γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου
Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ είναι αποκαλυπτικά. Από το 2017 και μετά, η Πελοπόννησος γίνεται όλο και πιο φτωχή, σε σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα.
Αυτό μπορεί κάλλιστα να ερμηνευτεί πως, οι αναπτυξιακές επενδύσεις προς την Πελοπόννησο είναι αναποτελεσματικές ή κατώτερες των άλλων περιοχών της Ελλάδος.
Η Περιφέρεια Πελοποννήσου την 5ετία 2017 – 2022 απομακρύνθηκε σταθερά και με αυξανόμενο ρυθμό (κατ΄έτος) από τον Ελληνικό σχετικό μέσο όρο. Ξεκίνησε με ποσοστό φτώχειας 18,9% (το 2017) και κατρακύλησε στο 19,1% (το 20118), στο 20,1% (ο 2019), στο 22,4 (το 2020), στο 22,8% (το 2021) και τέλος το 2022 έκανε άλμα φτώχειας κατακτώντας το ποσοστό 26,2%%. Δηλαδή, το 2017 ο ένας στους πέντε Πελοποννήσιους ήταν κάτω από το όριο φτώχειας και το 2022 τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα με αποτέλεσμα να βρεθεί κάτω από το όριο φτώχειας ο ένας στους τέσσερις.
Τα στοιχεία είναι αμείλικτα και οι ευθύνες αποδίδονται στην Κυβέρνηση (εσφαλμένος σχεδιασμός και υποχρηματοδότηση), στο πολιτικό προσωπικό της Πελοποννήσου (άγνοια και αδιαφορία στον αναπτυξιακό τμήμα της αποστολής τους) και στην Περιφέρεια που έχει ευθύνη αναπτυξιακού σχεδιασμού (εσφαλμένες κατευθύνσεις και καθυστέρηση απορροφήσεων στις Ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις). Σημαντικό ρόλο έχει παίξει και η αποχώρηση της ΔΕΗ που με τη μονάδα της Μεγαλόπολης συνέβαλε ώστε να δημιουργείται επί δεκαετίες στρεβλή εικόνα οικονομικής ευημερίας της Περιφέρειας Πελοποννήσου.
Είναι άξιον παρατήρησης το γεγονός ότι το 2017, η Περιφέρεια Πελοποννήσου ήταν μόνον 0.6% χειρότερη από τον μέσο όρο φτώχειας στην Ελλάδα ενώ το 2022 έφτασε το 7,8%…ΤΡΑΓΙΚΟ!
ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ… ΑΚΟΜΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ!
Αναφορικά με την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, τα ποσοστά φτώχειας παραμένουν επίσης διαχρονικά υψηλότερα από το εθνικό ποσοστό φτώχειας και, μάλιστα, είναι τα υψηλότερα μεταξύ όλων των περιφερειών της χώρας.
Συγκεκριμένα, το 2022, η φτώχεια στη Δυτική Ελλάδα ανήλθε στο 26,7% (υψηλότερη κατά 8,4 ποσοστιαίες μονάδες), βελτιούμενη από το 2020 που είχε σκαρφαλώσει στο 28,6%. Η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδος βρίσκεται στη μειονεκτικότερη θέση μεταξύ όλων των περιφερειών (ως προς το ποσοστό της φτώχειας).
Είναι σαφές ότι το Κεντρικό κράτος και η Τοπική Αυτοδιοίκηση, στις δύο αυτές Περιφέρειες θα πρέπει να εφαρμόσουν, ένα διαφορετικό Αναπτυξιακό μοντέλο συμπληρωματικό προς τις οριζόντιες, εθνικού επιπέδου πολιτικές.
Ένα μοντέλο που θα προωθεί πολιτικές οι οποίες θα βασίζονται στα τοπικά χαρακτηριστικά αξιοποιώντας, την Γεωγραφική θέση, την ανθρώπινη διαφορετικότητα, το παραγωγικό υπόβαθρο, την Ιστορία της περιοχής και την Περιβαλλοντική μοναδικότητα.
