γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου
Είμαι από τους ανθρώπους που αγαπούν και τιμούν τη Γυναίκα.
Τη γυναίκα που είναι ίση με τον άντρα, σε δικαιώματα και υποχρεώσεις, έναντι της πολιτείας. Τη γυναίκα που γνωρίζει πως είναι διαφορετική από τον άντρα, ως προς τη φύση της. Τη γυναίκα που διεκδικεί την ισοτιμία ως προς το νόμο και την διαφορετικότητα ως προς την αποστολή.
Δεν γουστάρω όμως κάτι ανέραστες χοντροκουράδες και κάτι τύπους που η ταυτότητά τους, και μόνο, πιστοποιεί πως είναι άντρες, που έχουν κάνει επάγγελμα το να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι είμαστε ισοπεδωμένοι και χωρίς διαφορές.
Έρχονται οι αριστεροί που παριστάνουν τους προοδευτικούς και καταντήσαν τις γυναίκες, στο όνομα της ισότητας, να γίνονται μεταλλωρύχοι και επιβάλλουν ποσοστώσεις στα ψηφοδέλτια, λέγοντας πως έτσι ανοίγει ο δρόμος της γυναίκας για την πολιτική. Έρχονται και οι Νεοδημοκράτες τρέχοντας από πίσω τους να φωνάζουν και αυτοί Ναι! Ναι! Και από πίσω, οι διεφθαρμένοι, δήθεν πνευματικοί ταγοί, να ξιφουλκούν και αυτοί υπέρ του 33% (τώρα έγινε 40%). Της πιο μειωτικής αντίληψης, που θεσμοθετεί την ανικανότητα των γυναικών να διεκδικούν αυτά που τους ανήκουν με βάση την αξία τους.
Έτσι φτάσαμε να μας κυβερνούν κάποιες αξύριστες πατσαβούρες, με κολλημένα τα πιστόνια του μυαλού τους. Φτάσαμε να ξεχνάμε τις κορυφαίες πολιτικούς σαν την Άννα Μπενάκη – Ψαρούδα και να θυμόμαστε κάτι ξέκολλα που κυκλοφορούν στη Βουλή με τα μισά βυζιά τους έξω.
Γινόμαστε έρμαια των κομπλεξικών εκείνων που, αφού πρώτα κατάργησαν την τρίτη κλίση (που εξίσωνε άντρες και γυναίκες), προσπαθούν τώρα να δυσκολέψουν και τον γραπτό λόγο στην Δημόσια διοίκηση εισάγοντας το –τριες, το -κες, και το –ισες, στον τρόπο γραφής των υπαλλήλων. Έτσι, διέταξαν αυτές της Γεν. Γραμματείας Ισότητας, «για να σταματήσει η περιθωριοποίηση της γυναίκας».
Και κάνουν πως δεν βλέπουν, τα τσόκαρα, ότι όλα αυτά που διακηρύσσουν είναι ξεπερασμένα λόγια του 19ου αιώνα. Είναι τοξικά σκουπίδια που δηλητηριάζουν την αρμονία των σχέσεων και την φυσική λειτουργία των δύο φύλλων. Των δύο, γιατί η φύση σαν κανόνα δεν αποδέχεται το τρίτο, όπου και μας οδηγούν.
Και δεν θα πάω σε χώρες του εξωτερικού, αναφέροντας από την Θάτσερ μέχρι την Ίντιρα Γκάντι που αναδείχθηκαν ως πρωθυπουργοί. Θα αναφερθώ στην Ελλάδα όπου όλες αυτές και όλοι αυτοί, δείχνουν να ξεχνούν ότι η ισότητα των δικαιωμάτων έχει επιτευχθεί εδώ και δεκαετίες. Από την εποχή που ο η ΕΡΕ νομοθέτησε το δικαίωμα ψήφου των γυναικών (πολιτική ισότητα) μέχρι την εποχή που Στρατός και Αστυνομία απέκτησαν τις πρώτες γυναίκες Στρατηγούς (ισότητα στην εξέλιξη). Από τότε που οι γυναίκες έγιναν πλειοψηφία στην Δημόσια Διοίκηση, μέχρι που κατέκτησαν κορυφαίες θέσεις στον κόσμο του Επιχειρείν.
Αντί να αγωνιστούν για να μην γίνονται τα κορίτσια τους διάσημες τσούλες, και να στηριχθεί νομοθετικά η Ελληνίδα μάνα, ασχολούνται με τα ξεπερασμένα και διχαστικά –για την κοινωνία- μηνύματα περί δήθεν καταπίεσης και οικογενειακής βίας, διογκώνοντας τα όποια έκτροπα που παρουσιάζονται κατά καιρούς.
Θέλουν τις γυναίκες να είναι δήθεν. Δούλες του καταναλωτισμού των πολυεθνικών εταιρειών και εργαλεία σεξισμού, γιατί αδυνατούν να καταλάβουν την φυσική και ψυχική ανωτερότητα του φύλλου τους. Μια ανωτερότητα που την αναγνωρίζει η συντριπτική πλειοψηφία των αντρών προσφωνώντας τες «Βασίλισσά μου», «Θεά μου», «Ψυχή μου», και δεκάδες άλλα επίθετα που μαρτυρούν την αναγνώριση και, γιατί όχι, την μερική υποταγή.
Οι λίγες φωνές που ζητάνε την γυναίκα να είναι σύντροφος στον κοινό αγώνα της ζωής και στην κοινή προσπάθεια για την ελευθερία και την πρόοδο της Πατρίδας, χαρακτηρίζονται ως ρατσιστές. Και τα τσόκαρα που μπήκαν στη Βουλή ή στην κυβέρνηση, ακολουθώντας τη λογική του νούμερου (ποσόστωση) μας παριστάνουν τους εκφραστές του γυναικείου φύλλου.
Σίγουρα οι Μανιάτισσες του Δυρού, η Καλλιόπη Παπαλεξοπούλου του Ναυπλίου, η Άννα Συνοδινού και η Ελένη Γκατζογιάννη, αν ζούσαν θα ήταν στην αντίσταση κατά του εσμού των μετριοτήτων.
Υ.Γ. Πόσοι, άραγε θυμούνται ή γνωρίζουν ότι, λίγο πριν το σχέδιο «Καποδίστρια» που ισοπέδωσε την συμμετοχικότητα στις τοπικές κοινωνίες, στην Κοινότητα Πυργιωτίκων στο Ναύπλιο, διεκδίκησε την διοίκηση ένας αμιγώς γυναικείος Συνδυασμός; Είκοσι ολόκληρα χρόνια πριν τα διάφορα θηλυκά τσόκαρα αναλάβουν (επί κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ) την καλοπληρωμένη αποστολή θεοποίησης του τύπου και περιθωριοποίησης της ουσίας ως προς την αποστολή των γυναικών.
(Το κείμενο αυτό γράφτηκε και δημοσιεύτηκε –για πρώτη φορά- στις 30 Αυγούστου 2017. Το επαναφέρω με ερέθισμα μια στελε-χήνα της Νέας Δημοκρατίας που έγραψε ότι η μητρότητα είναι εμπόδιο στην επαγγελματική εξέλιξη αντί να αγωνιστεί για το αντίθετο)
