικό σώμα στη ΝΔ, αλλά κυρίως η διαλυτική κατάσταση στον χώρο της κεντροαριστεράς, έδωσε την ευκαιρία στον Κυριάκο Μητσοτάκη, να «παίξει» πονηρά παιχνίδια στα δεξιά του.
Αφού λοιπόν εξουδετέρωσε τον μπαμπούλα της ακροδεξιάς με φυλακίσεις, με απαγορεύσεις κομμάτων και στερήσεις πολιτικών δικαιωμάτων, που διευκολύνθηκαν και από την ανεπάρκεια πολιτικής διορατικότητας και πρακτικής της πλειονότητας όσων κινούνταν στον χώρο αυτόν, είπε να προχωρήσει σε πιο αποτελεσματικές μεθόδους, κυρίως για την πρόληψη επανεμφάνισης «επικίνδυνων» καταστάσεων.
Αρχικώς, λοιπόν, βάφτισε ως «ακροδεξιούς» όσους τολμούσαν να διατυπώσουν έναν πολιτικό λόγο που ερχόταν σε αντίθεση με την «πολιτική ορθότητα» της εποχής μας (λαθρομετανάστευση, σεξουαλικοί αποπροσανατολισμοί, εκτρώσεις, θρησκευτικές πεποιθήσεις, υποχρεωτικότητες κ.λπ.).
Στη συνέχεια ανέχθηκε (αν δεν δημιούργησε ή και προώθησε) την ύπαρξη πολιτικών προσώπων και φορέων, που εξειδικεύονταν σε κάποιο συγκεκριμένο θέμα, από τα πολλά που είχαν ήδη δημιουργήσει οι πρακτικές και οι επιλογές της κυβέρνησής του στους παραδοσιακούς δεξιούς ψηφοφόρους της ΝΔ, όπου ήδη είχαν αναπτυχθεί φυγόκεντρες δυνάμεις στο εσωτερικό της, λόγω της ιδεολογικής μετατόπισης του κόμματος προς την κεντροαριστερά, κάτι που αποτυπώθηκε τόσο σε επίπεδο προσώπων όσο και νομοθετημάτων. Βασικός στόχος ήταν οι φυγόκεντρες αυτές δυνάμεις να μην οδηγήσουν τους μέχρι χθες ψηφοφόρους της πολύ «μακριά» από το κόμμα, απ᾽ όπου δηλαδή πιθανόν να μην υπήρχε πια γυρισμός.
Έτσι, όσο κι αν κάποιοι ισχυρίζονται ότι η ΝΔ υπέστη πολύ μεγάλο πλήγμα στις ευρωεκλογές, ότι απώλεσε εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους της κ.λπ., στην πραγματικότητα η ενίσχυση της Ελληνικής Λύσης, της Νίκης και της Φωνής Λογικής είναι κάτι που δεν ανησυχεί ιδιαίτερα τον πρωθυπουργό. Κι όλα αυτά περί ανασχηματισμού με πιο «δεξιό» πρόσημο είναι απλώς για τις εντυπώσεις. Κι αυτό, διότι ο παραδοσιακός νεοδημοκράτης ψηφοφόρος, επιλέγοντας ένα από τα παραπάνω κόμματα για να εκφράσει την δυσαρέσκειά του, νοιώθει ότι «αντέδρασε» δίνοντας ένα μήνυμα, ενώ παράλληλα νοιώθει και ασφαλής σε ένα νέο κόμμα φτιαγμένο «από δικά του παιδιά» και από το οποίο μπορεί εύκολα να επιστρέψει στο «μεγάλο μαντρί» μόλις η ηγεσία είτε αλλάξει είτε αποφασίσει να θεραπεύσει κάποια έστω από αυτά που τον ανάγκασαν να φύγει.
Μήπως δεν έχουμε δει και στο παρελθόν αντίστοιχες περιπτώσεις; Πολιτική Άνοιξη (Σαμαράς), Δημοκρατική Ανανέωση (Στεφανόπουλος), Δημοκρατική Συμμαχία (Μπακογιάννη), Κίνημα Ελευθέρων Πολιτών (Αβραμόπουλος), Ανεξάρτητοι Έλληνες (Καμμένος) κ.λπ. Και επειδή «μας τελείωσαν» οι εσωτερικές εφεδρείες, δοκιμάζονται τελευταία κάποιοι περιφερειακοί. Ακόμη και η περίπτωση Βελόπουλου δεν μοιάζει επικίνδυνη, αφού η αλαζονεία και το υπερεγώ δεν είναι καλοί σύμβουλοι. Κακός μαθητής του πολιτικού του δασκάλου Γιώργου Καρατζαφέρη, που έδειχνε να ήξερε τα όριά του λέγοντας συχνά ότι «εγώ δεν θέλω ένα 20% και να είμαι στο περιθώριο, μου αρκεί ένα 5% και να είμαι μέσα στο παιχνίδι»!
Σίγουρα το διασκεδάζει ο κ. Μητσοτάκης όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου στα δεξιά του. Πρόσωπα και πολιτικοί φορείς που υπόσχονται μέχρι και … τρισεκατομμύρια στο λαό και παχυλές συντάξεις («ξεχνώντας» πως για τον ευτελισμό των σημερινών ευθύνονται οι ίδιοι με τα μνημόνια που υπέγραψαν), που ευαγγελίζονται «μεσσίες» και συνωμοσιολογούν ασυστόλως, προσδίδοντας παράλληλα και μία δόση πατριωτισμού στα λόγια τους.
Όλα δείχνουν ότι η προοπτική συγκρότησης ενός σοβαρού μετώπου εθνικής αντιπολίτευσης με ολιστικό πρόγραμμα, που θα προτάσσει την έννοια του έθνους σε κάθε πτυχή του, στα πρότυπα των άλλων ευρωπαϊκών κρατών, που αλλάζουν το τοπίο στην Ε.Ε., είναι ακόμη αρκετά μακρινή. Είναι όμως κάτι που νομοτελειακά θα συμβεί. Γιατί είναι αναγκαίο!
Γιάννης Χ. Κουριαννίδης
Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα»
