Ένα ΟΧΙ επίμονο, διαρκές και εγερτήριο

γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Στην συνεχή προσπάθεια απώλειας των χαρακτηριστικών της Εθνικής μας ιδιομορφίας και στην δημιουργία μιας αντίληψης που προωθεί την άποψη ότι …«όλοι ίδιοι είμαστε», οφείλουμε να αντιτάσσουμε ένα διαρκές ΟΧΙ. Θα το πετύχουμε αν συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε κατ’ ευθείαν απόγονοι εκείνων, των Ελλήνων του χθες, που πρόσφεραν στην ανθρωπότητα συστήματα αξιών, ικανών να διαμορφώνουν «παγκόσμιας εμβέλειας πολιτισμούς».

Και ποια καλύτερη απόδειξη συνέχειας από το να δούμε ότι, διαθέτουμε τα ίδια προτερήματα αλλά και τα ίδια ελαττώματα, με εκείνους; Ότι είμαστε, όπως εκείνοι, δημιουργικοί και καταστροφικοί …συγχρόνως. Ήρωες και προδότες… την ίδια στιγμή. Θεϊκοί και ανθρώπινοι …πάντα! Η θέση και η αντίθεση, είναι εμφανείς σε κάθε στάδιο της ελληνικής ιστορίας, δημιουργώντας κατά Μαρξ (για όσους αγνοούν τους Έλληνες φιλοσόφους) την σύνθεση και την μετεξέλιξη ή γενικότερα, την πορεία του γένους των Ελλήνων.

Βασικό χαρακτηριστικό της Εθνικής μας ιδιομορφίας είναι «η επίγνωση της διαφορετικότητάς μας από τους άλλους λαούς». 

Μιας διαφορετικότητας που επέτρεψε το, αληθές για την εποχή του, «Πας μην Έλλην Βάρβαρος». Που έδωσε στον Περικλή Γιαννόπουλο το δικαίωμα να γράφει: «Προορισμός του Έλληνα, ήταν και είναι, σήμερα και πάντα, ο εξανθρωπισμός της οικουμένης».

Αυτή την γνώση, που επί αιώνες περνούσε μέσα από την παράδοση και την ιστορία, στοχεύουν και προσπαθούν να ξεπατώσουν, οι χρηματοδοτούμενοι από το ίδρυμα Σώρος και τις διάφορες συλλογικότητες Σιωνιστικών συμφερόντων, από κοινού με τους …ελληνικής υπηκοότητας θαυμαστές τους.

Γι’ αυτό, η γλώσσα μας, τα έθιμά μας και οι ήρωές μας, ωθούνται συστηματικά στο περιθώριο, χρόνια τώρα!

Στα χρόνια μας, όπου όλα αλλάζουν με τρόπους και ρυθμούς αφάνταστα ανατρεπτικούς και γρήγορους, ζούμε στιγμές άκρατου πολιτικού παραλογισμού. Συγχρόνως όμως, ζούμε και στιγμές αφάνταστου εθνικού μεγαλείου!

Όπως τότε, όταν ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος σήκωνε το λάβαρο κατά της παγκοσμιοποίησης και ο Λαός μάθαινε «ποιος είναι ο εχθρός».

Όπως τότε, όταν ο Τάσος Παπαδόπουλος με ένα «από καρδιάς» διάγγελμα, έστελνε στα τάρταρα το σχέδιο Ανάν, και έπειθε τους Κύπριους να παρεμποδίσουν με την ψήφο τους την αποκοπή της Κύπρου από τον Ελληνικό κορμό.

Όπως τότε, όταν η «Κοινωνία των πολιτών» έκοβε τον δρόμο στην ομάδα Ρεπούση και επέβαλε την απόσυρση του ανιστόρητου βιβλίου Ιστορίας της 6ης Δημοτικού, παρά την πεισματώδη προσπάθεια πολιτικών και “συστημικών διανοουμένων”.

Η περιφρόνηση του λαού, εθεωρείτο ύβρις κατά την αρχαιότητα. Και «η ύβρις ετιμωρείτο από τους θεούς», όπως γράφει ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Και είναι ύβρις, οι πολιτικοί της χώρας να εμφανίζονται τηρούντες τους νόμους αλλά παραβλέποντες την Ηθικήν. Να επιμένουν στα γενικόλογα «κάναμε λάθη… Μάθαμε… Ψηφίστε μας και πάλι», χωρίς όμως να μετανοούν ταπεινά, εμπράκτως και με συντριβή, για όσα εις βάρος των Ελλήνων, της Ελλάδος και του Ελληνισμού έπραξαν.

Γι’ αυτό, και μέχρις ότου «η ύβρις τιμωρηθεί από τους θεούς ή τους ανθρώπους», κάποιοι πρέπει να βρίσκονται σε διαρκή επιφυλακή λέγοντας ΟΧΙ, σε αυτές τις πρακτικές αλλά και στην ανθρώπινη επιθυμία εφησυχασμού των πολιτών.

Ένα ΟΧΙ επίμονο, διαρκές και εγερτήριο ….γιατί, ας μην ξεχνάμε, εμείς οι Έλληνες γνωρίζουμε να κερδίζουμε πολέμους αλλά… πανεύκολα ηττώμεθα την ώρα της «ειρήνης».

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: (Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά πριν από 10 χρόνια, στις 29 Οκτωβρίου 2014, με αφορμή του ΟΧΙ των Ελλήνων στους Ιταλούς, που είπε ο Ιωάννης Μεταξάς ως εκπρόσωπός μας.

Το αναδημοσιεύω και σήμερα επισημαίνοντας ότι οι μεν ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων προσπαθούν επίμονα, στοχεύοντας στην αλλοίωση του Έθνους των Ελλήνων βιολογικά και πολιτιστικά, οι δε Έλληνες υποχωρούν σταδιακά προς το σημείο μηδέν απ’ όπου δεν υπάρχει επιστροφή.

Τα ΟΧΙ, όλων όσων το συνειδητοποιούν, οφείλουν να είναι συνεχή. Από την προστασία της γλώσσας μέχρι την προστασία των Μνημείων και της Ράτσας. Ιδιαίτερα δε προς όσους προσπαθούν να μας μεταβάλλουν σε γκαρσόνια των ευρωπαίων και υπηρέτες των Γεωπολιτικών συμφερόντων άλλων δυνάμεων).