Η ιδεολογική ένδεια της συντηρητικής παρατάξεως

άρθρο του Πολύδωρου Ιππ. Δάκογλου

Διάβασα πριν από χρόνια, στην εφημερίδα «Καθημερινή της Κυριακής», ένα άρθρο του δημοσιογράφου Κώστα Ιορδανίδη, όπου ανεφέροντο το εξής: «Η μάχη στον ιδεολογικό τομέα, στα χρόνια της μεταπολιτεύσεως εχάθη όχι λόγω ελλείψεως επιχειρημάτων, αλλά διότι πρακτικώς δεν δόθηκε ποτέ. Η συντηρητική παράταξη λειτούργησε συμπλεγματικά έναντι της Αριστεράς και του Κέντρου….»

Θα διαφωνήσω!

Η άποψή μου είναι ότι, η αποκαλούμενη συντηρητική παράταξη δεν λειτούργησε συμπλεγματικά έναντι της Αριστεράς. Αντιθέτως, με τους τρόπους που μπορούσε και με την πολιτική παιδεία που είχε, προσπάθησε. Προσπάθησε όμως ανεπιτυχώς. Ακριβώς επειδή αντιτάχθηκε, τέθηκε υπό κατηγορία και καταδιώχθηκε από το νέο σύστημα εξουσίας που είχε διαμορφωθεί μετά την μεταπολίτευση. Παρ’ όλα αυτά, επέμενε. Επέμεινε επί τρεις δεκαετίες, δημιουργώντας και στηρίζοντας πολιτικούς σχηματισμούς, οι οποίοι δεν εντρέποντο να αποκαλούν τα πράγματα με το όνομά τους.

Έκανε όμως τρία λάθη.

ΠΡΩΤΟΝ: Αποδέχθηκε την καθοδήγηση των πολιτικών οργανισμών που σχηματοποιούσε, από ανθρώπους που ήταν συνδεδεμένοι, μέσω «ομφάλιου λώρου», με το νέο σύστημα εξουσίας που είχε διαμορφωθεί μετά την μεταπολίτευση.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Αρνήθηκε να πιστέψει ότι οι παλιοί πολιτικοί ταγοί της, υπηρετούσαν μια νέα πραγματικότητα που επέβαλε την άμβλυνση του Πατριωτικού Αισθήματος, την δυσφήμιση και περιθωριοποίηση κάθε τι του εθνικού και την παραχώρηση κέραιων Εθνικών συμφερόντων, με αντάλλαγμα την απόκτηση και νομή της εξουσίας.

ΤΡΙΤΟΝ: Έχασε την ευκαιρία να κερδίσει τα νιάτα. Δεν μπόρεσε να εμπιστευθεί και να αγκαλιάσει, μαζικά και εκλογικά, τις νέες ηγεσίες που μπορούσαν να εγγυηθούν έντιμο και ανυποχώρητο αγώνα. Που μπορούσαν να μιλήσουν την γλώσσα της εποχής τους και να χτίσουν, στέρεα και επαναστατικά, μια νέα έκφραση των πανάρχαιων και αναλλοίωτων αξιών της Πατρίδας, της Ανθρωπιάς και της Ελευθερίας, έστω και αν αυτό δεν ήταν, άμεσα κοινοβουλευτικά εκφράσιμο.

Αυτά τα λάθη την οδήγησαν στο ιδεολογικό περιθώριο και στην πολιτική απαξίωση. Την οδήγησαν να μετατραπεί σε «εγκαταλειμμένο οικόπεδο προσφερόμενο για καταπάτηση». Και βεβαίως, την ίδια μοίρα είχαν και οι αξίες που «η λεγόμενη συντηρητική παράταξη» εξέφραζε.

Η μάχη στον ιδεολογικό τομέα χάθηκε, πραγματικά, στα χρόνια της μεταπολίτευσης, όπως ισχυρίζεται ο Κώστας Ιορδανίδης. Και είναι σωστή η επισήμανση ότι «δεν εχάθη λόγω ελλείψεως επιχειρημάτων». Και είναι τραγική αλήθεια ότι «η μάχη αυτή πρακτικώς δεν δόθηκε ποτέ». Μόνο που, για όλα αυτά δεν ευθύνεται, απροσώπως, η λεγόμενη συντηρητική παράταξη. Ευθύνονται συγκεκριμένοι πολιτικοί και πολίτες, που, θυσίασαν την πολιτιστική εξουσία προς χάριν της προσωρινής απολαβής μιας κάποιας πολιτικής εξουσίας.

Έτσι, στην Ελλάδα, παρατηρήθηκε το φαινόμενο να προβάλλονται και να επικρατούν κοινωνικές προτάσεις και εκφραστές ιδεολογικών ρευμάτων, καταδικασμένων από την ανθρωπότητα, από την εποχή και από τα φωτεινότερα πνεύματα του 20ου και του 21ου αιώνος.

Οι μάχες που δόθηκαν μέχρις στιγμής έχουν χαθεί. Έτσι, οι ξεπερασμένες και αντιανθρώπινες κοσμοθεωρίες του Κομμουνισμού και του Φιλελευθερισμού, μέσω των εκφραστών τους, διοικούν την Ελλάδα επισήμως ή ανεπισήμως.

Όμως, μια ματιά στην δήθεν αδιάφορη Νεολαία, στις οργισμένες και με στοιχεία αλήθειας αντιδράσεις της και στην «Κιβωτό του Ελληνισμού της Διασποράς», είναι αρκετή για να δώσει μια άλλη όψη της αυριανής πραγματικότητας. Αυτή που, τόσο παραστατικά, διάβασα πριν από χρόνια, γραμμένη σε ένα τοίχο των Αθηνών.

«Τα όνειρά μας, οι εφιάλτες σας».

Μια απειλή που σίγουρα δεν μπορεί παρά να απευθύνεται προς τους νομείς κάθε γνωστής και «άγνωστης» ομάδας εξουσίας.

(Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το Νοέμβριο του 2009. Έκτοτε μεσολάβησαν γεγονότα μεγάλης έντασης που –φαινομενικά- επέφεραν σημαντικές αλλαγές. Από τον κομήτη της Χρυσής Αυγής μέχρι την απόλυτη δουλοπρέπεια στα θέλω της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Αξιακά, Οικονομικά και Πολιτισμικά) και των ΗΠΑ (Γεωπολιτικά, Γεωστρατιωτικά και Γεωοικονομικά). ΟΛΑ αυτά τα έπραξαν άνθρωποι παραδομένοι στην πολιτιστική επικυριαρχία των Αριστερών, με παρένθεση τα χρόνια διακυβέρνησης Σαμαρά.

Θεωρώ ότι το άρθρο παραμένει επίκαιρο και γι’ αυτό το αναδημοσιεύω)