Ζητούμενο: Ο Εθνικός Ρεαλισμός

                          Άρθρο του Νικόλαου Βασιλού*

      Την ίδια στιγμή που η ελληνική κοινωνία αναζητεί διέξοδο από το τέλμα στο οποίο με επιταχυνόμενους ρυθμούς βυθίζεται, τα πολιτικά μας κόμματα  επιδίδονται σε ιδεολογικές έριδες άσχετες, τόσο  με την αγωνιώδη αυτή αναζήτηση, όσο και με τη σύγχρονη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα γενικότερα.

Κατά πρώτον, η διαιωνιζόμενη επικοινωνιακή αντιπαράθεση μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς στερείται σήμερα αντικειμενικού αντικρίσματος. Προϊόν της Γαλλικής Επανάστασης, κατέγραφε αρχικά   τη σύγκρουση των δυνάμεων της κοινωνικοπολιτικής συντήρησης με εκείνες της ανατροπής.

Μετά δε την Οκτωβριανή Επανάσταση χρησιμοποιήθηκε ως ισοδύναμο του δίπολου κομμουνισμός- αντικομουνισμός.  Αφότου όμως το σοβιετικό καθεστώς  χρεωκόπησε, η διάκριση αυτή απώλεσε το ουσιαστικό της περιεχόμενο. Ενώ η επιχειρούμενη σε επικοινωνιακό επίπεδο ταύτιση της Δεξιάς με τον πατριωτισμό και της Αριστεράς με την κοινωνική ευαισθησία προσκρούει στα ίδια τα πράγματα. Καθώς, πολλά «αριστερά» καθεστώτα και πολιτικά κόμματα επιδίδονται σε ένα θορυβώδη εθνικισμό· και οι αντίστοιχες «δεξιές» δυνάμεις προτάσσουν κατά κανόνα ένα κοινωνικό πρόσωπο.

Ομοίως ανεδαφικές είναι η κατάταξη πολιτικών καθεστώτων με κριτήριο τις  οικονομικές τους ιδεοληψίες. Στο σημερινό παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον, δόγματα όπως ο οικονομικός φιλελευθερισμός, ο νεοφιλελευθερισμός, η σοσιαλδημοκρατία, ή οι διάφορες εκδοχές του σοσιαλισμού αδυνατούν να παράσχουν ολοκληρωμένες λύσεις στα πολύπλοκα προβλήματα των λαών. Όπως μαρτυρούν, η κινεζική ή η ρωσική εκδοχή του καπιταλισμού. Αλλά και η οικονομική πρακτική των «σοσιαλιστικής» ταυτότητας κυβερνήσεων της Γαλλίας ή της Ιταλίας – δυσδιάκριτη από εκείνη των «φιλελεύθερου» πρόσημου κοινοτικών εταίρων· και αντιστρόφως.

Την εποχή μας σφραγίζουν δύο κυρίως φαινόμενα:

Πρώτον, η εισβολή των θρησκευτικών δοξασιών και παθών στον πολιτικό στίβο – κατά κύριο λόγο, αλλά ασφαλώς όχι αποκλειστικά, στον πολυάνθρωπο και γεωπολιτικά και γεωοικονομικά μείζονος σημασίας κόσμο του Ισλάμ· με επακόλουθο την αύξηση της τρομοκρατίας.

Δεύτερον η αναζωπύρωση, εθνοκρατικών ταυτοτήτων και πεποιθήσεων. Με τον εθνοκεντρισμό να εκδηλώνεται, όχι μόνο εκτός Ευρώπης, αλλά και στους κόλπους της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η οποία, αντί της Συμπολιτείας των αρχικών μεταπολεμικών οραμάτων, έχει μετεξελιχθεί σε μια διακρατική σύμπραξη· η συμμετοχή στην οποία, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, σταθμίζεται από τα ενδιαφερόμενα κράτη με καθοριστικό γνώμονα τα εθνικά τους συμφέροντα.

***

Δεδομένων των διεθνών αυτών διεργασιών και των προκλήσεων που συνεπάγονται για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, οι «ταγοί» μας καλούνται να σοβαρευθούν: να θέσουν τέρμα στις διχαστικές ψευδοϊδεολογικές σκιαμαχίες τους· και να επικεντρωθούν στην κατάστρωση ολοκληρωμένης εθνικής στρατηγικής, με μοναδικό γνώμονα τον εθνικό ρεαλισμό.  Ήτοι, την, υπό το φως των εκάστοτε εσωτερικών και εξωτερικών πραγματικοτήτων, υιοθέτηση των προσφορότερων επιλογών για την προάσπιση και προαγωγή των συμφερόντων του ελληνικού έθνους και κράτους.

Ενδεικτικώς:

• Η στρατιωτική μας επάρκεια για την αποτροπή των διαφαινόμενων εξωτερικών απειλών και η διατήρηση της δημόσιας τάξης με την άτεγκτη εφαρμογή του νόμου προς όλες ανεξαιρέτως τις κατευθύνσεις αποτελούν θεμέλια της ύπαρξής μας ως ανεξάρτητης και ευνομούμενης πολιτείας. Και συνεπώς η κατά τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο εξασφάλισή τους συνιστά στοιχειώδες καθήκον των εκάστοτε κυβερνώντων, ασχέτως των όποιων «ιδεολογικών» προσήμων τους.
• Πολιτιστικές αξίες, εθνική ασφάλεια, και οικονομικές σκοπιμότητες έχουν σταθερά και διαχρονικά τοποθετήσει την Ελλάδα στον Δυτικό χώρο. Κατά τα άλλα, οι χειρισμοί των σχέσεων μας με τις Δυτικές δυνάμεις και στους κόλπους των Δυτικών οργανισμών – είτε πρόκειται για το ΝΑΤΟ, είτε για την ΕΕ – πρέπει να διέπονται από τη, χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις, ρεαλιστική αποτίμηση των εκάστοτε εθνικών διακυβευμάτων. Οι ιθύνοντές μας καλούνται να μεριμνήσουν για το μέλλον του Ελληνισμού· οι τύχες του Δυτικού Συστήματος και των συνιστωσών του εκφεύγουν της ουσιαστικής επιρροής τους.
• Αφετηρία για την έξοδο από την παρούσα βασανιστική οικονομική κρίση πρέπει να είναι η συναίσθηση των δικών μας διαχρονικών ευθυνών. Η χρησιμοποίηση τρίτων ως αποδιοπομπαίων τράγων είναι αποπροσανατολιστική. Πηδαλιούχοι της ελληνικής οικονομίας είμαστε εμείς οι ίδιοι· οφείλουμε δε να λαμβάνουμε τα εκάστοτε επιβαλλόμενα μέτρα με κριτήριο την τεχνοκρατική τους καταλληλόλητα και απόδοση, και όχι δογματικές ιδεοληψίες ή μικροκομματικές επικοινωνιακές σκοπιμότητες.
• Το βαθύτατα νοσούν εκπαιδευτικό μας σύστημα πρέπει να αναμορφωθεί έτσι ώστε να συμβάλλει αποτελεσματικά, τόσο στον εμπλουτισμό των γνώσεων και την επαγγελματική προετοιμασία των εκπαιδευομένων, όσο και στην κοινωνική υπευθυνότητα και το εθνικό τους φρόνημα – και άρα και στη διαφύλαξη της εθνικής μας ταυτότητας. Ενώ στο ψευδοδίλλημα δημόσια ή ιδιωτική παιδεία, ο εθνικός ρεαλισμός αντιτείνει: παιδεία ποιοτική, παρεχόμενη από ευρύ φάσμα φορέων, αλλά υπό κρατικό έλεγχο.

***

Τη διαμόρφωση και υλοποίηση μιας ολοκληρωμένης, ρεαλιστικής εθνικής στρατηγικής μόνο μια ισχυρή εκτελεστική εξουσία με θεσμικά κατοχυρωμένο χρονικό ορίζοντα μπορεί να φέρει εις πέρας. Η κυβερνητική όμως αστάθεια που νομοτελειακά εκτρέφει το πολιτειακό και κομματικό μας σύστημα καθιστά το προαπαιτούμενο αυτό ανέφικτο.

Ενώ τα περί από κοινού, από κυβέρνηση και αντιπολίτευση, χάραξης των στρατηγικών αξόνων της χώρας είναι εξωπραγματικά. Με τη σχετική ευθύνη να βαρύνει αποκλειστικά τους εκάστοτε κυβερνώντες. Η ανταλλαγή απόψεων και πληροφοριών μεταξύ των τελευταίων αυτών και των εκτός κυβέρνησης πολιτικών δυνάμεων είναι ασφαλώς λίαν επιθυμητή. Ωστόσο, προς τούτο προσφέρονται ήδη η Βουλή και οι αρμόδιες επιτροπές της. Οι οποίες όμως έχουν δυστυχώς εκφυλισθεί σε χώρο αδιέξοδων κοκορομαχιών. Και, κατά τα άλλα, δεν πρέπει να συγχέονται – όπως συχνά συμβαίνει στον δημόσιο διάλογο – με τον υφιστάμενο σε πολλά σοβαρά κράτη θεσμό του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας (ή προσφυέστερα, ίσως, Εθνικής Στρατηγικής): ενός συμβουλευτικού, συντονιστικού οργάνου υπό τον αρχηγό της εκτελεστικής εξουσίας – πρόεδρο της δημοκρατίας ή πρωθυπουργό.

*Ο Νικόλαος Βασιλός είναι αντιστράτηγος ε.α. των Δ/Β

Στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές υπήρξε υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο της Νέας Εποχής.

Το βιογραφικό του, ιδιαίτερα πλούσιο εις ότι αφορά την στρατιωτική του διαδρομή και την εν συνεχεία πολιτική του συνεισφορά, μπορείτε να το αναζητήσετε στο διαδίκτυο.