της Θέκλας Μεταξά
Πέρασαν χρόνοι χιλιάδες, και η Κασσάνδρα που είχε πιει άφθονο νερό της μνημοσύνης, θυμήθηκε. Θυμήθηκε την Πατρίδα της, τ’ αδέλφια και τις αδελφές της. Τους γονείς της. Συνήθισε. Ένα πράγμα δεν μπορεί ακόμα να συνηθίσει. Τον ήχο που κάνουν οι σιδερένιες αλυσίδες όταν σέρνονται πάνω στα μάρμαρα και τις πέτρες. Υπάρχουν κι άλλα πράγματα που την κάνουν να υποφέρει. Η άγνοια και η αδιαφορία των ανθρώπων. Η άρνηση της μάθησης. Η παραπλάνηση. Η παραποίηση της αλήθειας.
Εκείνος που έγραψε την Ιστορία, παρέλειψε να γράψει για τον μεγαλύτερο ήρωα των Αχαιών. Τον Παλαμήδη. Τον κρυφό αγαπημένο της Κασσάνδρας. Εκείνον που με δόλο και ψευτιά, χέρι συντρόφου έστειλε στον Άδη. Για την Κασσάνδρα ήταν εχθρός μα και αγαπημένος μαζί.
Είχα κι εγώ αγαπητικό, τον λέγαν Παλαμήδη.
Δεν θα μπορούσαμε ποτέ ζευγάρι να γινούμε
εχθρός μου ήτανε αυτός, ήρθε για να κουρσέψει
την όμορφη πατρίδα μου, μαζί μ’ όλους τους άλλους.
Τα δάκρυα της Κασσάνδρας δεν στέρεψαν. Περιμένει ακόμα την υπόσχεση που της είχε δώσει τότε ο Απόλλων, πως θα ξανάχτιζε την Τροία, και πως εκείνη θα ήταν παρούσα. Η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ. Ο θάνατος δεν είναι το τέλος, είναι η αρχή.
Η αύρα μου δεν θα χαθεί, στο Σύμπαν θα πλανιέται
ωσότου έρθει η Άνοιξη, στη Γη να βασιλέψει
να πάρω σάρκα και να ζω στη φωτεινή την πέτρα
που θάχει τ’ όνομα ΕΛΛΑΣ, και θάναι καμωμένη
από το ΦΩΣ της αρετής, και θάν’ ευλογημένη.
(απόσπασμα από την εισαγωγή του ανέκδοτου βιβλίου της Θέκλας Μεταξά. Της φίλης που έφυγε νωρίς αφήνοντας πίσω σύντροφο, θαυμαστές και ρόλο στην αναγέννηση που ονειρευόταν).
